Trasowanie osi nośnych ścian – czym jest i jak odbywa się ten proces

Osie nośnych ścian są to tzw. główne osie. Ich trasowanie odbywa się na zerowym stanie stropu, a dokładniej na jego powierzchni (uprawnienia budowlane). Do trasowania służy tachimetr, który jest ustalony w punktach – reperach wokół budynku. Punkty, które wyznaczają podstawowe osie ustalane zostają na krawędziach ścian stropu oraz podziemia. Muszą być one ustalone tak, aby nie zacierały się i nie ulegały zniszczeniu do czasu zakończenia całkowitego montażu. Repery stanowią punkty dla przemieszczania głównych osi na dowolną kondygnację budynku. Przy montowaniu prefabrykatów stosuje się różne ratyfikacyjne metody ustawiania ścian prefabrykatów. Ma to na celu wyeliminować odchylenia przesunięć osiowych albo wychylenia z pionu konstrukcyjnych ścian.

Montowanie „według osi ścian” stosowane w Polsce

W Polsce obecnie stosowane są montaże „według osi ścian”. Metoda wykorzystywana jest przy wszystkich nośnych ścianach. Polega ona na geodezyjnym wyznaczeniu i utrwaleniu w zerowym stanie wszystkich osi konstrukcyjnych ścian. Po wyznaczeniu osie przenosi się podczas montażu wyższych pięter używając do tego celu teodolitu na strop danej kondygnacji. Za pomocą cienkiego druta, który jest naciągnięty między punktami ustalonymi na krawędziach stropu wyznacza się te osie (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).

Rzeczywista oś na prefabrykacie ważnym punktem podczas montażu

Podczas montażu „według osi ścian” na dole każdej bocznej krawędzi prefabrykatu wyznacza się rzeczywistą jego oś (program z aktami na uprawnienia budowlane). Podczas montażu należy przestrzegać zasad, aby oś zaznaczona na prefabrykacie trafiła w oś, która jest wyznaczona na stropie. Po dokonaniu montażu każdej z kondygnacji należy geodezyjnie sprawdzić wszystkie ustawienia ścian, które wykazują montażowe odchyłki związane z przesunięciami od wytrasowanych osi na dole płyty i odchylenia od pionu do góry pod stropem kolejnej kondygnacji.

Najbardziej znane metody w stosowaniu oznaczeń

W wielu krajach najbardziej znanymi i rozpowszechnionymi metodami są metody, w których stosuje się pewnego rodzaju układy oznaczeniowe albo zazębienia mechaniczne. Wyznaczają one z jednej kondygnacji na drugą, jak położona jest oś ścian. W związku z tym wprowadzają pewną konieczność dokładnego oraz poprawnego montażu w danym położeniu. Na terenach ZSSR stosowano również inne układy, tzw. fiksatory. Miały one za zadanie spełniać dwie role. Pierwsza z nich to wyznaczenie geometrycznego położenia ścian. Drugą rolą było zapewnienie montażowego usztywnienia w zamian zastosowania montażowych zastrzałów (pytania na egzamin ustny do uprawnień).