Do procesu mineralizacji stosowane są specjalne środki. Do najczęściej stosowanych tego typu środków podczas produkowania płyt wiórkowych są chlorek wapnia oraz szkło wodne sodowe lub potasowe. Obydwie z wymienionych substancji są bardzo łatwe w zastosowaniu. Umożliwiają one używanie zmineralizowanej przez nie wełny drzewnej bezpośrednio do dalszych etapów produkcji. Nie zachodzi tu konieczność stosowania innych czynności przygotowawczych, którym może być na przykład przesuszanie wełny.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Chlorek wapnia

Chlorek wapnia, który jest stosowany do produkowania płyt wiórkowo-cementowych jest stosowany w postaci technicznej krystalicznej soli topionej. Dostarcza się go w bębnach metalowych, które zawierają po około 250 kilogramów chlorku. Można spotkać go również pod postacią płatków. Do produkcji najczęściej stosowany jest jego roztwór wodny. Jego stężenie wynosi około 3-6%. Wartość ta uzależniona jest od przeznaczenia gotowych wyrobów oraz warunków produkcji.[segregator uprawnienia budowlane] Podczas procesu produkcji stężenie roztworu chlorku wapnia powinno być na bieżąco dokładnie sprawdzane. Jest to spowodowane tym, że jego przedawkowanie może powodować wykwity soli na powierzchniach gotowych wyrobów. Podwyższa on również higroskopijność tworzywa wiórkowo-cementowego oraz może powodować silnie korodujące działanie na stal zbrojeniową. Stężenie chlorku wapnia jest określone w polskich normach. Wynosi ono 5 stopni Be. Krystaliczny chlorek wapnia charakteryzuje się dużą higroskopijnością. Z tego powodu niezbędna jest jego odpowiednia ochrona przed wpływem wilgoci. Chroni się go na przykład poprzez umieszczanie w suchych pomieszczeniach.[akty uprawnienia budowlane] 

Szkło wodne

Szkło wodne może być zarówno potasowe jak i sodowe. Stosuje się je podczas produkowania elementów z betonu lekkiego z włóknistymi wypełniaczami organicznymi. Jego wodny roztwór powinien mieć stężenie od 20 do 22 stopni Be. W handlu można spotkać się z postacią ciekłą szkła wodnego, którego stężenie wynosi 36-42 stopni Be lub 44-60 stopni Be. Zaletą stosowania szkła wodnego jako środka mineralizującego jest to, że nie przyczynia się do powstawania korozji. Jego główną wadą natomiast jest wrażliwość na działanie wody oraz dwutlenku węgla, który zawarty jest w atmosferze. Podczas produkowania płyt wiórkowo-cementowych szkło wodne działa jako środek mineralizujący i może być ono zastępowane przez chlorek wapnia.[egzamin na uprawnienia budowlane] W przypadku, gdy produkowane są płyty wiórkowo-magnezytowe to szkło wodne jest podstawowym składnikiem produkcyjnym. Podczas magazynowania szkła wodnego ważne jest, aby starannie zabezpieczyć je przez wysychaniem i działaniem niskich temperatur. Jest to spowodowane tym, że w temperaturach poniżej 0 zmienia ono swoją strukturę.

Wpływ spoiwa na właściwości płyt z wełny drzewnej

Do produkowania płyt z wełny drzewnej można stosować różne spoiwa mineralne. Należą do nich między innymi cement magnezjowy, cement portlandzki czy gips. Podczas produkowania płyt wiórkowo-cementowych największe znaczenie ma szybkość twardnienia cementu oraz intensywność wzrostu wytrzymałości płyt w momencie ich wykonania, a nie jak można by przypuszczać ich wytrzymałość końcowa.[uprawnienia budowlane] Cechy te mają bardzo duży wpływ na ekonomikę produkcji. Jest to spowodowane tym, że uniemożliwiają szybkie uwolnienie płyt z form oraz ograniczają do minimum niezbędną powierzchnię produkcyjną. Zmniejszają one również koszty, które są związane z utrzymywaniem odpowiedniej temperatury otoczenia podczas procesu wiązania spoiwa. Z tego powodu bardzo przydatne podczas procesu produkowania tych płyt jest wykorzystywanie cementu magnezjowego oraz wysokoalitowych cementów portlandzkich o wysokich markach oraz normalnej zawartości glinu. Cement magnezjowy w kraju nie jest stosowany. Powodem tego jest brak magnezytu kaustycznego, który niezbędny jest do wykonania zarobu cementowego.[uprawnienia budowlane testy]