W sytuacji, kiedy po sprawdzeniu i zabezpieczeniu przed korozją kabli można przekazać na nie trochę wymaganej siły sprężającej, to kable zewnętrzne muszą być tak zaprojektowane, żeby mogły uzupełniać potrzebny stan sprężenia dźwigara. Z kolei, gdy rodzą się wątpliwości co do zabezpieczenia i dalszej pracy kabli, należy wywołać pełną siłę sprężającą przy użyciu dodatkowych kabli. Siła naciągu dodatkowych kabli zewnętrznych i siła sprężająca kabli wewnętrznych nie może sprawić, że przekroczy się dopuszczalne naprężenia ściskające występujące w obrębie betonu dolnego pasa dźwigara. Istnieje szansa na doprężenie konstrukcji poprzez napięcie z kabli zewnętrznych. Jest to idealne w sytuacji, kiedy wystąpią nowe rysy i ugięcia dźwigara, co wskazywałoby na postępujący proces niszczenia kabli wewnętrznych (uprawnienia architektoniczne).
Idealne do tego sposobu wzmocnienia są kable prętowe o zakotwieniach śrubowych. Mają na to wpływ względy techniczno-wykonawcze. Kable te składają się z odcinków o długości od 6 do 12 m oraz średnicy przekroju do 30 mm. Kable pozostają odkryte. Przy pomocy powłoki ochronnej, takiej samej jak przy konserwacji zwykłych ściągów w dźwigarach stalowych, zabezpiecza się je przed korozją. Idealną prasą do dokonania naciągu jest prasa naciągowo-kotwiąca typu „żuk”. Jej ciężar nie jest większy niż 60 kg.
Żeby móc zakotwić kable zewnętrzne należy osadzić elementy oporowe na czołowych powierzchniach dźwigarów. Elementy te mają postać płyt żebrowych albo obejm wykonanych ze stalowych blach. Osadzenie da się wykonać bez rozbierania płyt przekrycia dachowego. Nie stanowią one przeszkód dla istniejących już zakotwień kabli wewnętrznych (programy do uprawnień architektonicznych).
Naprawa konstrukcji żywicami epoksydowymi na świecie
Kleje z żywic epoksydowych zaczęły być używane po drugiej wojnie światowej. Wykorzystywano je do łączenia elementów prefabrykowanych i naprawy uszkodzeń konstrukcji, zaczęły być używane po drugiej wojnie światowej. Wówczas naprawiono m.in.
– pęknięcia konstrukcji ścian nadbrzeża w porcie Los Angeles w USA,
– uszkodzone w 1960 r. w Japonii tamy Yuta i filary mostu Kanzaki na skutek tajfunu Isewan,
– 1962 rok – naprawa greckiego mostu Aischelos z żelebu poprzez zastrzyki z żywic epoksydowych w wąskie szczeliny jego pęknięć,
– uszkodzone konstrukcji w Anglii i Francji.
Żywice epoksydowe w Polsce
W Polsce produkuje się żywice epoksydowe, tzw. epidian. Wykorzystuje się go do napraw uszkodzonych konstrukcji (uprawnienia architektoniczne – egzamin). Do wypełnienia szczelin, które powstały na skutek:
– pęknięć w belkach żelbetowych,
sprężonych, słupach czy ścianach i gdzie zbrojenie przenosi naprężenia rozciągające, idealne są tworzywa klejowe. Można je również wykorzystywać do elementów betonowych, które pracują w przekrojach sklein na ściskanie i ścinanie, a także na niewielkie rozciąganie, w granicach naprężeń dopuszczalnych dla betonu.
Na pracę połączeń klejonych wpływ może mieć mała zdolność tworzyw klejowych do odkształceń plastycznych. Jest to jedna z cech charakterystycznych tworzyw. Warto wiedzieć, że ta mała zdolność nie jest istotna na poprawnie wykonane połączenia elementów betonowych. Należy jednak być ostrożnym w przypadku klejonych połączeń elementów. Mowa o tych, które są pod działaniem obciążeń dynamicznych i udarowych, zwłaszcza w przypadku niewielkich powierzchni.
Okres stosowania krajowych klejów epoksydowych jest dosyć krótki, a co za tym idzie – doświadczenie też nie należy do wielkich. W związku z tym nie było szans na dokładne sprawdzenie trwałości ich własności. W przypadku żywic spoza Polski istnieje informacja, że po wieloletnim okresie użytkowania wytrzymałość klejów może się zmniejszyć o kilka do kilkunastu procent. Taki ubytek nie powinien powodować zmniejszenia trwałości skleiny łączonych elementów (egzamin na uprawnienia architektoniczne).
