W pierwszej kolejności stypizowane powinny zostać elementy konstrukcyjne dla przekryć płaskich i więźby dachowej. Inne elementy powinno się im podporządkować. Jest to spowodowane tym, że w budownictwie wiejskim jest duży niedobór właśnie tych elementów, które wymieniono wcześniej. Kolejnymi elementami, które powinno się typizować są elementy:
– konstrukcyjne nośne,
– wypełniające,
– wykończeniowe.
Przekrycia płaskie
Jednak należy dążyć do ograniczonej, optymalnie najmniejszej liczby typów, które występują w poszczególnych grupach elementów, które charakteryzują się swoją rolą czy przeznaczeniem. Pozwoli to na produkcję masową na magazyn, a nie pod konkretne zamówienia. Dzięki takiemu rozwiązaniu, takiej organizacji prefabrykacji, można liczyć na to, że zapewniona zostanie masowa realizacja budynków wiejskich. Rozproszenie w terenie nie będzie miało na to wpływu (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Pozytywny wpływ na budownictwo wiejskie na pewno będzie miało ograniczenie liczby typów elementów.
Prosty kształt elementów budowlano – konstrukcyjnych wiąże się bezpośrednio ze specyfiką budownictwa wiejskiego. Prosty kształt formy wpłynie bowiem na techniczny proces jej wytwarzania, co znacznie sprzyja ekonomiczności rozwiązania.
Powiązanie typizacji z uprzemysłowieniem
Produkcja przemysłowa określonych elementów i wyrobów budowlanych wymaga zapewnienia odpowiednich wzorów przemysłowych, które nadają się do powielania na dużą skalę. Jest to idealne dla typizacji.
Zestaw typowych i znormalizowanych elementów stosowanych w produkcji towarowej powinien pełnić rolę funkcjonalną, co jest istotne z punktu widzenia klienta. Ostatecznym wymaganiem klienta jest uzyskanie obiektu o odpowiedniej jakości technicznej i użytkowej (programy do uprawnień architektonicznych). Odbiorca nie interesuje się różnymi elementami, które są przedmiotem produkcji przemysłowej. Dla niego ważny jest budynek jako gotowy produkt. Z kolei producent interesuje się:
– spełnieniem wymagań odbiorcy,
– asortymentem poszczególnych wzorców,
– wielkością produkcji,
– rytmicznością produkcji,
– opłacalnością produkcji.
Jest to najczęściej punkt zapalny konfliktu, do którego może dojść między odbiorcą a producentem. Wynika on z braku dogadania się podczas procesu typizacji. Często jest tak, że odbiorca wręcz żąda, żeby dopasować produkcję do wymagań, które są często zmienne. W związku z tym produkcja przemysłowa jest wówczas podrożona, bardziej skomplikowana i przede wszystkim zdezorganizowana. Produkcja przemysłowa jest przecież nastawiona na produkcję wielkoseryjną.
Inwestycja w produkcję przemysłową przy odpowiednio dużych nakładach inwestycyjnych wymaga pełnej amortyzacji i użytkowania, co nie pozwala na zbyt częstą modernizację urządzeń przemysłowych odpowiadających potrzebom odbiorcy. Dlatego przed prefabrykacją na dużą skalę określonego rodzaju produktu należy dokładnie sprawdzić uniwersalność jego faktycznego zastosowania oraz popyt i zapotrzebowanie wśród odbiorców (nauka do uprawnień architektonicznych).
Jako świadome zarządzanie produkcją przemysłową i jej czynnikami organizacyjnymi typizacja powinna zwykle oznaczać, że elementy – wzorce są przedmiotem wielkoskalowej produkcji przemysłowej i powinny stanowić pomost między interesami użytkowników i producentów.
Dotychczasowe wyniki stosowania typizacji w budownictwie wiejskim
W budownictwie wiejskim występują od lat objawy samorzutnej typizacji. Uważa się, że typowość jest podstawową cechą budownictwa wiejskiego (ludowego). Jednak dopiero w okresie absolutyzmu pojawiła się typizacja organizowana jako świadome kierowanie budownictwem. Rozwinęła się ona dopiero w okresie oświecenia. Z kolei w epoce wczesnego kapitalizmu przemysłowego odkryto, że typizacja wiąże się z dużymi możliwościami ekonomicznymi i technicznymi. W czasie pomiędzy wojnami z kolei odbywały się w Polsce próby i poszukiwania typizacyjne. Jednak nie pojawiły się żadne rezultaty, ponieważ nie było powiązania tych prób z przemysłem budowlanym (który wówczas nie istniał).
