Plan rozwojowego sadownictwa

Ogrody przydomowe miały powstać z łąk i pastwisk. Było to widoczne zwłaszcza tam, gdzie występowało duże zagęszczenie ludności wiejskiej, a także w miejscach występowania dużych kompleksów łąkowych o specyficznej strukturze użytków rolnych. Przewidywano wzrost powierzchni sadów owocowych. Działo się tak na skutek planu rozwojowego sadownictwa. Powstał on ze względu na pokrycie zapotrzebowania na owoce, które mogło pokryć zaopatrzenie w Polsce i potrzeby eksportowe. Ważne zmiany w przypadku upraw miały zmierzać w kierunku zabezpieczenia produkcji artykułów konsumpcyjnych, surowców dla przemysłu rolno-spożywczego i pasz dla rozwoju produkcji zwierzęcej (uprawnienia budowlane 2021).

W planach przewidywano zmniejszenie areału, gdzie można było:

– zasiać zboże, głównie żyto i owies,

– uprawiać ziemniaki.

Miało to sprawić, że wzrosną uprawy przemysłowe, pastewne i warzyw. Było to znaczące na dalszych etapach planu perspektywicznego. Mianowicie założono, że zjawisko odłogowania (szczególnie tej gorszej ziemi) przestanie istnieć do 1980 roku. O ok. 430 tysięcy hektarów miał z kolei wzrosnąć ogólny areał zasiewów, głównie pszenicy i jęczmienia oraz roślin przemysłowych oleistych. W związku z tym Ministerstwo Rolnictwa proponowało zmiany w strukturze upraw, założonych planów wzrostów oraz wydajności jednostkowej zwierząt.

Zapotrzebowanie budownictwa wiejskiego

Ogólne potrzeby budownictwa wiejskiego dotyczyły budownictwa inwentarskiego, gospodarczego, mieszkaniowego i pomocniczego, a także socjalnego (łaźnie, stołówki, świetlice itp.). Z tego powodu, że brakowało dokładnych danych, to potrzeby inwestycyjne, które dotyczyły rolniczych instytutów naukowych, ujęto w globalnych wielkościach nakładów poszczególnych działów (program egzamin uprawnienia 2021).  Potrzeby te nie obejmowały takich potrzeb inwestycyjnych jak:

1. robót wiertniczo-studniarskich i zaopatrzenia wsi w wodę,
2. elektryfikacji rolnictwa,
3. robót drenarsko-kanalizacyjnych tras zewnętrznych,
4. robót wodno-melioracyjnych.

Nie uwzględniono tam również:

– kosztów wyposażenia budynków w maszyny i urządzenia, które miały być pierwszym wyposażeniem,

– nakładów na opracowanie dokumentacji technicznej.

Wyżej wymienione nakłady na dokumentację miały wynosić ok. 2 – 3 miliardów złotych. Uwzględnione tam było założenie o szerokim stosowaniu projektów, elementów i rozwiązań typowych. Kwota ta stanowiła ok. 1% nakładów ogólnych na budownictwo wiejskie w latach 1966 – 1980.

Program budownictwa wiejskiego ujęto w czterech podstawowych działach nakładów finansowych na cele inwestycyjne. Osobno określono nakłady inwestycyjne, które miały zostać wykorzystane na remonty generalne (program na uprawnienia budowlane w wersji android).

Plan perspektywiczny w latach 1966-1980

Plan perspektywiczny zakładał, że do 1980 roku nastąpi pełna socjalizacja wsi i przejście do gospodarki wielkotowarowej. Przejście to miało nosić nazwę przyszłego modelu gospodarczego, który należało sprawnie opracować kompleksowo. W latach 1970 – 1980 miało nastąpić nasilenie przechodzenia do gospodarki wielkotowarowej. Najbardziej intensywne przeobrażania miały wystąpić w latach 1975 – 1980.

Okres przejściowy, czyli okres przechodzenia z gospodarki drobnotowarowej do wielkotowarowej, trwał do roku 1980. Wówczas w trakcie ustalania potrzeb z zakresu budownictwa ustalono, że wykorzysta się ponownie budynki, które były pozostałościami po gospodarce indywidualnej.

W trakcie ustalania potrzeb budowlanych, uwzględniono w nich najważniejsze czynniki, które bezpośrednio miały wpływ na kształtowanie się tych potrzeb (pytania na egzamin ustny do uprawnień). Mowa tu przede wszystkim o:

– normalnym technicznym zużywaniu się budynków,

– uzupełnianiu zasobów budowlanych,

– innych potrzebach budowlanych, które wynikały ze wzrostu zadań produkcyjnych,

– ubytków z powodu klęsk żywiołowych takich jak pożary,

– programowemu wzrostu pogłowia zwierząt.