Ostrogę przednią stosuje się w warstwowym układzie skał, gdzie istnieje możliwość wystąpienia poślizgu w miejscu zetknięcia się zapory z podłożem. Podłożem tym musi być warstwa z małym współczynnikiem tarcia. Ostroga wykorzystywana w tej sytuacji ma rolę kotwiącą i zapobiega przesunięciom. Ostroga ta działa w ten sposób, że powiększa wartość naprężeń ścinających w danym obszarze. Oprócz tego w tym samym czasie zwiększa wartości naprężeń ściskających występujących w ścianie odwodnej. Jest to korzystne, ponieważ w tej części zapory mogą występować naprężenia rozciągające.[uprawnienia budowlane]

Oś zapory ciężkiej

W rzucie poziomym oś zapory ciężkiej najczęściej robiona jest jako prostoliniowa. Czasami można się spotkać z krzywoliniowymi, które mają regularny łuk kołowy. Przykładem tej drugiej jest zapora Hoovera i Dnieproges. Trzecim rodzajem są zapory załamane w planie. Stosuje się je w przypadku konieczności ze względów geologicznych. Przykładami zapory załamanej w planie są dwie polskie zapory jedna występująca w Rożnowie i druga w Solinie. Zapory prostoliniowe wymagają użycia mniejszej ilości betonu od pozostałych.[segregator uprawnienia budowlane] Natomiast zapory z łukiem kołowym rzadko są obecnie stosowane. Mimo wszystko wykazywały się one bardzo dobrą pracą statyczną i łatwym rozplanowaniem przelewów na rzekach, które wymagają dużych świateł.

Szczeliny dylatacyjne

Szczeliny dylatacyjne dzielą zapory na monolityczne oddzielone od siebie sekcje. Robi się to w celu uniknięcia niespodziewanego pękania korpusu zapory spowodowanego odkształceniami termicznymi oraz nierównomiernym osiadaniem. Te zjawiska wywoływane są przez niejednorodne podłoże oraz zmiany w wysokości zapór przez topografię doliny w której występują. Szerokość takich szczelin podczas rozwarcia wynosi zazwyczaj od 10 do 15 mm. Szczeliny dylatacyjne mogą mieć formę płaską lub zazębioną, czyli taką w której konstrukcji występują występy. Tych drugich nie stosuję się jednak zbyt często. Robi się to jedynie dla sytuacji, kiedy chcemy osiągnąć współpracę pomiędzy sąsiednimi blokami poprzez zakotwienie ich wzajemnie.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Szczeliny termiczne i konstrukcyjne

Możemy wśród szczelin wyróżnić szczeliny termiczne i konstrukcyjne, które projektuje się ze względu na osiadanie konkretnych sekcji w sposób nierównomierny. Pierwsze z nich charakteryzuje to, że nie przecinają one zapory na całej wysokości. Konstrukcje za to dzielą daną zaporę na mniejsze sekcje na całej wartości wysokości. W przypadku szczelin termicznych ich stopień rozwarcia uzależniony jest od pory roku.[akty uprawnienia budowlane] Jeśli chodzi o szerokość sekcji oraz odstęp występujący pomiędzy szczelinami dylatacyjnymi są one uzależnione od kilku czynników. Między innymi wpływ na nie maja jakość oraz rodzaj betonu z jakiego wykonana jest zapora, sama wysokość zapory oraz warunki klimatyczne i geologiczne. Nie ma konkretnych ustaleń i przepisów co do szerokości danych sekcji, przez to często bardzo trudno jest ją określić. Najczęściej przyjmowana jest szerokość wynosząca od 15 do 20 metrów.[uprawnienia budowlane testy]

Stateczność zapory

W celu określenia stateczności danej zapory występujące w szerokiej i płaskiej dolinie robi się to poprzez ustalenie stateczności każdej z sekcji. Jest to spowodowane tym, że dla płaskich dylatacji każda z sekcji pracuje oddzielnie i jest niezależna od reszty. W przypadku wąskiej doliny istnieje możliwość połączenia sekcji przegubowo. Potrzebne do tego są dylatacje z występami lub ewentualnie można zabetonować szczeliny, które powstają w okresie budowy. W ten sposób cała konstrukcja zapory zmienia się w monolit.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]