Schemat nasilenia ruchu pieszego to podstawa, żeby móc zacząć opracowywać drogi dla ruchu pieszego. Przygotowuje się go tak samo jak schemat przepływu ładunków (program do egzaminu na uprawnienia na komputer). Należy w nim wziąć pod uwagę wszystkie kierunki ruchu do różnych budynków na terenie zakładu przemysłowego.
Opracowanie dróg
Tworząc projekt drogi dla pieszych, należy wziąć pod uwagę takie wskazówki:
– drogi dla ruchu pieszego powinny być czytelne w planie i prowadzić po najkrótszej linii bezpośrednio do celu,
– nie powinny krzyżować się z drogami ruchu kołowego i kolejami,
– chodniki powinny w zasadzie pokrywać się co do kierunku z drogami ruchu kołowego,
– jeżeli nie uda się uniknąć skrzyżowania dróg pieszych z magistralami, wówczas przy wielkim natężeniu ruchu należy drogi piesze prowadzić albo w tunelach, albo na wiaduktach.
Chodniki
Chodniki można podzielić na dwa rodzaje:
– zasadnicze, czyli te, które prowadzą od wejścia do podstawowych budynków produkcyjnych,
– drugorzędne – wszystkie pozostałe.
Zakłada się, że szerokość pasma ruchu dla chodnika wynosi 0,75 m. W przypadku chodników zasadniczych są minimum dwa pasma ruchu (czyli szerokość 1,5m ). Z kolei, jeżeli chodzi o chodniki drugorzędne, to jest jedno pas ruchu, który ma szerokość 1 m (akty prawne do egzaminu na uprawnienia budowlane). Przyjmuje się, że natężenie ruchu na chodnikach wynosi:
– dla chodników zasadniczych – 600 osób najliczniejszej zmiany na jedno pasmo,
– dla chodników drugorzędnych – 1000 osób na godzinę na jedno pasmo.
Chodniki mogą być z płyt betonowych lub żwirowane na podłożu gruntowym.
Z powodów oszczędnościowych zaleca się, aby ograniczyć budowę chodników. Jeżeli jest to niemożliwe, to należy stosować minimalne szerokości oraz najtańszą nawierzchnię. Można zrezygnować z budowy chodników w momencie, kiedy jest mały ruch pieszy i kołowy. Wówczas ruch pieszy będzie się odbywał po drogach kołowych. Jednak należy pamiętać wtedy o tym, żeby przy jezdniach wydzielić pasy bezpieczeństwa, które będą miały szerokość 0,75 m.
Sposoby wyrównania terenu
Istnieje kilka sposobów wyrównania terenu. Wszystko zależy przede wszystkim od ukształtowania terenu oraz wymagań technologii. Pierwszy sposób wyrównania to wyrównanie do poziomu. Dzięki temu łatwiej rozwiązuje się drogi kolejowe i kołowe, a także sieci uzbrojenia podziemnego. Minusem jest jednak to, że trudniej odprowadza się wody deszczowe. Sposób ten wiąże się też z dużą ilością robót ziemnych.
Drugi sposób to wyrównanie terenu z niedużym pochyleniem w jednym lub w kilku kierunkach (program z aktami na uprawnienia budowlane). Nie powstają żadne trudności z tego tytułu. Ułatwione jest odwodnienie terenu oraz zmniejszenie ilości robót ziemnych. W przypadku wylewania podłogi należy pamiętać o tym, żeby posadzka była wykonana ze spadkiem.
Trzecim, i zarazem ostatnim sposobem, jest wyrównanie terenu tarasowo lub w kilku płaszczyznach, które są zbliżone do układu topograficznego. Jest to sposób wykorzystywany tam, gdzie jest możliwość wykorzystania siły ciężkości dla ruchu materiałów. Dotyczy to fabryk wzbogacających oraz cementowni.
Ustalając rzędne posadzki budynków oraz sposób ich posadowienia, należy uwzględnić warunki geologiczne i hydrologiczne. Mowa tu jest o rodzaju i uwarstwieniu gruntu oraz o poziomie wód gruntowych. Informacje takie można zdobyć poprzez wykonanie wierceń lub dołów próbnych.
Opracowując plan generalny takiego zakładu, który leży na terenie kopalni, trzeba uwzględnić możliwości powstawania szkód górniczych. Żeby do tego doszło, to nie powinno się stawiać budynków w zagrożonych miejscach. Warto też pamiętać o tym, że:
