Odporność ogniowa elementów budynku

Odporność ogniowa elementów budynku (stan graniczny nośności, szczelności i izolacyjności ogniowej).

Odporność ogniowa jest to zdolność konstrukcji lub elementu budynku do spełniania swojej funkcji w kreślonym czasie, w warunkach odpowiadających działaniu pożaru.

Miarą odporności ogniowej jest czas tF [min.] od początku badania do chwili osiągnięcia przez element próbny jednego ze stanów granicznych:
a)  Stan graniczny nośności ogniowej R – stan konstrukcji lub elementu konstrukcji, w którym następuje zniszczenie mechaniczne, wyczerpanie nośności przekroju, przekroczenie dopuszczalnych przemieszczeń lub odkształceń (albo szybkości narastania przemieszczeń lub odkształceń) albo inne zmiany uznane za niebezpieczne w znormalizowanych warunkach badania. Przyjmuje się, że element próbny osiągnął stan graniczny nośności ogniowej jeżeli:

• nastąpiła utrata nośności ( zniszczenie lub utrata stateczności),
  
• maksymalne ugięcie elementu zginanego osiągnęło wartość 1/30 rozpiętości teoretycznej,
  
• odkształcenia mierzone wzdłuż elementu osiągnęły wartość L/100 (L -długość elementu).

b)  Stan graniczny szczelności ogniowej E – stan, w którym w warunkach znormalizowanej próby ogniowej element przestaje spełniać funkcje oddzielające. Przez element, jego styki lub połączenia zaczynają przedostawać się płomienie lub gorące gazy na skutek:
-odpadnięcia elementu od konstrukcji,
-powstawania w elemencie pęknięć i szczelin.
Przyjmuje się, że element osiągnął stan graniczny szczelności ogniowej jeżeli nastąpi zapalenie się płomieniem lub zwęglenie tamponu z waty bawełnianej (o grubości 20 mm i masie ok. 4 g) przystawionego do miejsca wydobywania się gazów spalinowych w odległości ok. 20 mm od pęknięcia lub szczeliny, w ciągu 10 s.

c)  Stan graniczny izolacyjności ogniowej I –