Normalizacja i unifikacja
Przesłankami do normalizacji elementów są:
– moduł przekrojów,
– typizacja przekrojów,
– gabaryty elementów.

Jednak normalizacja łączy się bezpośrednio z unifikacją (informacje na temat egzamin na uprawnienia budowlane). W momencie, kiedy nie ma unifikacji danych wyjściowych do projektowania, to normalizacja nie wystarczy. Idealnym przykładem, który obrazuje związek pomiędzy normalizacją a unifikacją są typowe, prefabrykowane ramy okienne w żelbecie, które:
– zapewniają dobre rozwiązanie zakładania szyb,
– zapewniają szczelność okien,
– podlegają łatwemu montażowi,
– uwzględniają obciążenia,
– spełniają wymagania estetyczne.
Można je traktować jako znormalizowane, jednak musi został spełniony warunek, który mówi o tym, że ich wymiary oraz asortyment typów pozwoli na zaspokojenie zapotrzebowania. Właśnie w tym momencie można spotkać trudność traktowania projektu typowego jako normy.
Zanim zastosuje się w typizacji normy i elementy znormalizowane, żeby móc uzyskać np. znormalizowanie dźwigary, konieczna jest unifikacja:
– obciążeń, które na nie działają,
– odległości pomiędzy nimi,
– ukształtowania konstrukcyjnego.
Żeby mogło do tego dojść, konieczna jest unifikacja poniższych wymagań:
– technologicznych,
– architektonicznych,
– konstrukcyjnych.
W nawiązaniu do powyższego technolodzy powinni zunifikować:
– siatki słupów,
– wysokości pomieszczeń,
– inne gabaryty przestrzenne.
W gestii specjalistów budowlanych jest zweryfikowanie ustalonych parametrów technicznych (światło lub przewodność cieplna).
Projektowanie typowe powinno być stworzone na podstawie:
– badań i studiów istniejących już osiągnięć technicznych, które służą dla tego samego bądź podobnego celu,
– typowych układach funkcjonalnych, które wynikają z rozwijającej się technologii,
– alternatywnych rozwiązań, które pozwalają na wybranie ograniczonej ilości typów,
– optymalnych wskaźnikach techniczno-ekonomicznych,
– szerokiego zastosowania znormalizowanych oraz standardowych elementów oraz materiałów (nauka do uprawnień architektonicznych).
Projekt typowy opracowuje się zgodnie z poniższymi wymaganiami:
– zgodnie z obowiązującymi przepisami i modułem budownictwa przemysłowego,
– z myślą o jednolitym charakterze architektury przemysłowej w Polsce,
– dostatecznie szczegółowo oraz wzorcowo, tak pod względem treści, jak i formy wy konania,
– dla szerokich potrzeb i częstego stosowania,
– stosownie do warunków ekonomicznych w danym okresie rozwoju ekonomicznego.
Rozwój typizacji
Żeby można było zastosować wcześniej wspomniane metody, należy ustalić program i zakres prac. Warunkami rozwoju typizacji są:
– koordynacja zamierzeń,
– kontrola postępu prac.
Jest to ważne w przypadku:
– jednolitości programowania,
– odpowiedniego podziału zagadnień pomiędzy jednostki projektodawcze,
– kontroli realizacji.
Dzięki centralnemu rozwiązywaniu problemów typizacji udało się zyskać dobre wyniki i prawidłowość opracowań poszczególnych zagadnień i tematów.
Kolejność prac typizacyjnych oraz szczegółowy zakres określa się poprzez:
– wieloletnie programy etapowe, które wiążą się z perspektywicznymi planami poszczególnych działów,
– roczne plany danych jednostek (pytania na egzamin ustny do uprawnień).
Dzięki temu postępowaniu można ustalić, że aktualnie typizacja oraz dokumentacja projektowo-kosztorysowa skupia się na pięciu grupach, które masowo się powtarzają. Mowa tutaj o grupach takich jak:
– elementy budowlane,
– ustroje budowlane,
– segmenty i sekcje budynków,
– budynki i budowle przemysłowe,
– zakłady i wyodrębnione oddziały.
Masowość występowania pozwala na określenie hierarchii potrzeb oraz racjonalnego wykorzystywania sił twórczych. W związku z tym w momencie ustalania programów typizacyjnych należy uwzględnić to, że często nie da się objąć tym programem wszystkich obiektów, które występują w budownictwie przemysłowym. Spowodowane to jest przede wszystkim ich ilością oraz tym, że na skutek rozwoju techniki projekty mogą przestać być aktualne.