Metody reologiczne

Wykorzystanie metod reologicznych

W sytuacji, kiedy pewna masa betonu, która może się swobodnie odkształcać na boki, poddana zostanie obciążeniu pionowemu, to można zauważyć, że tak, jak długo te obciążenia pozostają mniejsze od pewnej wartości, tak długo beton będzie zachowywał się jak ciało stałe. Spowodowane to jest tym, że żeby wywołać jakiekolwiek odkształcenia, konieczne jest przyłożenie obciążenia o skończonej wartości. Dzięki temu świeży beton może zachować na stałe pewne nadane mu kształty geometryczne dzięki wewnętrznym siłom spójności (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne).

Pomiar urabialności należy do skomplikowanych i nieprecyzyjnych pomiarów. Głównym tego powodem jest to, że jest to pojęcie bardziej psychologiczne niż fizyczne. Każda z tych metod, które wcześniej wspomniano, jest mniej lub bardziej subiektywna i nie porusza kompleksowego zagadnienia. Z tego powodu należy wykorzystać metody reologiczne. Dzięki nim można sprawniej dokonywać pomiarów. Jednak należy pamiętać o tym, że urabialność oceniona tymi metodami będzie zawsze cechą wtórną.

Doświadczenie L’Hermite’a

L’Hermite jest twórcą następującego doświadczenia (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane). Wykorzystuje się do tego metalowy pojemnik. Składa się on z dwóch części. Dolną część się mocuje, a z kolei górną można przesuwać. Pojemnik ten należy wypełnić świeżym betonem. Wypełnienie należy później poddać naciskowi P. Na skutek siły poziomej F następuje przesunięcie masy wzdłuż prostej AB. Jest to doświadczenie zbliżone z tym, które zastosował Casagrande przy swojej próbie gruntu na ścinanie.

W układzie współrzędnych F, s można przedstawić przemieszczenia s oraz odpowiednią siłę ścinającą F. Otrzymuje się wówczas krzywą OA, która przechodzi przez punkt ekstremalny A. Maksymalna siła niszcząca F zależy również od nacisku normalnego P. Powierzchnia pola OAB przedstawia pracę W potrzebną dla zniszczenia próbki przez ścinanie.

W przypadku dalszego wzrostu przemieszczeń s, krzywa opada. Jeżeli pojemnik ma odpowiednie wymiary, do tego stopnia, że nie będą miały miejsca poważniejsze odkształcenia przekroju, to siła ścinająca dąży do wartości F’ < F.

Stosunek F : F’ jest współczynnikiem poślizgu p. W przypadku betonu z kruszywa otoczakowego, stosunek ten wygląda następująco:

– dla kruszywa suchego z tego betonu p = 1,4,

– przy 300 kg cementu na 1 m3 betonu współczynnik p = 1,5,

– dla kruszywa wilgotnego p = 1,25,

– dla zaczynu p = 8 (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia budowlane).

Opisane wielkości zależą przede wszystkim od prędkości narastania siły F. Wpływ ten nie jest większy niż 10% w sytuacji, kiedy prędkość nie jest większa od 0,5 mm/sek.

Reologiczne zjawisko relaksacji

Reologiczne zjawisko relaksacji objawia się w podany sposób. Dla s < S wartość siły F nie pozostaje stała. Ulega ona zmniejszeniu. Maksymalna siła F pełni funkcję nacisku P. Należy stwierdzić, że funkcja ta jest bliska liniowej. Jest to tzw. prosta Coulomba. Kąt cp jest kątem tarcia wewnętrznego. Z kolei wyrażenie K = tg cp jest współczynnikiem tarcia wewnętrznego masy betonowej.

Prosta ta nie przechodzi przez początek układu współrzędnych. Odcinek OC przedstawia wartość kohezji świeżego betonu wskutek sił kapilarnych. Dzięki takiemu zastosowaniu badań reologicznych udaje się ustalić szereg wartości fizykalnych, które mają bezpośredni wpływ na urabialność betonu.

Dowiedz się więcej na temat uprawnień budowlanych!