Przy udziale wielu ekspertów z zakresu technologii produkcji rolniczej, po żmudnych i wieloletnich badaniach, stypizowano wymiary i parametry konstrukcyjne (programy do uprawnień budowlanych). Na skutek tego ustalono i określono moduły:
– podstawowy M = 10 cm, który jest wspólnym wykładnikiem wymiarów zwierząt, maszyn oraz konstrukcji,
– projektowy MP = 30 cm,
– pomocniczy MD = 150 cm, który wyznacza teoretyczne osie układów konstrukcyjnych.
parametry projektowe
W końcowym efekcie określono i przyjęto siatkę konstrukcyjną, dzięki której można było rozwiązać każdy rodzaj układów technologiczno – funkcjonalnych budynków:
– inwentarskich,
– gospodarczych,
– składowych,
– mieszkalnych.
Metoda kombinatoryki
Żeby upewnić się, że przyjęta siatka konstrukcyjna jest w porządku, dokonano dalszych badań i studiów. Dotyczyło to serii projektów wiejskich budynków. Wykorzystano do tego metodę kombinatoryki (program na uprawnienia budowlane w wersji android). Cechą charakterystyczną tej metody jest to, że daje ona najwięcej opcji wyboru ustalonych wymiarów elementów lub elastyczności rozwiązania funkcjonalnego. Ponieważ wymiary osiowe nowo projektowanych elementów konstrukcyjnych były równe teoretycznym wymiarom osiowym siatki architektonicznej – pozostają niezmienione.
Korzystając z cech, które są właściwością metody kombinatoryki (np. elastyczność układów funkcjonalnych) wykorzystano ją swobodnie. Dzięki temu uzyskano pewność, że obawy, które dotyczyły sztywności w projektowaniu były niesłuszne. Metoda ta zapewnia wymagane zasady koordynacji modularnej, która znajduje zastosowanie do konstrukcji szkieletowych.
Jednak przyjęta metoda wymaga dużej dyscypliny w zakresie wielkości, wagi i kształtu elementów. Pominięcie jej mogłoby doprowadzić do znacznego wzrostu kosztów produkcji elementów. Spowodowane by to było koniecznością wykorzystania różnych form w zakładach prefabrykacyjnych. Jednocześnie skreślałoby to zasadę produkcji na magazyn z tego względu, że zmiany jednego przekroju prowadzi do zmiany kolejnego. Taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku wymiarów liniowych prefabrykatów. Stałoby to w sprzeczności z zasadą uzyskania ograniczonej liczby elementów konstrukcyjnych i prostotą ich kształtu.
Metoda kombinatoryki – rozwiązania
Zadaniem kombinatoryki jest dobór wymiarów, dzięki którym przy wspólnym składaniu będzie można wypracować jak najlepsze rozwiązanie funkcjonalne i korzystne wskaźniki o charakterze techniczno – ekonomicznym (czyli wykorzystanie powierzchni czy kubatury). Jednocześnie należy spełnić warunek zastosowania wymiarów modularnych siatki konstrukcyjnej, które zostały wcześniej ustalone (testy 2021 uprawnienia). Warto pamiętać o tym, że wybierając odpowiednie parametry (a, b, c) sprawdzono je na wszystkich możliwych systemach funkcjonalnych oraz na istniejących rasach i gatunkach zwierząt, maszyn, urządzeń. Było to około 100 różnych rozwiązań. ‘
Użycie metody kombinatoryki spowodowało wzrost swobody możliwości rozwiązań funkcjonalnych i przestrzennych przy wykorzystaniu tylko trzech parametrów wymiarowych. Kombinacjami istotnie różnymi nie są kombinacje:
– a, a, b,
– a, b, a,
– b, a, a.
Spowodowane to jest tym, że polegają one wyłącznie na odpowiednim przestawieniu elementów wymiarowych. Miało to też wpływ na:
– typizację elementów konstrukcyjnych,
– przyjęcie koncepcji kompleksowego rozwiązania elementów konstrukcyjnych w postaci strunobetonowych elementów prętowych.
Rzeczywiście występuje mnóstwo kombinacji wyżej wymienionych parametrów. Można je stosować w przypadku projektowania budynków wiejskich. Przykładowo: jeżeli założy się 3 kombinacje w kierunku n oraz 6 kombinacji w kierunku k to W = 126 istotnie różnych kombinacji (uprawnienia architektoniczne). Dzięki temu można swobodnie projektować przestrzennie, nawet mimo tego założenia wysokiej dyscypliny parametrów wymiarowych i ograniczenia ich do liczby trzech (a, b, c).
