Sporą trudnością, na którą natrafiono podczas budowy Placu Dalma w Paryżu, była woda gruntowa. Występowała ona w dużych ilościach (program na uprawnienia budowlane). Spowodowane to było tym, że budowla ta znajduje się w okolicy Sekwany. Wówczas zastosowano filtry igłowe, których średnica wewnętrzna rury filtrowej wynosiła 70 mm. Grubość ścianek rur wynosiła 10 mm, a długość każdego filtru ok. 9 m. Rury były perforowane na długości 1,85 m, licząc od dolnego końca.
Filtry igłowe wbija się w grunt. Wykorzystuje się do tego młoty wibracyjne z jednoczesnym podpłukiwaniem. Jeden filtr igłowy wbija się przez ok. 1 godzinę. Podczas budowy Placu Dalma wykorzystano ok. 400 filtrów igłowych.
Metoda berlińska
Metoda berlińska
Sposób wykonania wykopów szerokich opracowano podczas budowy kolei podziemnej w Berlinie. W efekcie zaczęto ją stosować także w innych krajach. Metoda ta nosi nazwę metody berlińskiej. Dzięki niej można wykonać wykopy, których szerokość zaczyna się od 6 m, a ich głębokość – ok. 20 m. Należy jednak pamiętać o tym, że najlepsze rezultaty ekonomiczne są widoczne wtedy, kiedy głębokość wykopu mieści się między 10 a 15 m.
Zastosowanie metody berlińskiej jest możliwe wtedy, kiedy istnieją odpowiednie warunki hydrogeologiczne. Grunty powinny być:
– suche,
– takie, w których łatwo można uzyskać depresję wód gruntowych przy pomocy pompowania.
Takimi odpowiednimi gruntami są piaski średnio- bądź gruboziarniste (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów). Z kolei złym wyborem są grunty pylaste nawodnione. Trudno jest uzyskać w nich depresję wokół studni przy ograniczonym czasie pompowania.
Dźwigary w metodzie berlińskiej
W przypadku metody berlińskiej, zanim rozpocznie się wykonywać wykopu, konieczne jest wbicie po obu stronach wykopu dźwigary stalowe dwuteowe, które posiadają półki zwykłe bądź szerokie.
Dźwigary wbija się najczęściej w odstępach 2-2,5 m. Należy to robić bezpośrednio z wcześniej przygotowanych rowów albo dołów, nie z powierzchni terenu. Dzięki temu można uniknąć uszkodzeń urządzeń podziemnych, które są umieszczone płytko pod ziemią (kable, rury gazowe, rury wodociągowe). Dźwigar powinien mieć długość, która będzie większa o ok. 1,5 m niż głębokość wykopu. Z kolei długość dźwigara w gruntach słabych musi być jeszcze większa. Koniec wbitego dźwigara powinien znajdować się od 2 do 3 m poniżej dna wykopu. Pogłębiając wykop zakłada się między półki dźwigara bale poziome o długości, która odpowiada odstępowi pomiędzy dźwigarami.
Dzięki klinom można zapewnić docisk bali do gruntu. Czasami zakłada się bale na zewnątrz dźwigarów od strony gruntu. Jednocześnie mocuje się je do dźwigarów przy wykorzystaniu haków z gwintowanym końcem oraz śrubą. Przy tym sposobie można stosować bale dłuższe niż odstęp dźwigarów. Dzięki temu przyczynia się do większej sztywności obudowy ścian. W zależności od głębokości wykopu stosuje się bale o grubości od 5 do 12 cm (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane).
Rozpory wykopów w metodzie berlińskiej
Wykop rozpiera się dzięki zastosowaniu rozpór, które umieszcza się pomiędzy dźwigarami. W zależności od szerokości wykopu stosowane są rozpory różnego rodzaju. Wyróżnia się rozpory:
– drewniane – przy szerokości wykopu do 10 m,
– stalowe pojedyncze – przy szerokości wykopu do 15 m,
– stalowe kratowe, które nie podlegają wyboczeniu – przy szerokości 15-20 m.
Z kolei w przypadku wykopów, które są szersze niż 20 m, zaleca się wbicie jednego lub dwóch rzędów dodatkowych dźwigarów pośrodku wykopu. Wówczas skraca się długość rozpór.
Metoda berlińska otwartych wykopów jest dogodna ze względów konstrukcyjnych. Dzięki zastosowaniu tej metody możliwe jest wykonywanie robót betonowych lub montażowych w całym przekroju budowli podziemnej, bez podziału jej na części wykonywane osobno. Dodatkowo bez przeszkód można stosować konstrukcje żelbetowe (egzamin ustny uprawnienia budowlane – pytania). Nie dochodzi wówczas do sytuacji, kiedy konieczne jest dodatkowe gięcie lub spawanie prętów. Oprócz tego przy metodzie berlińskiej można wykonywać roboty izolacyjne zewnętrznej strony obudowy.
