Warunki pracy

Operator może pracować w bardzo różnych warunkach – w otwartej przestrzeni (na placu budowy), w sterowniach wytwórni mas asfaltowych lub betonowych, kabinach maszyn (pług odśnieżny), warsztatach remontowych. Praca na placu budowy jest szczególnie uciążliwa. Operator ma tam do czynienia ze zmienną, często złą pogodą (upał, mróz, deszcz, wiatr), pyłem i kurzem, substancjami chemicznymi(środki do produkcji betonu),wysokimi temperaturami (asfalt podczas rozkładania ma temperaturę około 200 st. C), hałasem miejscami przekraczającym dopuszczalne normy, wibracjami (walec, kafar, pojazdy gąsienicowe, rozściełacz do betonu),śliskimi i niestabilnymi powierzchniami (kafary zainstalowane na barkach),ciężkimi przedmiotami przenoszonymi w powietrzu (kafar, palownice).

W czasie kontroli pracy betoniarni lub otaczarki operator może poruszać się po różnych poziomach, na dużych wysokościach. Wejście na osiągającą wysokość 30 m wieżę kafara jest dozwolone tylko z odpowiednią asekuracją. Operator często pracuje wśród innych ciężkich urządzeń i samochodów transportowych. Musi nieustannie zwracać uwagę na ludzi znajdujących się w zasięgu pracy jego maszyny. Zdarza się, że swoje obowiązki wykonuje w warunkach wyjątkowo trudnych i niebezpiecznych, w nocy, we mgle, na śliskiej drodze (pług odśnieżny). Prace drogowe i kolejowe wymagają zwykle dużej ostrożności i specjalnego zabezpieczenia (taśmy, bariery, sygnalizacja świetlna lub dźwiękowa), ze względu na towarzyszący im ruch pociągów i samochodów.

 

Zdrowie

Pracę operatora sprzętu do robót ziemnych, zależnie od rodzaju obsługiwanego urządzenia, można zaliczyć do ciężkich. Operator powinien być w pełni sprawny fizycznie i ruchowo, dość silny, odporny psychicznie, gdyż jest narażony na stres wynikający z dużej odpowiedzialności i zagrożenia wypadkami, wytrzymały (praca w złych warunkach atmosferycznych, w przedłużonym czasie, w nocy). Powinien też mieć sprawny układ kostno-stawowy (wibracje),oddechowy i krwionośny (rozkładanie asfaltu w wysokich temperaturach, kontakt z jego szkodliwymi oparami, zawierającymi cztero),dobrą koordynację wzrokowo-ruchową, gdyż jego praca polega przede wszystkim na precyzyjnym manipulowaniu ciężkimi maszynami. Przeciwwskazaniem do wykonywania zawodu mogą być zaburzenia równowagi i świadomości (padaczka), wady wzroku, których nie można skorygować okularami, daltonizm, schorzenia słuchu, wady i choroby kręgosłupa (praca siedząca),choroby serca i układu krążenia, schorzenia układu oddechowego, alergie.

O przydatności do pracy na konkretnym stanowisku decyduje lekarz, oceniając stan zdrowia każdego z kandydatów na podstawie badań ogólnych, a w wypadku operatorów maszyn samojezdnych także psychotechnicznych (okulistycznych, laryngologicznych, neurologicznych),obowiązujących zawodowych kierowców.

Operator narażony jest na przeziębienia i choroby reumatyczne (wiele maszyn, np. drogowych nie ma ocieplanych, zamkniętych kabin),alergie, choroby układu kostno- stawowego (wibracje), choroby wrzodowe spowodowane stresem. Częsty kontakt z oparami asfaltu zawierającymi czteroetylen sprzyja zatruciom, zachorowaniom na nowotwory i nieżyty oskrzeli. Największym zagrożeniem w tym zawodzie są jednak katastrofy budowlane i wypadki (uszkodzenia linii wysokiego napięcia, kanalizacji, instalacji gazowych, przewrócenie się maszyn, spadanie z dużej wysokości ciężkich przedmiotów, niewypały, porażenia prądem, wtargnięcie wody itp.).Mogą one powodować bardzo poważne obrażenia ciała, a nawet trwałe kalectwo lub śmierć.

Operatorzy używają w pracy ubrań roboczych i ochronnych: kombinezonów ocieplanych i przeciwdeszczowych z elementami odblaskowymi, rękawic, zatyczek do uszu, a gdy pracują na wodzie kamizelek ratunkowych.

Praca wśród ludzi

Chociaż operator ma przede wszystkim do czynienia z maszynami i wiele czynności wykonuje indywidualnie, pracuje jednak w zespole. Jego kontakty zawodowe są najczęściej rozległe i obejmują pomocników, operatorów innych maszyn współpracujących(np. w zespołach do prac ziemnych lub drogowych), przełożonych, inspektorów nadzoru technicznego, administrację przedsiębiorstwa, robotników budowlanych. Mają też one bardzo różnorodny charakter. Operator może wyznaczać zadania i kierować pracą podległych pracowników, dbać o bezpieczeństwo osób pozostających w pobliżu pracujących maszyn, wykonywać polecenia przełożonych, konsultować wyniki badań z laboratorium(wytwórnie mieszanek betonowych i asfaltowych). Nawet operator pługa odśnieżnego, który sam wyjeżdża na wyznaczoną trasę, utrzymuje stały kontakt z bazą przez krótkofalówkę. Praca operatora, chociaż odpowiedzialna i wymagająca samodzielności, polega na ścisłym stosowaniu się do obowiązujących przepisów budowlanych i eksploatacyjnych oraz wykonywaniu poleceń przełożonych. W normalnych warunkach praca ta może być dość monotonna (jak np. przy obsłudze walców, rozściełaczy, zgarniarek), w wypadku zaś zagrożeń i awarii – niebezpieczna i stresująca.

Organizacja pracy

Organizacja robót zależy od ich rodzaju, technologii i miejsca położenia. Czas pracy jest z reguły stały (w godz.7 00 -15 00), ale ulega przedłużeniu do 12- 14 godzin, jeśli wymaga tego termin wykonania zamówienia lub dokończenie rozpoczętych prac zgodnie z zasadami sztuki budowlanej. Na ruchliwych, węzłowych trasach komunikacyjnych lub gdy konieczne jest usunięcie awarii, operatorzy mogą pracować w nocy. Tempo robót zależy także od pory roku i pogody (duże natężenie w ciepłych porach roku i zatrzymanie wielu robót przy temperaturze niższej niż -50 o C). Operatorzy sprzętu do robót ziemnych pracują głównie w sezonie letnim, zima jest dla nich okresem urlopowym. Wyjątkiem w tej dziedzinie jest operator pługu śnieżnego, którego praca wykonywana jest w miesiącach zimowych.

Jednym z najważniejszych elementów organizacji pracy w budownictwie jest zapewnienie bezpieczeństwa pracowników (ubrania robocze i ochronne, wyznaczenie osoby odpowiedzialnej za ostrzeganie przy pracach drogowych i kolejowych) i osób postronnych (tablice ostrzegawcze oraz informacyjne, sygnalizacja świetlna i znaki drogowe). Konieczne jest także odpowiednie oznaczenie i wydzielenie budowy z otaczającej przestrzeni (taśmy, oświetlone bariery, szczelne parkany) i nadzorowanie po godzinach pracy (dozorca pilnujący sprzętu i materiałów oraz chroniący przed obecnością osób niepowołanych). Lokalizacje budów często zmieniają się, co wymaga od operatora dyspozycyjności, ruchliwości i pracy poza stałą siedzibą firmy nawet przez kilka miesięcy w sezonie.

Wymagania psychologiczne

Cechami niezbędnymi w tym zawodzie są odpowiedzialność (za bezpieczeństwo ludzi i za urządzenia), rozwaga ostrożność, dokładność, wyobraźnia i zdolność przewidywania konsekwencji swoich działań (pozwala to uniknąć wielu wypadków i awarii). Operator musi umieć skoncentrować się na konkretnych czynnościach i jednocześnie mieć świadomość tego, co dzieje się wokół niego na placu budowy (zależy od tego bezpieczeństwo ludzi pozostających w bezpośrednim otoczeniu ciężkich maszyn).W zawodzie tym często potrzebny bywa szybki refleks, gdyż trzeba podejmować decyzje w sytuacjach awaryjnych oraz umiejętność pracy w warunkach niebezpiecznych (pług odśnieżny, kafar). Jednocześnie operator powinien być odporny na monotonię pracy (obsługa walca drogowego, powtarzającego jednostajnie te same czynności), dokładny, sumienny, solidny. Do obsługi maszyn do robót ziemnych potrzebne są zdolności techniczne, wykształcenie co najmniej podstawowe, prawo jazdy kat. C lub uprawniające do kierowania ciągnikiem (w wypadku urządzeń samojezdnych, włączających się w ruch drogowy, takich jak koparki, spycharki, zgarniarki, równiarki itp.) oraz odpowiednie uprawnienia operatorskie.

 

Podjęcie pracy w zawodzie

Do obsługiwania maszyn do robót ziemnych potrzebne jest wykształcenie co najmniej podstawowe (a coraz częściej średnie), prawo jazdy kategorii C lub T (na ciągnik), jeśli operator obsługuje urządzenia samojezdne włączające się w ruch drogowy (spycharki, zgarniarki, równiarki i in.). Coraz częściej też przydatna staje się znajomość języka niemieckiego lub angielskiego (bezpośredni dostęp do instrukcji obsługi nowych maszyn, możliwość udziału w szkoleniach zagranicznych organizowanych przez producentów sprzętu) oraz umiejętność obsługi komputera (wpisywanie danych i kontrolowanie pracy sterowanych komputerowo wytwórni mas betonowych i asfaltowych).

 

Pomocnik operatora sprzętu do robót ziemnych może zostać samodzielnym operatorem (3., 2. i 1. klasy), Osoba, która posiada uprawnienia operatora klasy 3, może zwiększyć swoje uprawnienia do klasy 2, dopiero po przepracowanym roku. Uprawnienia klasy 1, można uzyskać posiadając uprawnienia klasy 2 i 2 letnią praktykę na tym stanowisku. Można również awansować na stanowisko brygadzisty, mistrza lub kierownika robót, przy czym na tym ostatnim stanowisku wymagane jest średnie wykształcenie. Warunkiem awansu jest ciągłe podnoszenie kwalifikacji oraz indywidualne cechy i zdolności pracownika. Konieczny jest także odpowiedni staż pracy (od kilku miesięcy do kilku lat) i opinia przełożonych. Muszą również być wolne etaty kierownicze. Do obowiązków operatora sprzętu do robót ziemnych pracującego na stanowisku kierownika robót należy organizacja miejsca pracy brygad roboczych, sporządzenie harmonogramu robót z podziałem na obowiązki i zakres robót, nadzorowanie pracy brygadzistów, kosztorysowanie robót i przygotowanie ostatecznego rozliczenia. Jest więc to praca bardzo odpowiedzialna.

Pracodawcy najchętniej zatrudniają dobrych fachowców, z uprawnieniami 2 i 1 klasy w kilku kategoriach oraz doświadczeniem w pracy z konkretnym typem maszyny. Poszukiwani są przede wszystkim pracownicy w pełni sił fizycznych, którzy nie przekroczyli 45 roku życia. Czasami na stanowisko operatora zatrudniane są osoby posiadające powyżej 45 roku życia, ale są to osoby z długim doświadczeniem zawodowym i uprawnieniami operatorskimi.

Wzrost zapotrzebowania na operatorów z uprawnieniami daje także spore szanse na zatrudnienie dorosłym, którzy zdobyli kwalifikacje na kursach organizowanych i opłacanych przez Powiatowe Urzędy Pracy.