Przeprowadzone zostały badania a przykładzie rozwiązań projektowych drobnowymiarowych elementów strunobetonowych dla budownictwa wiejskiego w celu uzyskania ogólnej orientacji (program uprawnienia budowlane). Pierwszy okres opracowań typizacyjnych przyniósł podstawowy zestaw elementów, które opierały się na zasadzie koordynacji modularnej. Dotyczyło to trzech grup budownictwa wiejskiego – inwentarskiego, gospodarczego i mieszkalnego. Dzięki temu możliwe było wykonanie prawie wszystkich zestawów konstrukcji.
W efekcie zyskano 32 typorozmiary elementów. Taka liczba sprawiła, że pojawiły się wątpliwości dotyczące tego, czy będzie można produkować je masowo na skład bez obawy o to, że powstaną jakieś nadwyżki produkcyjne. Dalsze analizy przyniosły wnioski, że przy takiej ilości typorozmiarów można będzie bazować na produkcji zgodnej ze starymi zasadami. Czyli nie na magazyn, a każdorazowo zgodnie ze zleceniami inwestorskimi. W związku z tym kontynuowano poszukiwania unifikacyjne. Na ich skutek udało się zmniejszyć liczbę typorozmiarów z 32 na 10.
budownictwo modułowe
Zostawiono maksymalne przekroje poprzeczne elementów ze względ:
– na dość znaczną rozpiętość niektórych parametrów projektowych (głównie obciążeń użytkowych),
– dla zachowania możliwości masowej produkcji elementów na skład z przeznaczeniem dla anonimowego odbiorcy.
Zbadano kompletność zestawów konstrukcyjnym pod kątem:
– możliwości swobody kształtowania przestrzennego budynków,
– możliwości ich realizacji w założeniu i oparciu o tę samą sumaryczną ściśle określoną powierzchnię użytkową.
W efekcie powstał wniosek, zgodnie z którym ilości identycznych elementów liczone w sztukach muszą być w obu przypadkach takie same. W związku z tym uzyskano zestaw zunifikowanych 10 typów elementów (akty prawne do egzaminu na uprawnienia budowlane). Na skutek unifikacji elementów konstrukcyjnych zaobserwowano, że:
– poważnie wzrosło ogólne zużycie materiałów,
– wzrosły koszty związane z zużyciem materiałów,
– zmalała robocizna nieproporcjonalnie do zredukowanej ilości typorozmiarów – obniżka o ok. 11%.
Zestawy konstrukcyjne w założeniu podziału przekrojów poprzecznych elementów
Nie był to jednak zadowalający wynik. W związku z tym dalej analizowano typizację. Na skutek analizy zmieniona została pierwotna koncepcja. Pojawiło się założenie, że lepiej wykorzysta się nakłady materiałowe, jeżeli zastosuje się podział przekrojów poprzecznych elementów. Dzięki temu możliwe będzie składanie potrzebnych wielkości przekrojów w zależności od aktualnego zapotrzebowania (pytania na egzamin ustny do uprawnień). W związku z tym ponownie wykonano projekty zestawów konstrukcyjnych, które zakładały podział przekrojów poprzecznych elementów. Dzięki temu opracowaniu udało się uzyskać zestaw, w którym powstało w efekcie końcowym 13 typorozmiarów elementów. W momencie porównania zestawów stało się jasne, że można uzyskać tę samą powierzchnię użytkową określonych budynków, lecz przy zupełnie różnych nakładach materiałowych i finansowych.
Było to ważne pod kątem wszystkich działań unifikacyjnych. Zużycie materiałów (mowa o betonie i stali strunowej) w przypadku zastosowania elementów konstrukcyjnych o maksymalnych przekrojach poprzecznych jest trzykrotnie większe niż w przypadku wykorzystania elementów o składanych przekrojach poprzecznych. Identyczny wniosek wysnuto odnośnie nakładów robocizny, która jest niezbędna do wyprodukowania elementów. W pierwszej sytuacji było to ponad dwukrotnie wyższe. Można wysnuć wniosek, że wraz ze wzrostem ogólnej masy materiałowej wzrasta również ilość robocizny związanej z koniecznością przetworzenia zwiększonej masy. Pojawia się tu odpowiednio duży nakład środków społecznych, które należy rozgraniczyć na dwa czynniki. Mowa tu o materiałach i robociźnie (programy do uprawnień budowlanych).
