a) instalacje ciepłej wody, która jest niezbędna na potrzeby higieniczne – do mycia i kąpieli pracowników:
– wykorzystuje się wodę, która ma temperaturę maksymalną 60°C,
– wyższa temperatura jest niebezpieczna pod kątem możliwych poparzeń osób, które korzystają z tych urządzeń,
b) instalacje ciepłej wody dla celów technologicznych:
– wykorzystuje się ją do mycia różnego rodzaju urządzeń przemysłowych czy do rozpuszczania różnych tworzyw,
– używa się wodę, której temperatura jest wyższa niż 60°C, najczęściej ma prawie 90°C,
– to urządzenie, w którym woda jest cieplejsza niż 60°C, powinno być oznakowane ze względu na bezpieczeństwo obsługi.
Instalacja ciepłej wody
Zużycie ciepłej wody
Zużycie ciepłej wody w zakładach przemysłowych wygląda następująco:
a) w stołówkach pracowniczych:
– jeden pracownik dziennie zużywa od 4 do 6 litrów wody, która ma temperaturę 60°C,
b) dla celów przemysłowych:
– browar: na produkcję 100 litrów piwa potrzebne jest 200 litrów wody, która ma temperaturę 90°C + dodatkowo od 50 do 100 litrów wody o temperaturze 50°C, która jest potrzebna do umycia naczyń,
– pralnia mechaniczna: na upranie 10 kg bielizny potrzebne jest 300-400 litrów wody, która ma temperaturę 70°C,
c) dla celów higieny osobistej:
– jednorazowa kąpiel w wannie: zużycie 200-300 litrów wody o temperaturze 35°C,
– jednorazowa kąpiel pod natryskiem: zużycie 40 litrów wody o temperaturze 35°C,
Zużycie wody w zakładach przemysłowych określa się na ok. 20% ogólnego zużycia wody. Nie wlicza się do tego wody, którą zużyto na potrzeby chłodzenia maszyn i urządzeń oraz wody, która jest potrzebna do transportu surowca w zakładzie.
Centralne przygotowanie wody
W dużych zakładach stosuje się centralne przygotowanie ciepłej wody. Ma to miejsce:
– w centralnej kotłowni zakładowej,
– z miejskiej sieci ogrzewania.
Z kolei w zakładach, w których więcej wody otrzymuje się z chłodzenia maszyn i urządzeń, to powinno się do przygotowania ciepłej wody wykorzystać energię cieplną, która jest w wodzie chłodzącej.
Przygotowując wodę ciepłą lub gorącą w centralnej kotłowi, powinno się stosować do tego celu kotły parowe. Jest to wskazane z powodu:
a) temperatury pary wodnej, która jest wyższa niż temperatura wody z kotłów wodnych niskiego ciśnienia:
– temperatura pary wodnej mieści się w przedziale od 104 do 110°C w kotłach parowych niskiego ciśnienia i temperatury wyższe w kotłach wysokiego ciśnienia,
b) niezmienność temperatury pary wodnej w ciągu całego roku,
c) mniejszych wymiarów wężownicy parowej w podgrzewaczy w porównaniu do wężownic wodnych przy podgrzewaczach o większej pojemności (programy do uprawnień architektonicznych).
Instalacje ciepłej wody, które są obsługiwane przez centralną kotłownię zakładową zbudowane są z:
– kotłów,
– podrzewacza,
– doprowadzenia wody zimnej,
– zaworu bezpieczeństwa, który upuszcza nadmiar wody/pary wodnej z podgrzewacza w momencie, kiedy woda ciepła w podgrzewaczu zacznie nadmiernie parować,
– sieci rur rozprowadzających,
– urządzenia do automatycznego regulowania dopływu czynnika grzejnego (pary albo wody z kotłów), czyli do miarkowania temperatury wody ciepłej.
Miarkownik zbudowany jest z zaworu z przeponą, która jest przymykana przez rozszerzający się płyn, który wypełnia czułek, który jest zanurzony w ciepłej wodzie. Zadaniem przepony jest pełne zamykanie dopływu wody grzejnej lub pary przez zawór w momencie, kiedy temperatura wody ciepłej będzie większa niż dopuszczalna (czyli ok. 60°C).
Jeżeli woda jest gorąca (czyli powyżej 60°C), to woda zimna, która zasila, powinna być zmiękczona. Pozwala to uniknąć tworzenia się osadów kamienia w sieci. Taki osad powstaje przy temperaturze, która jest wyższa niż 70°C. Jeżeli sieć ciepłej wody jest bardziej rozległa, to należy zastosować dodatkowy przewód rurowy. Pozwoli on na stałe krążenie wody w urządzeniu. Dzięki temu nie stygnie woda, która znajduje się w odcinkach, które są daleko od podgrzewacza (egzamin na uprawnienia architektoniczne).
