Każda forma składa się z części i prawie zawsze stanowi część obszerniejszej formy (uprawnienia budowlane).
Części są elementami składowymi każdej formy. Z reguły jest tak, że jest to partia większej formy. Zjawisko formowania spowodowane jest tym, że przed ujrzeniem części, najpierw zobaczy się całość formy. Formy rozróżnia się ze względu na podobieństwa i różnice form – matek. Nie rozróżnia się ich z powodu podobieństwa czy różnic w wielkości poszczególnych elementów lub części składowych. Wszystko zależy też od uformowania całości. Jeżeli jest ono swobodne, prostsze czy zawiera w sobie mniej elementów, to wyżej wymienione zależności są mniejsze.
Formowanie architektury
Formowanie nie odbywa się przez dodawanie, sumowanie czy aglomerację części. Ma to miejsce na skutek:
– łączenia,
– grupowania,
– zestawienia.
Dotyczy to części form i konkretnej dyscypliny, które są częścią wartości formy – matki.
Analizując te obserwacje można stwierdzić, że wrażenia, podobnie jak forma, stworzone na jej podstawie wymagają zastosowania całościowego rozumowania. Jeśli zostanie wybrana dyscyplina formalna, aby zachować określone wymagania funkcjonalne w ramach danej koncepcji, to pewna liczba części zostanie połączona po jednej stronie przestrzennego rozwiązania problemu (testy uprawnienia budowlane). Wprowadzenie nowych elementów w dyscyplinie formy nie może być dowolne. Nowa część może zmienić całość poprzez zmianę funkcji, wielkości czy charakterystyki wszystkich elementów, które składają się na całość. Dlatego też, jeżeli intencją projektanta będzie konsekwentna realizacja założeń formalnych i funkcjonalnych, a także koncepcji konstrukcyjnych, to będzie mógł korzystać tylko z jasno określonych nowych elementów. Będzie również mógł uporządkować je w ułożony sposób w stosunku do aktualnej formalnej sytuacji. Stopień swobody ulega zmniejszeniu w momencie, kiedy dodawane będą kolejne części. Wówczas może dojść do sytuacji, w której na skutek automatyczności projektowania niezbędne będzie stworzenie formy – części wymagane do pełnej wizualizacji całości funkcji.
Formowanie architektoniczne
Formowanie architektoniczne to proces, w którym części funkcjonalne oraz konstrukcyjne składa się w całość. Określona forma przestrzenna powstaje na skutek programu budowy oraz założeń projektowych. W założeniach określa się ilości danych, które są niezbędne do projektowania sytuacji czy otoczenia.
Ważną cechą jest to, żeby dążyć do prostoty podczas komponowania danej formy. Utrwaliło się przekonanie w umysłach ludzi, że prostota to inaczej ubóstwo pod względem ilości części, z jakich określona rzecz się składa. Jednak inaczej ma się to w świecie form. Prostota jest tam najwyższym szczeblem jednoznaczności. Jest to najdokładniej zdefiniowana konfiguracja, która nie budzi żadnych wątpliwości ani nie pozwala na różne interpretacje. Więc czym jest prostota w świecie form? Przede wszystkim odpowiada ona spokojowi, pewności, zdecydowaniu. Na pewno nie jest synonimem ubóstwa pod względem elementów. W nowoczesnej architekturze formy architektoniczne oraz elementy mają być proste pod kątem ukształtowania. Można to również spotkać w typizacji i ekonomice produkcji budowlanej (program do egzaminu na uprawnienia na komputer).
Można spotkać bardzo wiele form, ich liczby nie da się określić. Mowa tu o formach samorzutnych, a także o takich, które tworzy człowiek np. w trakcie pracy architektonicznej. Każda z nich spełnia wymagania, które wcześniej narzucono. Wszystkie wymagania się spełnią w sytuacji, kiedy będzie można wykorzystać ich pełen zakres. Minusem stosowania dowolnej formy jest to, że nie można ich produkować w sposób przemysłowy. Spowodowane to jest tym, że nieekonomicznie jest produkować małą serię produktu. Formy, które się wybierze (najwłaściwsze) to wzorce, które wykorzystuje się później podczas produkcji długoseryjnej przy jednoczesnej eliminacji i likwidacji wszystkich pozostałych form (program egzamin uprawnienia 2021).
