Surowcami wykorzystywanymi do produkcji cementu glinowego są boksyt i skała wapienna. W boksycie znajduje się duża ilość tlenku glinowego. Koszty produkcji cementu glinowego są zdecydowanie wyższe niż cementu portlandzkiego. Wynika to z faktu, że surowce niezbędne do produkcji przechodzą kilka etapów. Najpierw są odpowiednio rozdrabniane i przygotowywane, a następnie stopione w piecach kręgowych bądź tunelowych. Istnieje też możliwość stopienia surowców w elektrycznych piecach łukowych. (uprawnienia budowlane kontakt)
W tak przygotowanym cemencie glinowym przeważają sadowe gliniany wapniowe, tzw. niskoza. W uwodnionym cemencie glinowym nie znajdziemy glinianu trójwapniowego ani wolnego wodorotlenku wapniowego. Sprawia to, że cement glinowy jest wysoce wytrzymały na działanie agresywnych roztworów, w przeciwieństwie do cementu portlandzkiego, w którym zawartość glinianu trójwapniowego przyczynia się do tworzenia pęczniejącego siarczanoglinianu wapniowego. Najlepszym przykładem dużej trwałości betonu glinowego, są budowle morskie odporne na działanie wody morskiej. (uprawnienia budowlane 2021)
Cement glinowy
Wady i zalety betonu glinowego
Niewątpliwą wadą betonów glinowych jest ich bardzo duża kaloryczność. Podczas intensywnego procesu hydratacji w krótkim czasie, wydzielona zostaje duża ilość ciepła. Przyczynia się to do obniżenia wytrzymałości betonu w temperaturze 40-50 stopni Celsjusza. Kolejna wada to słaba przyczepność betonu do wkładek stalowych. Trzeba mieć to na uwadze podczas konstrukcji elementów żelbetowych z wykorzystaniem betonu glinowego. Do zalet możemy zaliczyć szybkie twardnienie betonu. Po około 3 dniach beton uzyskuje możliwie pełną obliczeniową wytrzymałość. (uprawnienia budowlane program)
Właściwa woda do betonów
Uwodnienie cementów to proces chemiczny, w którym związkiem chemicznym przyłączanym do innej substancji jest Woda. W przypadku gdy wykorzystywana Woda jest zanieczyszczona, mogą pojawić problemy podczas procesu Uwodnienia (hydratacja). Woda studzienna i wodociągowa, która jest zdatna do picia, za każdym razem nadaje się do betonów. Podobnie jest z czystymi wodami z jezior czy wodą mało zasoloną pochodzącą z Morza Bałtyckiego. Można ją wykorzystać do wszystkich rodzajów betonów, poza betonami glinowym. (akty prawne uprawnienia budowlane)
Nieodpowiednia woda do betonów
Do betonu nie nadaje się woda silnie zanieczyszczona tłuszczami, oliwą, solami potasowymi, cukrem i innymi ściekami fabrycznymi. Nieodpowiednią jest też zmiękczona woda z kotłów parowych. Podczas pobierania wody z rzek w pobliżu wylotu wód fabrycznych, należy zachować ostrożność – nie każda z nich będzie odpowiednia. Rzadko jednak dzieje się tak, że zanieczyszczenie wody znacząco wpływa na spadek wytrzymałości betonu, co wynika z badań Abramsa. W przypadku, gdy mamy jakiekolwiek wątpliwości, powinniśmy wykonać beleczki normowe 4X4X X16 cm z zaprawy cementowej zarobionej wodą czystą, np. wodociągową i wodą wątpliwą. W przypadku wody wątpliwej, po 28 dniach twardnienia nie powinien być zauważalny większy spadek wytrzymałości niż 10 procent. Spadek taki jest zabroniony podczas wykonywania konstrukcji cienkościennych. Jak wynika z PN-58/B-32250 woda odpowiednia do wykonywania i polewania betonów powinna posiadać następujące cechy: (segregator egzamin ustny uprawnienia)
– ogólna zawartość soli (sucha pozostałość po wysuszeniu w 105°C) – nie więcej niż 5000 mg/1, – zawartość siarczanów (S04 ) – nie więcej niż 500 mg/1, – stężenie jonów wodorowych (pH) – nie niżej 4, – zawartość cukrów – nie więcej niż 500 mg/1, – zawartość siarkowodoru – nie więcej niż 20 mg/1 ().
Przeważającym składnikiem betonu jest kruszywo. Jego waga i objętość są stosunkowo największe, w związku z tym jego cechy są tak ważne i mają duży wpływ na jakość betonu. (program egzaminu na uprawnienia)
Okruchy skalne
Okruchy skalne są najpopularniejszym kruszywem wykorzystywanym przy produkcji betonów konstrukcyjnych. Pospółka to mieszanina okruchów skalnych o zróżnicowanej wielkości. Pospółki zależnie od wymiaru ziaren dzielimy na pięć rodzajów według PN-59/B-06713. Żwir to kruszywo grubsze o wielkości ziaren powyżej 2mm, podczas gdy piasek posiada ziarna o wielkości do 2mm. Taki podział kruszywa możliwy jest dzięki przesiewaniu go przez specjalne sita o konkretnych wymiarach. Jeśli w ciągu jednej minuty wstrząsania sitem z szybkością 30 wstrząsów na minutę przez sito wydobywa się nie więcej niż 1 procent kruszywa, proces przesiewania należy zakończyć. Przy produkcji betonu wykorzystywane są także tłuczenia, które otrzymujemy poprzez mechaniczne rozdrobnienie skały litej.
