Badanie polega przede wszystkim na naświetlaniu w ciemności świeżych przełomów kawałków kruszywa. Naświetlanie odbywa się lampą kwarcową, która jest zaopatrzona w filtr Wooda. Ocenę odporności przeprowadza się okiem, które nie jest uzbrojone.
Kruszywo odporne to takie, w którym występuje równomierna luminescencja ciemno lub jasnofioletowa. W sytuacji, gdy na ciemnym tle pojawiają się plamy luminescencji o barwie od żółtej poprzez ciemno pomarańczową do cynamonowej, to kruszywo nie jest odporne na rozpad krzemianowy. Z kolei w sytuacji, kiedy pojawia się luminescencja o barwie fioletowej w różnych odcieniach i występuje tylko kilka małych świecących pojedynczych punktów, to kruszywo wykazuje ślady rozpadu krzemianowego.
Badanie odporności kruszywa
Wyznaczenie ciężaru bezwodnika kwasu krzemowego
Aby wyznaczyć ciężar bezwodnika kwasu krzemowego, należy wymieszać w platynowym tyglu próbkę sproszkowanego kruszywa (2 g) z węglanem sodowym (8 g). Po tym należy dosypać na wierzch kolejne 2 g węglanu i ogrzać (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne). Najpierw należy ogrzać ostrożnie, żeby po chwili ogrzewać nad pełnym płomieniem palnika. Ogrzewanie to odbywa się przez około 30 minut aż do momentu, kiedy mieszanka ulegnie całkowitemu stopieniu.
Następnie tygiel chwyta się szczypcami i obraca się go w płomieniu. Należy zadbać o to, żeby stop rozlał się po ściankach. Następnie należy zanurzyć tygiel w zimnej wodzie, aby go ostudzić. Po tym stop należy przesypać do zlewki, zalać wodą i powoli dodawać ok. 20 ml kwasu solnego (przy wykorzystaniu pipety). Wykonuje się to aż do momentu, kiedy wystąpi reakcja kwaśna. Tak otrzymany roztwór przelewa się do parownicy porcelanowej i odparowuje na łaźni wodnej do sucha. Kolejnym krokiem jest suszenie reszty w suszarce przez godzinę w temperaturze 130°C.
Kiedy roztwór będzie chłodny, to należy dodać 20 ml kwasy solnego oraz 80 ml gorącej wody. Kiedy sól się rozpuści, to należy ją przesączyć i przemyć. Najpierw przemywa się 2 razy gorącym kwasem solnym do zaniku reakcji na żelazo, a następnie wodą do zaniku reakcji na chlorki. Przesącz przenosi się do kolby miarowej. Należy ją uzupełnić do pełna wodą. Sączek z krzemionką należy spopielić w tyglu i wyprażyć do stałego ciężaru w temperaturze 1200°C (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane). Następnie studzi się go i waży. Otrzymany wynik oznacza ciężar bezwodnika kwasu krzemowego (Si02).
Wyznaczanie tlenku żelazowego i glinowego
Tlenek żelazowy wyznacza się na skutek zredukowania żelaza trójwartościowego do dwuwartościowego chlorkiem cynawym i utlenieniu go 0,1% roztworem nadmanganianu potasowego.
Tlenek glinowy wyznacza się dzięki wytworzeniu związków zespolonych soli glinowych z fluorkiem sodowym. Jednocześnie wyzwalają się 3 mole NaOH na 1 mol glinu. Dzięki temu możliwe jest odmiareczkowanie wolnej zasady.
