Proces wymiarowania ścian oporowych należy rozpocząć przede wszystkim od określenia wielkości parcia gruntu (egzamin ustny uprawnienia architektoniczne – pytania). Nie ma to określonych wartości stałych. Projektując ściany oporowe w obliczeniach najczęściej bierze się pod uwagę przypadek graniczny, gdy parcie gruntu, które jest wywołane ciężarem własnym gruntu i obciążeniami znajdującymi się na naziomie, powoduje powstanie klina odłamu.
Wielkość parcia gruntu w obliczeniach statycznych określa się zgodnie z własnościami fizycznymi gruntu, które wywołuje to parcia. Własności fizyczne należy określić na podstawie badań, które przeprowadza się na próbkach gruntu. Próbki te należy pobrać w miejscu:
– projektowanej budowy, gdy nie przewiduje się dowozu gruntu nasypowego,
– rejonu projektowanych okopów, gdy wzięto pod uwagę dowóz gruntu, który jest przeznaczony do zasypania konstrukcji ścian oporowych.
Określając własności fizyczne ważne jest to, żeby wziąć pod uwagę projektowany stopień zagęszczenia gruntu. Dane do tego pochodzą z:
– badań laboratoryjnych,
Wymiarowanie ścian oporowych
– oględzin makroskopowych i danych orientacyjnych, podanych np. dla poszczególnych rodzajów gruntów w PN-59/B-03020.
Parcie bierne gruntu to inaczej odpór. Jest ono wywoływane przesunięciami oraz odkształceniami elementów oporowych (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne). Określa się je zgodnie z zasadami mechaniki gruntów na podstawie:
– warunków równowagi granicznej, gdy możliwe jest swobodne przesunięcie elementu oporowego w ośrodku gruntowym,
– odkształceń sprężysto-plastycznych lub warunków równowagi granicznej, gdy przesunięcia elementu oporowego są wymuszone.
Dodatkowe założenia uproszczające należy przyjąć podczas obliczania wielkości, określania kierunku działania parcia gruntu, a także określania długości klina odłamu. Są to takie założenia jak:
– pominięcie tarcia gruntu o ścianę oporową,
– pominięcie odchylenia ściany oporowej od pionu, gdy jest ono mniejsze niż 1:10,
– przyjęcie, że współczynnik ściśliwości (lub sprężystości) gruntu nie zależy od głębokości, na jakiej dany grunt zalega.
Stateczność ściany oporowej
Sprawdzając stateczność ściany oporowej konieczne jest, żeby przyjąć poniższe współczynniki pewności:
– na wywrócenie przez obrót wokół zewnętrznej krawędzi fundamentu – co najmniej 1,50,
Należy dążyć do tego, żeby wilgotność gruntu, które powoduje występowanie parcia na ścianę oporową była jak najbardziej stała. Zmiana wilgotności może mieć istotny wpływ na zmianę warunków równowagi oporowej (jak wygląda egzamin na uprawnienia architektoniczne). Z tego też powodu ważne jest zapewnienie odprowadzenie wody z powierzchni terenu od strony zaplecza ściany oporowej. Jest to możliwe do osiągnięcia poprzez:
– zasypanie ściany oporowej gruntem, które jest dostatecznie przepuszczalny,
– urządzenie drenów przy ścianie wewnętrznej,
– wykonanie specjalnego urządzenia odwadniającego.
Dobrymi materiałami odwadniającymi są tłuczeń bądź żwir. Warstwy, które są wykonane z tego surowca, należy umieścić za ścianą na grubość ok. 0,4-0,5. W przypadku wysokich ścian konieczne może być zastosowanie płyty odciążającej, która ma formę półki poziomej pomiędzy żebrami.
Zabiegami zabezpieczającymi przed niszczącym działaniem wody jest także wykonanie ścieków tam, gdzie stykają się skarpy z konstrukcją ściany oporowej. Ściek najczęściej wykonuje się z:
– bruku kamiennego,
– betonu,
– prefabrykatów betonowych.
Powierzchnie ścian oporowych, które stykają się z gruntem, należy pokryć wodoodporną izolacją. Jest ona najczęściej wykonywana poprzez dwu- lub trzykrotne powleczenie bitumem (lepik, asfalt, specjalne bitumiczne preparaty izolacyjne). Jako zabezpieczenie izolacji przed mechanicznym uszkodzeniem w czasie zasypywania ściany oporowej zaleca się stosowanie betonowych płytek ochronnych (informacje na temat egzamin na uprawnienia architektoniczne).
