Tynki tradycyjne

Tynki cementowo-wapienne to tradycyjne, do niedawna najczęściej stosowane materiały na elewacje budynków. Popularny „baranek” to właśnie tynk cementowo-wapienny.

 

Tynki cementowo-wapienne nie tylko poprawiają estetykę domu, ale także chronią ściany budynku przed wpływami atmosferycznymi. Dobry tynk zapobiega zawilgoceniu ścian i poprawia ich właściwości termoizolacyjne.

 

To najpopularniejszy sposób wykończenia elewacji. Bezpośrednio na murach stosuje się grubowarstwowe tynki tradycyjne, a na warstwie ocieplenia (albo na bardzo równych i gładkich ścianach jednowarstwowych) – tynki cienkowarstwowe.

 

Tynki tradycyjne. Tynki tradycyjne (cementowo-wapienne) dobrze chronią przed wpływami atmosferycznymi, a ponieważ są grube i ciężkie – poprawiają też izolację akustyczną. Można je przygotować samodzielnie – mieszając składniki na budowie – albo skorzystać z gotowych mas.

 

Przygotowywane samodzielnie na budowie – są najtańsze i dobrze znane wykonawcom, ale trudne i pracochłonne do układania. Stosunkowo szybko się też brudzą. Tradycyjne tynki cementowo-wapienne mają kolor biały. Jeśli elewacja ma mieć inny kolor, trzeba ją pomalować farbą do ścian zewnętrznych.

 

z gotowych mas – są łatwiejsze do przygotowania i nakładania. Są też dużo i dostępne w wielu kolorach.

 

Tynki nowoczesne

Tynki akustyczne (ze względu na funkcję nazywane też dźwiękochłonnymi) nanoszone są bezpośrednio powierzchnie ścian lub sufitów, dlatego mogą być stosowane wszędzie tam, gdzie z przyczyn architektonicznych lub konstrukcyjnych nie ma warunków do użycia innych elementów dźwiękochłonnych. Mogą to być sytuacje, gdy nie ma możliwości zainstalowania wieszaków lub rusztu, gdy wykonywane są powierzchnie łukowe o małym promieniu krzywizny (np. podczas renowacji starych sklepień) czy też w obiektach znajdujących się pod nadzorem konserwatorów zabytków.

 

Zadaniem tynków akustycznych jest pochłanianie fal dźwiękowych i redukcja pogłosu, szczególnie w zakresie średnich i wysokich częstotliwości, charakterystycznych dla mowy ludzkiej (500-4000 Hz). Tworzą one bezspoinowe, grubowarstwowe, „miękkie” akustycznie wyprawy, które pochłaniają fale dźwiękowe dzięki przemianie energii dźwiękowej w ciepło, odbywającej się (podobnie jak w innych materiałach porowatych) na drodze tarcia cząstek wewnątrz materiału. W celu uzyskania wymaganej porowatości tynki dźwiękochłonne muszą być nanoszone wielowarstwowo.

Grubość wykonanego tynku ma bezpośredni wpływ na jego skuteczność akustyczną, opisywaną przez wartość pochłaniania dźwięku as (różna dla różnych częstotliwości) lub – w praktyce częściej – tzw. średni stopień absorpcji NRC

(Noise Reduction Coefficient). Dlatego przy wyborze tynku i projektowaniu jego grubości konieczne jest dokładne określenie wymagań projektowych dotyczących tłumienia dźwięków.

 

Tynki cienkowarstwowe. To gotowe mieszanki mające bogatszą kolorystykę i większą różnorodność faktur niż tynki tradycyjne. Stosuje się je przede wszystkim do tynkowania ścian domów ocieplonych metodą lekką mokrą, nakładając warstwą grubości 2-10 mm.

 

W zależności od użytego spoiwa (cementowego, wapiennego lub polimerowego) tynki cienkowarstwowe dzielą się na:

 

mineralne – mało odporne na wpływy atmosferyczne i dość łatwo się brudzą, ale mają dobrą paroprzepuszczalność. Najtańsze z tynków cienkowarstwowych. Dostępne w kolorze białym (do malowania) oraz w ponad stu jasnych kolorach. Stosuje się na tradycyjnych podkładach tynkarskich i w systemach ocieplenia metodą lekką mokrą z użyciem wełny mineralnej. Najlepiej sprawdzają się tam, gdzie jest niewielkie zanieczyszczenie powietrza.

 

akrylowe – odporne na wpływy atmosferyczne, ale mają niską paroprzepuszczalność. W dowolnych kolorach (białe są dużo tańsze). Do stosowania na surowych ścianach i w systemach ocieplenia metodą lekką mokrą z użyciem styropianu.

 

silikonowe – dłużej niż inne tynki zachowują pierwotną barwę, są elastyczne, odporne na wpływ czynników atmosferycznych, mają wysoką paroprzepuszczalność. W kolorach z palety barw RAL. Drogie. Polecane są do ścian, które wymagają dobrej paroprzepuszczalności i do elewacji o intensywnych kolorach. Nie płowieją.

 

silikatowe (krzemianowe) – właściwości podobne do silikonowych; są jednak mniej elastyczne i znacznie tańsze. Dostępne zazwyczaj w pastelowych kolorach. Stosuje się je w systemach ocieplenia metodą lekką mokrą. Tynki te zaleca się stosować w rejonach o dużym zanieczyszczeniu powietrza.