Nawierzchnia brukowcowa
Nawierzchnia brukowcowa to nawierzchnia, która składa się z:
– elementów kamiennych, które układa się ręcznie i szczelnie na podłożu piaskowym,
– spoin, które stworzą jak największą siłę tarcia pomiędzy kamieniami (uprawnienia budowlane 2021).
Do takiej nawierzchni stosuje się trzy rodzaje brukowca:
– obrobiony,
– płytowy,
– nieobrobiony.
Brukowiec może być wysoki na 16-20 cm lub 13-16 cm. Wyższy brukowiec wykorzystuje się najczęściej. Z kolei niższy brukowiec wykorzystuje się na drogi lokalne, które charakteryzują się słabym ruchem. Brukując należy wybrać kamienie według wysokości. Od strony zewnętrznej należy układać wyższe kamienie, a niższe powinny być w środku.
Nawierzchnie tego typu wykorzystuje się tam, gdzie jest ruch powolny o dużej intensywności. Można je również stosować jako nawierzchnie prowizoryczne. Nawierzchnie z brukowca są łatwe w naprawie i mogą być podbudową pod przyszłe nawierzchnie ulepszone (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).
Nawierzchnie ulepszone
Nawierzchniami ulepszonymi są przede wszystkim nawierzchnie:
– bitumiczne,
– z płyt kamienno-betonowych
– betonowe,
– z kostki kamiennej,
– z klinkieru.
Można je podzielić w zależności od przewidywanego obciążenia. Wyróżnia się wówczas nawierzchnie ulepszone:
– ciężkie,
– średnie,
– lekkie.
Nawierzchnie bitumiczne
Nawierzchnią bitumiczną jest przede wszystkim nawierzchnia drogowa, która charakteryzuje się wykonaniem z:
– kruszywa mineralnego, które jest dobrane w odpowiedni sposób,
– lepiszcza bitumicznego, które ma formę smoły, asfaltu bądź produktów, które powstały z przeróbki tych dwóch materiałów.
Cechami charakterystycznymi nawierzchni bitumicznych są przede wszystkim:
– duża wytrzymałość na obciążenie ruchem,
– łatwość w reparacji, konserwacji oraz wzmacnianiu istniejących już nawierzchni, które mają różny typ,
– odporność na ssące działanie opon samochodowych,
– równa, gładka, nieśliska powierzchnia, która pozwala na to, że mogą być rozwijane znaczne szybkości na nawierzchni tego typu.
Ze względu na intensywność ruchu i grubość, która wiąże się z tym bezpośrednio, wyróżnia się nawierzchnie bitumiczne typu:
a) lekkiego:
– tzw. pokrowce bitumiczne,
– mają grubość do 2 cm,
b) średniego:
– tzw. dywaniki bitumiczne,
– mają grubość do 5 cm,
c) ciężkiego:
– tzw. betony bitumiczne,
– mają grubość co najmniej 5 cm (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane).
W zależności od konstrukcji oraz sposobu wykonania nawierzchnie bitumiczne można podzielić na:
a) otwarte albo makadamowe:
– mogą być bitumowane powierzchniowo, półwgłębnie i wgłębnie,
– lepiszcze, które są stosowane do tej nawierzchni powinny być stosowane na gorąco,
– stosowane grysy można stosować na zimno,
b) zamknięte, czyli betony bitumiczne:
– mają minimalną ilość wolnych przestrzeni,
– masa bitumiczna powinna być przygotowana na gorąco i w takiej formie układa się ją w nawierzchni,
– mogą to być asfalty piaskowe, betony asfaltowe, betony smołowe i asfalty lane,
c) mieszane:
– składają się one z kilku warstw: warstwa górna jest zamknięta, a warstwy dolne są otwarte.
Bitumowanie powierzchniowe
Bitumowanie powierzchniowe polega na tym, żeby:
– spryskać bitumem oczyszczoną nawierzchnię,
– rozłożyć równomiernie kruszywo kamienne,
– uwałować wszystko.
Na skutek powyższego procesu otrzymuje się cienki pokrowiec bitumiczny. Jest on przeznaczony do tego, żeby przenosić obciążenia na warstwy, które leżę niżej i chronią je przed bezpośrednim działaniem ruchu.
Do czego stosuje się utrwalanie powierzchniowe? Przede wszystkim do:
– odnawiania nawierzchni powierzchniowo utrwalonych,
– odnawiania dywaników bitumicznych,
– ulepszania nawierzchni tłuczniowych, żwirowych i brukowcowych.
Bitumowanie powierzchniowe można wykonać także za pomocą emulsji asfaltowej, którą stosuje się:
– na zimno do bitumowania powierzchniowego,
– półwgłębnie do budowy, napraw i konserwacji dróg (egzamin na uprawnienia architektoniczne).