Nawierzchnia brukowcowa

Nawierzchnia brukowcowa to nawierzchnia, która składa się z:

– elementów kamiennych, które układa się ręcznie i szczelnie na podłożu piaskowym,

– spoin, które stworzą jak największą siłę tarcia pomiędzy kamieniami (uprawnienia budowlane 2021).

Do takiej nawierzchni stosuje się trzy rodzaje brukowca:

– obrobiony,

– płytowy,

– nieobrobiony.

Brukowiec może być wysoki na 16-20 cm lub 13-16 cm. Wyższy brukowiec wykorzystuje się najczęściej. Z kolei niższy brukowiec wykorzystuje się na drogi lokalne, które charakteryzują się słabym ruchem. Brukując należy wybrać kamienie według wysokości. Od strony zewnętrznej należy układać wyższe kamienie, a niższe powinny być w środku.

Nawierzchnie tego typu wykorzystuje się tam, gdzie jest ruch powolny o dużej intensywności. Można je również stosować jako nawierzchnie prowizoryczne. Nawierzchnie z brukowca są łatwe w naprawie i mogą być podbudową pod przyszłe nawierzchnie ulepszone (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Nawierzchnie ulepszone

Nawierzchniami ulepszonymi są przede wszystkim nawierzchnie:

– bitumiczne,

– z płyt kamienno-betonowych

– betonowe,

– z kostki kamiennej,

– z klinkieru.

Można je podzielić w zależności od przewidywanego obciążenia. Wyróżnia się wówczas nawierzchnie ulepszone:

– ciężkie,

– średnie,

– lekkie.

Nawierzchnie bitumiczne

Nawierzchnią bitumiczną jest przede wszystkim nawierzchnia drogowa, która charakteryzuje się wykonaniem z:

– kruszywa mineralnego, które jest dobrane w odpowiedni sposób,

– lepiszcza bitumicznego, które ma formę smoły, asfaltu bądź produktów, które powstały z przeróbki tych dwóch materiałów.

Cechami charakterystycznymi nawierzchni bitumicznych są przede wszystkim:

– duża wytrzymałość na obciążenie ruchem,

– łatwość w reparacji, konserwacji oraz wzmacnianiu istniejących już nawierzchni, które mają różny typ,

– odporność na ssące działanie opon samochodowych,

– równa, gładka, nieśliska powierzchnia, która pozwala na to, że mogą być rozwijane znaczne szybkości na nawierzchni tego typu.

Ze względu na intensywność ruchu i grubość, która wiąże się z tym bezpośrednio, wyróżnia się nawierzchnie bitumiczne typu:

a) lekkiego:

– tzw. pokrowce bitumiczne,

– mają grubość do 2 cm,

b) średniego:

– tzw. dywaniki bitumiczne,

– mają grubość do 5 cm,

c) ciężkiego:

– tzw. betony bitumiczne,

– mają grubość co najmniej 5 cm (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane).

W zależności od konstrukcji oraz sposobu wykonania nawierzchnie bitumiczne można podzielić na:

a) otwarte albo makadamowe:

– mogą być bitumowane powierzchniowo, półwgłębnie i wgłębnie,

– lepiszcze, które są stosowane do tej nawierzchni powinny być stosowane na gorąco,

– stosowane grysy można stosować na zimno,

b) zamknięte, czyli betony bitumiczne:

– mają minimalną ilość wolnych przestrzeni,

– masa bitumiczna powinna być przygotowana na gorąco i w takiej formie układa się ją w nawierzchni,

– mogą to być asfalty piaskowe, betony asfaltowe, betony smołowe i asfalty lane,

c) mieszane:

– składają się one z kilku warstw: warstwa górna jest zamknięta, a warstwy dolne są otwarte.

Bitumowanie powierzchniowe

Bitumowanie powierzchniowe polega na tym, żeby:

– spryskać bitumem oczyszczoną nawierzchnię,

– rozłożyć równomiernie kruszywo kamienne,

– uwałować wszystko.

Na skutek powyższego procesu otrzymuje się cienki pokrowiec bitumiczny. Jest on przeznaczony do tego, żeby przenosić obciążenia na warstwy, które leżę niżej i chronią je przed bezpośrednim działaniem ruchu.

Do czego stosuje się utrwalanie powierzchniowe? Przede wszystkim do:

– odnawiania nawierzchni powierzchniowo utrwalonych,

– odnawiania dywaników bitumicznych,

– ulepszania nawierzchni tłuczniowych, żwirowych i brukowcowych.

Bitumowanie powierzchniowe można wykonać także za pomocą emulsji asfaltowej, którą stosuje się:

– na zimno do bitumowania powierzchniowego,

– półwgłębnie do budowy, napraw i konserwacji dróg (egzamin na uprawnienia architektoniczne).