Materiały konstrukcyjne

W przypadku wystąpienia braków w materiałach konstrukcyjnych, które były niezbędne w budownictwie wiejskim, należało rozpocząć poszukiwania nowych surowców, które mogły zapewnić ciągłość budownictwa. W deficycie było przede wszystkim drewno, stal i cement. Okazało się jednak, że zastosowanie w wiejskich budynkach żelbetu nie było trafne. Stwierdzono ten fakt na podstawie licznych badań i realizacji (uprawnienia budowlane 2021).

Elementy żelbetowe w budownictwie wiejskim

Elementy, które są wykonane z żelbetu ciężkiego nie nadają się do wykorzystania w przypadku rozproszonego budownictwa wiejskiego. Jest to niecelowe i niepożądane. Spowodowane to jest tym, że potrzebny jest konkretny sprzęt transportowy i montażowy, który do najtańszych nie należy. Maksymalny ciężar elementów, które mogą wystąpić w budownictwie wiejskim nie powinien być większy niż 750 kg. Jest to istotne z punktu widzenia transportu, przeładunku, a także montażu. Jednocześnie oczekuje się, że maksymalny ciężar zostanie zmniejszony do 350 – 400 kg. W związku z tym strunobeton sprawia wrażenie idealnego, nowoczesnego materiału konstrukcyjnego, który spełni wszystkie wymagania dotyczące nowoczesnego budownictwa wiejskiego (program na uprawnienia budowlane).

Strunobeton

Strunobeton jest materiałem, w którym wykorzystywana jest czynna forma zbrojenia, w przeciwieństwie do żelbetu. W konstrukcję, którą wykonano z betonu sprężonego, wprowadza się siły wewnętrzne, które są kontrolowane. Celem tych sił jest zapobiegnięcie powstawaniu przemieszczeń i zarysowań. W trakcie produkcji naciąga się stalowe linki z odpowiednią siłą. Naciąg puszcza się w momencie zabetonowania stali. W związku z tym siły przekazuje się na element (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Strunobeton charakteryzuje się wysokimi wskaźnikami eksploatacyjnymi. Jednocześnie nie zużywa się dużych ilości stali i betonu. Dzięki temu ciężary poszczególnych elementów (a także całej konstrukcji) ulegają obniżeniu. Zaletami wykorzystywania strunobetonu są:

– możliwość wysmuklenia elementów konstrukcyjnych z jednoczesnym zachowaniem parametrów nośnych,

– redukcja ugięcia w konstrukcjach, które pracują na zginanie,

– umiejętność przenoszenia obciążeń.

Elementy prefabrykowane są najlepszą odmianą budownictwa uprzemysłowionego, a w efekcie zastosowania można uzyskać obniżkę kosztów. Żeby można było sprawnie wprowadzić na wsi budownictwo z prefabrykatów, istotne było zachowanie poniższych warunków. Konieczne jest, żeby wykorzystać rozwiązania projektowe, które są kompleksowe dla wszystkich rodzajów budynków wiejskich. Chodzi o to, żeby opracować podstawowe zestawy bądź sekcje poszczególnych elementów przy wykorzystaniu najbardziej uniwersalnych elementów konstrukcyjno – budowlanych.

Architekt nie powinien być ograniczony przez zestawy projektowe poszczególnych sekcji obiektów w tworzeniu kompozycji przestrzennych. Kompozycje te wynikają z warunków i potrzeb terenowych bądź konstrukcyjnych. Z powodu prefabrykacji należy dążyć do typizacji i unifikacji elementów konstrukcyjnych. Dzięki unifikacji można sporo zmniejszyć koszty produkcji każdego prefabrykatu.

Czasami może się jednak okazać, że bardziej racjonalne jest zwiększenie zużycia materiałów na skutek unifikacji. Wówczas będzie to prowadzić do zmniejszenia kosztów, które trzeba ponieść na budowę (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).