Konstrukcje cienkościenne są znane i wykorzystywane w innych typach budownictwa (uprawnienia architektoniczne). Do ich zalet należy zaliczyć to, że są najbardziej ekonomicznym rozwiązaniem i rokują dużą przyszłość rozwojową. Jednak w przypadku budownictwa wiejskiego sytuacja nie wyglądała tak ciekawie. Było to nieekonomiczne rozwiązanie ze względu na:
– niedostateczne zaplecze techniczne,
– niższy poziom wykonawstwa.
Konstrukcje cienkościenne
Oprócz tego konstrukcje cienkościenne powłokowe w małych budynkach mogły prowadzić do nadmiernych pytań o celowość tego rozwiązania.
W związku z tym założono, że konstrukcje cienkościenne będą opłacalne w budownictwie wiejskim. Jednak, żeby tak się stało konieczne będzie spełnienie jednego warunku. Mianowicie należy przeprowadzić realizację przy wykorzystaniu nowoczesnych metod technologicznych. Powłokę konstrukcji, która jest cienka, należy podzielić na takie elementy, które będą odpowiednie do prefabrykacji. Przy pomocy ściągów lub stalowych prętów z zakończeniami śrubowymi można scalić elementu w jednolity ustrój cienkościenny – powłokowy lub powłokowo-żebrowy. Na wcześniej wymienione elementy nawleka się prefabrykowane elementy, które skręca się śrubami lub spręża się je na sucho (egzamin ustny uprawnienia architektoniczne – pytania).
Cienkościenne konstrukcje żelbetowe można montować na sucho na placu budowy. Przykładowo może to dotyczyć szopy – garażu, jedno-, dwu- lub trzyboksowego. Szerokość poprzeczna każdego z tych boksów jest równa 4,5 m. Długość budynku jest równa wielokrotności elementu prefabrykowanego, który ma szerokość 0,5 m. Jest on zrobiony z cienkościennej żebrowanej płyty. Ogranicza się go do 6 – 7,50 m. Długość boksu zależy od długości zestawu traktorowego maszyn rolniczych. W zależności od wysokości maszyn budynek może być wysoki na 3 lub 3,9 m.
Dzięki systemowi ściągów stalowych, które przechodzą przez wszystkie elementy na całej długości w węzłach połączeniowych, można sprężyć elementy cienkościenne w jednolitą tarczę. Możliwe jest wtedy, żeby posadowić budynek w sposób bezpośredni na:
– utwardzonym podłożu,
– fundamentach punktowych zastosowanych w narożnikach skrajnych każdego boksu.
Dzięki temu można bez problemu rozebrać ten budynek, przenieść do w inną lokalizację oraz ponownie postawić.
Kryteria oceny
Do jednego z ważniejszych warunków, które są konieczne, żeby ułatwić przemysłową produkcję elementów, jest ustalenie optymalnej ilości uzasadnionej technologicznie. Należy dążyć do tego, żeby znormalizować ilości typów elementów konstrukcyjnych, które różnią się pod względem:
– kształtu,
– wymiarów,
– ciężarów.
Sytuacja ta dotyczy również budownictwa wiejskiego. Uzasadnione to jest przede wszystkim kwestiami ekonomicznymi. Należy to rozważyć pod kątem występujących kryteriów oceny. Najważniejszym kryterium jest przydatność funkcjonalna elementów konstrukcyjno-budowlanych. Dzięki temu kryterium można wybudować budynki wiejskie, nawet jeśli mają różnorodne programy użytkowe (uprawnienia architektoniczne – egzamin). Z tych programów wypływa konieczność różnorodnych ukształtowań przestrzennych. Jest to ważne pod kątem ustrzeżenia się przed zbędnymi przerostami programowymi, ewentualnie niekorzystnym ich zawężaniem.
Istotne i celowe jest to, żeby jednocześnie zachować dowolność kształtowania przestrzennego budynków. Dzieje się tak mimo tendencji unifikacyjnych w zakresie programów użytkowych czy technologicznych procesów produkcji rolno-hodowlanej.
Swoje uzasadnienie znajduje to w:
– wymiarach zwierząt,
– wymiarach maszyn,
– czynnościach technologicznych,
– wymaganiach, które wynikają z określonych warunków środowiskowych.
Określenie średniego ciężaru elementów konstrukcyjnych w zależności od ustalonych metod realizacyjnych i użytego sprzętu montażowego. Jest to kolejne, ważne kryterium (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Metody realizacyjne można spotkać np. w budownictwie wielkopłytowym miejskim lub przemysłowym. Zmierzają one do jak największego średniego ciężaru prefabrykatów z uwagi na stopień wykorzystania urządzeń dźwigowych. Z kolei w przypadku budownictwa wiejskiego (szczególnie indywidualnego, który ma do dyspozycji ciężki sprzęt montażowy w ograniczonym zakresie) widać tendencję, która wskazuje na wykorzystywanie lekkich części, dzięki którym będzie można montować budynki w sposób ręczny.
