Komory naparzeniowe

Komory naparzeniowe do cieplno – wilgotnościowej obróbki betonu można podzielić na dwie grupy (uprawnienia budowlane). Pierwsze to okresowo pracujące a drugie pracujące w ciągły sposób. Można tu wyróżnić także poszczególny typy komór, które okresowo pracują. Są to komory mające formę dołów częściowo albo całkowicie wpuszczone w ziemię i zaopatrzone w nakrycie, które można zdjąć. Od góry można je napełniać. Drugi typ komór to tunelowe komory. Do nich wywozi się na wózkach albo stojakach przesuwnych dane elementy. Doły służące do naparzania stosuje się przy termicznej obróbce ciężkich elementów i wielkowymiarowych. Aby obniżyć ilość zużywania pary pokrywy i ściany w komorze naparzania pokrywa się izolacyjną warstwą. Termiczną obróbkę pod przykrywkami przeprowadza się w polowej produkcji, używając do tego celu żaglowego płótna. Para w takim wypadku zużywa się dużo bardziej, niekiedy nawet dwu albo trzykrotnie.

Zraszanie elementów za pomocą gorącej wody

Chcąc utrzymać obróbkę w parze albo w paro-powietrznej nasyconej mieszance często stosuje się zraszanie gorącą wodą elementów. Służą do tego celu specjalne przewody, które posiadają otworki. Można wykorzystać także inne rozwiązania, które także mają na celu zachowanie pełnego nasycenia parą. Do jednej z takich metod należy metoda Semenowa. Parę doprowadza się tu przewodem do szczelnie zamkniętej komory naparzania. Rozprowadza się ją perforowanymi rurami, które leżą na posadzce. W czasie od 2 do 4 godzin w komorze wytwarza się para oraz powietrze, którego temperatura wynosi 80-90°C (testy 2021 uprawnienia).

Termiczna obróbka elementów parą o wyższym ciśnieniu

Termiczna obróbka elementów w parze przy wyższym ciśnieniu nazywa się inaczej autoklawizacją (program egzamin uprawnienia 2021). Stosuje się ją w małym zakresie produkcyjnym żelbetowych elementów oraz ze sprężonego betonu. Zastosowanie znajduje jednak przy nowoczesnych produkcyjnych metodach związanych z silikatowymi prefabrykowanymi elementami oraz przy elementach z komórkowego betonu. Termiczna obróbka w wysokoprężnej parze jest przeprowadzana w kotłach, pod ciśnieniem wynoszącym 9-12 atn. Odpowiada ono temperaturze o wartości 174-196°C.

Zużycie pary

Zużycie pary podczas niskoprężnego naparzania zależy od typu oraz rodzaju komory, od jej szczelności, technologii termicznej obróbki a także od wielkości elementów i prefabrykatów. W komorach naparzania zużycie całkowite pary ma wartość 300 kG/m³ a w tunelowych wynosi ono ok. 220 kG/m³. Przykrywając naparzanie żaglowym płótnem całkowite zużycie pary kształtuje się na poziomie 500 kG/m³ w sezonie letnim i 600 kG/m³ zimą. Wykorzystanie pary do bezpośredniej termicznej obróbki betonu w tunelowych komorach ma wartość około 45% zużycia ogólnego pary, a w zagłębionych 40%. Przykrywając żaglowym płótnem naparzanie osiągamy wartość zaledwie 20%. Resztę zużycia stanowią pośrednie oraz bezpośrednie straty (programy do uprawnień budowlanych).