Praca dekarza

Praca w tym zawodzie dzieli się na dwa wyraźne etapy. Pierwszy z nich to praca na ziemi – najczęściej w warsztacie lub obok budynku. Drugi – to prace na dachu – montaż elementów poszycia.

podczas wykonywania prac na wolnym powietrzu uciążliwa może być zmienna temperatura powietrza, hałas – zwłaszcza przy cięciu blach, a podczas zgrzewania mas bitumicznych, wytwarzanie się drażniących substancji. Łączenie blach przez lutowanie powoduje wydzielanie się różnych gazów. Ciągłe podnoszenie materiałów, sięganie po nie, trwanie w niewygodnej pozycji, tak charakterystyczne dla sposobu pracy dekarza, grozi przewlekłymi chorobami narządu ruchu. Największym niebezpieczeństwem tej pracy jest jednak ryzyko upadków z wysokości i ryzyko skaleczeń, zwłaszcza przy obróbce blachy.

 

Na etapie prac przygotowawczych pracuje samodzielnie, często w odosobnieniu, ale na dachu, w drugim etapie pracy, trzeba działać przynajmniej w dwu- trzyosobowym zespole. Istnieje w tym zawodzie zasada, że na wysokości jeden drugiego ubezpiecza, jak w górach. Budowa rusztowań czy transport materiałów na dach wymagają również współpracy i stałego porozumiewania się z kolegami na budowie.

 

Czas i organizacja pracy

Formalny dzień pracy trwa 8 do 9 godzin, ale zawód ten w naszym klimacie jest zawodem sezonowym. Na dachu można pracować tylko w dzień i do tego wyłącznie wówczas, gdy nie pada i gdy nie jest bardzo zimno. Dlatego w zimie lub w czasie złej pogody dekarz zwykle przygotowuje w warsztacie elementy poszycia, a w sezonie od kwietnia do listopada pracuje na dachu najczęściej od rana do wieczora.

W pracy używa się ubrań roboczych, a także odzieży ochronnej, do której należą: rękawice, płaszcze gumowe, przylegające do ciała kombinezony z zapinanymi rękawami. Łączenie ze sobą blaszanych elementów poszycia przez lutowanie wymaga stosowania gumowych fartuchów ochronnych, ze względu na stosowane przy lutowaniu żrące kwasy. o ile nie zastosuje się rękawic ochronnych obróbka blachy grozi dotkliwymi skaleczeniami.

 

Warunki psychofizyczne

Dekarz-blacharz to jedno z ciekawszych rzemiosł budowlanych. Podstawy teoretyczne zawodu to geometria wykreślna i znajomość budowlanego rysunku technicznego. Do podjęcia nauki w tym zawodzie niezbędne są zdolności manualne oraz wyobraźnia przestrzenna. Dobrym przygotowaniem jest uprawianie modelarstwa z papieru. Kształtowanie blachy, zaginanie, zwijanie, wymaga oprócz zręcznych rąk także dużej dokładności. Ze względu na prace na wysokościach kandydat do zawodu powinien wykazywać dużą odpowiedzialność, rzetelność, zdolność przewidywania zagrożeń. Konieczny jest też realizm w fazie planowania działań. Ważne jest też prawidłowe rozróżnianie barw, dobra koordynacja wzrokowo-ruchowa i nie zaburzony zmysł równowagi. Konieczna jest umiejętność podporządkowania się regułom i ścisłym instrukcjom wykonywania pracy, niezbędna chociażby podczas transportowania materiałów na górę. Dekarza musi też cechować wytrwałość i cierpliwość.

 

Aby uprawiać zawód w pełni i z satysfakcją, to znaczy móc pracować i w warsztacie i przy montażu poszycia na dachu, należy być w pełni sprawnym fizycznie. Zmysł równowagi nie może być zakłócony, utrudnieniem jest lęk wysokości. Wskazana wytrzymałość na prace w niewygodnej pozycji. Oprócz wysokiej ogólnej sprawności fizycznej największe znaczenie w tym zawodzie ma silny układ kostno-stawowy i mięśniowy. Przy cięciu blach liczy się siła rąk. Pracę dekarza-blacharza zalicza się do prac średnio ciężkich.

 

Jakie wykształcenie jest wymagane?

Nie ma szkół uczących zawodu dekarza-blacharza. Nauka odbywa się w trybie kursów przyuczających, które trwają 3-4 miesiące. Kandydat do zawodu musi mieć ukończoną szkołę gimnazjalną i 18 lat, a także przedstawić ogólne badania lekarskie i badania neurologiczne dopuszczające do pracy na wysokości. Orzeczenie o zdolności do pracy musi wystawić lekarz medycyny pracy. Bez stosownego orzeczenia lekarskiego można wykonywać jedynie pracę w warsztacie, przygotowując poszycie do montażu. Po kursie można podjąć pracę w charakterze pomocnika blacharza i po trzech latach udokumentowanej pracy zgłosić się na następny kurs przygotowujący do egzaminu czeladniczego w cechu Rzemiosł Różnych. Czeladnik to samodzielny robotnik wykwalifikowany.

 

Po przepracowaniu trzech lat na stanowisku dekarza-blacharza można ukończyć kurs przygotowujący do egzaminu państwowego na mistrza. Zdany egzamin mistrzowski upoważnia do pełnienia funkcji kierowniczych, organizowania prac dekarskich i nadzorowania prac innych. Formą awansu w tym zawodzie jest też założenie własnej firmy.

Na kursy kwalifikacyjne mogą zgłaszać się osoby w wieku od 18 do 50 lat. W zawodzie tym mogą podjąć pracę osoby starsze, pod warunkiem, że mają doświadczenie w tego rodzaju pracy i spełniają podane wcześniej warunki psychologiczne i zdrowotne.