Via Appia, która powstała w czasach Cesarstwa Rzymskiego należy do prototypów nawierzchni betonowej (egzamin ustny uprawnienia budowlane – pytania). W przypadku tej nawierzchni, jej warstwa środkowa powstała z tłucznia, który zapełniony był zaprawą wapienną z wapna hydraulicznego. Na niej ułożono warstwę ścieralną, którą wykonano z płyt kamiennych, których spoiny były zapełnione zaprawą.

Jednak początkiem budowy nawierzchni betonowej był rok 1865 r. Wówczas w Szkocji powstała pierwsza nawierzchnia betonowa. W 1872 r. w Edynburgu wybudowano trzy odcinki uliczne, które miały betonową nawierzchnię. Jednak szybko uległy one zniszczeniu. Spowodowane to było przede wszystkim:

– nieodpowiednim składem masy betonowej,

– nieznajomości podstawowych zasad technologii betonu,

– nieudolnej produkcji cementu, który charakteryzował się niskimi właściwościami wytrzymałościowymi w porównaniu do tych, które osiąga się aktualnie.

Rozwój budowy nawierzchni betonowych po I wojnie światowej

Po zakończeniu I wojny światowej doszło do gwałtownego rozwoju budowy nawierzchni betonowych. Zaczęto je stosować przede wszystkim tam, gdzie zaczęło się pojawiać coraz więcej samochodów w komunikacji drogowej.

W latach 1928-1931 w Związku Radzieckim zbudowano 4 odcinki nawierzchni betonowej (materiały do egzaminu na uprawnienia budowlane). Było to doświadczenie, które miało miejsce na trakcie:

– Symferopol-Sewastopol,

– Mohylów-Mińsk,

– Mińsk-Borysów,

– Leningrad-Moskwa.

Dodatkowo w 1931 r. została ułożona nawierzchnia betonowa na drodze zakładowej Gorkij-Kanawino. Miała ona długość 5000 m. W latach 1937-1938 r. powstał odcinek nawierzchni betonowej na autostradzie Moskwa-Mińsk. Miała ona długość 5200 m.

Jak widać, do rozpoczęcia II wojny światowej w Związku Radzieckim robiono różne doświadczenia w kwestii nawierzchni betonowych. Badano różne właściwości takiej nawierzchni, a wyniki opublikowano w 1949 roku. Po II wojnie światowej zaczęto:

– układać nawierzchnie betonowe na zapoczątkowanych budowach autostrad,

– państwową produkcję sprzętu i maszyn, które były niezbędne do budowy nawierzchni betonowych.

Z kolei w Niemczech rozwój w kwestii stosowania nawierzchni betonowych miał miejsce po 1934 roku, kiedy zaczęto budować autostrady (jak wygląda egzamin na uprawnienia budowlane). 

Nawierzchnia betonowa w Polsce

Im bardziej rozwijała się budowa nawierzchni betonowych na zwykłych drogach oraz na autostradach, tym bardziej wzrastało wykorzystanie betonu na nawierzchnię ścieżek dla rowerów, a także do budowy dróg startowych na lotniskach.

Już w 1912 r. w Polsce w Krakowie ułożono pierwszą próbną nawierzchnię betonową, do której wykorzystano również kruszywo bazaltowe. Rok później z kolei wykorzystano dodatek kruszywa porfirowego.  Obie nawierzchnie wytrzymały ciężki ruch taboru wojennego.

Już w 1924 r. w Krakowie nastąpił wzrost w stosowaniu nawierzchni betonowych na ulicach. Powiatowy Zarząd Drogowy w Chojnicach był pierwszym urzędem, który zdecydował się na ułożenie nawierzchni betonowej na drodze międzymiastowej. W 1928 roku wykonali oni 1000 m nawierzchni dwuwarstwowej. Z kolei obok Czerska ułożono nawierzchnię betonową o długości 3 km na zniszczonej nawierzchni tłuczniowej. Warstwa betonu miała grubość 5-8 cm, a na 1 metr betonu przypadało 470 kg cementu. Jednak do największych wad, które utrudniały zastosowanie nawierzchni betonowych na większą skalę należał brak przepisów technicznych budowy takich nawierzchni oraz brak informacji odnośnie trwałości nawierzchni betonowej.

Aby móc ustalić zasady racjonalnego projektowania i budowy nawierzchni betonowych, w 1930 r. wybudowano próbne odcinki nawierzchni na Śląsku, a także w okolicach Warszawy. Podczas prac prowadzono badania, które dotyczyły materiałów składowych betonu oraz wykonanej nawierzchni. Zgodnie z tymi badaniami i obserwacjami oraz na skutek dodatkowych badań w Drogowym Instytucie Badawczym przy Politechnice Warszawskiej w 1935 roku opracowano pierwsze przepisy pt.: „Wytyczne budowy nawierzchni betonowych” (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne).