Charakterystyka elementów i rozwiązań konstrukcyjnych strunobetonowych
Siatka modularna o wymiarach 3,0 – 4,5 – 6,0 m była podstawą schematu konstrukcyjnego budynków parterowych i parterowych z poddaszami użytkowymi. Założono dwie wysokości budynków: 2,7 oraz 4,5 m (program na uprawnienia budowlane). W związku z tym możliwe jest zastosowanie wysokości pośrednich, jeżeli zajdzie taka potrzeba, które mieszczą się w tym przedziale. Wysokość 6,0 m jest sporadyczna i występuje tylko w stodołach. Jednak warto pamiętać o tym, że jest szansa, żeby zrobić taką wysokość w budynku.
Mimo, że rozwiązania konstrukcyjne opierają się na modularnej siatce rozstawu słupów, możliwe jest również zastosowanie rozwiązania bezsłupowego. Wówczas w grę wchodzi rozpiętość 6,0 – 9,0 – 12,0 m.
Założenia do rozwiązań z drobnowymiarowych elementów konstrukcyjnych strunobetonowych
Stosując rozwiązania z drobnowymiarowych elementów konstrukcyjnych, które są wykonane ze strunobetonu brano pod uwagę kilka założeń. Należy stosować ujednolicone oraz proste przekroje poprzeczne elementów, które mają kształt kwadratów lub prostokątów. Konstrukcję montuje się na sucho. Można to zrobić na skutek wykorzystania bardzo prostych łączników. Jeżeli zajdzie konieczność rozebrania danej konstrukcji, to jest to wówczas ułatwione. Skupia się na uniwersalności zastosowania elementów, które umożliwiają na różnorodne zestawy budynków o różnych funkcjach. Kolejne założenia to:
– zastosowanie symetrycznego zbrojenia sprężającego w elementach co wyklucza możliwość popełniania pomyłek montażowych przez często niewykwalifikowany personel wykonawczy,
– zachowanie małego przedziału ciężarów elementów, umożliwiającego ich ręczny transport pionowy i poziomy,
– ułatwienie transportu po wiejskich drogach oraz umożliwienie zastosowania prostych środków transportowych bez mechanizacji przeładunków,
Dzięki wyżej wymienionym założeniom można było ograniczyć ilość typów elementów do niezbędnego minimum:
– krokwie do jednego typu o trzech długościach: 3,60 – 5,40 – 6,90 m i przekroju poprzecznym 5 x 15 cm,
– rygle do dwóch typów:
a) dla mniejszych rozpiętości osiowych rygiel pojedynczy o długości 3,0 m o przekroju 4,0 x 16,5 cm i rygiel podwójny o tej samej długości, lecz o przekroju 8,0 x 16,5 cm,
b) dla większych rozpiętości osiowych rygle pojedyncze o długości 4,5 i 6,0 m o przekroju 4 x 25,5 cm i rygle podwójne o tych samych długościach i przekroju 8 x 25,5 cm,
– słupy do jednego typu o trzech długościach: 3,60 – 5,40 – 6,90 m.
Wypełnienia ścian
Wypełnienia ścian wykonywano z lekkich materiałów, które były niekonstrukcyjne. Pochodziły one ze źródła miejscowego. Mowa tu m.in. o:
– płytach trzcinowych,
– płytach azbestowych.
– dylach belitowych, gipsowych i żużlowych,
– pustakach,
– warstwowych płytach betonowych ocieplonych,
– pianobetonach,
– pumeksach.
Korzystnie kształtują się ciężary wyżej wymienionych elementów. Te najcięższe występują sporadycznie. Można je zamieniać na dwa lżejsze elementy, których przekrój jest mniejszy o połowę. Po skręceniu ich przekrój będzie odpowiedni. Trzeba pamiętać o tym, że wymaganą w zależności od występujących obciążeń i momentów zmienność przekroju elementów przekrywczych (rygli i krokwi) uzyskuje się na zasadzie składania przekroju żądanego z zaprojektowanych elementów przez dodanie lub odjęcie elementu. Elementy składane można łatwo łączyć ze sobą dzięki otworom, które są poprzecznie utworzone w danym elemencie.
Spawanie montażowe było za bardzo uciążliwe, żeby stosować je w wiejskich warunkach. Dlatego też je wyeliminowano. Zarówno do produkcji seryjnej fabrycznej (na magazyn), jak i rzemieślniczej (każdy warsztat ślusarski lub kowalski, który był na wsi) nadawały się łączniki śrubowe.
