Budynki z wielkowymiarowych prefabrykatów płytowych oraz blokowych

W 1960 roku metoda ta była już znana i wykorzystywana w Polsce (uprawnienia budowlane). Obejmowała10% mieszkaniowego osiedlowego budownictwa. Prace były wykonywane przez państwowe przedsiębiorstwa. W roku 1963 około 30% izbowego planu wykonywało się tą metodą, a do 1970 roku udział wzrósł do 70%. Rozwój wielkoblokowego budownictwa powstał w związku z zebranymi wynikami związanymi z doświadczeniami udoskonalającymi budownictwo, a także w związku z zastosowaniem średnich prefabrykowanych elementów. W 1949 roku powstała w centrum Francji dzielnica. Była ona wybudowana z blokowych elementów za pomocą systemu Thi-reau-Morel. W tym samym czasie metoda ta stała się znana w Czechosłowacji i w Związku Radzieckim.

Jak wykonywano ściany działowe i wykończenie wnętrz?

Zarówno ściany działowe oraz wykańczanie wnętrz odbywało się w tradycyjnej formie (program uprawnienia budowlane). Przewody wentylacyjne i spalinowe umieszczało się w specjalnie wykonanych kanałowych ściennych blokach. Także instalacje kanalizacyjne i wodne stanowiły zestawy prefabrykowane, o wysokości pojedynczej kondygnacji, które były betonowane w jednym ściennym bloku. Żebrowe płyty, które miały wypełnienie z gazobetonowych bloczków stanowiły strop. Aby scalić poszczególne elementy należało zalać cementową zaprawą spoiny pomiędzy ściennymi blokami i zabetonować wieńce opasujące obwód całego budynku w poziomie okiennych nadproży. Tego typu budynek miał ciężar około 450 kG/m3. Wykonując budynek należało zużyć około 6kg/m3 stali.

Wprowadzenie budownictwa z wielkoblokowych prefabrykatów w Polsce

W Polsce budownictwo z wielkoblokowych prefabrykatów pojawiło się w latach 1954-1956 (program egzamin uprawnienia 2021). Pierwsze seryjne duże budynki wykonane z wielkoblokowych prefabrykatów budowano według prototypu znajdującego się na osiedlu o nazwie Praga II. Otwory balkonowe i okienne były osadzane w specjalnych obokniach, czyli w ramkach. Były one wykonane z fakturowego betonu. Elementy zewnętrznych ścian produkowano z gotową fakturą. W ten sposób budynek po zamontowaniu posiadał już gotową elewację.

Co jeszcze warto wiedzieć?

Prototyp Praga II był odwzorowywany w latach 1956-1960 na wielu osiedlach m.in. w Poznaniu, Łodzi, Warszawie czy w Częstochowie. W Moskwie stosowany układ posiadał różnicę. Oparcia stropów na ścianie były tworzone przy pomocy podciągów. Taka odmiana pozwala na zmniejszenie rozpiętości dotyczącej stropów i zmniejszenie wysokości konstrukcji, zachowując jednocześnie większą szerokość traktów. W Czechosłowacji wprowadzono zamiast środkowej ściany, szereg środkowych bloków. W ten sposób konstrukcja stała się podobna do szkieletu. Bloki żużlobetonowe znane na Węgrzech, w Czechosłowacji czy w ZSRR zyskały zamienniki w postaci ceglanych bloków. Bloki ceglane wytwarzano w cegielniach (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).