Wszystkie składniki są dobrane w odpowiednich proporcjach. Masę układa się i zagęszcza na gorąco lub zimno. Wszystko zależy od rodzaju wykorzystanego lepiszcza i technologii produkcji.
Rozróżniając strukturę masy mineralno-asfaltowej beton asfaltowy może być o strukturze:
– zamkniętej – ścisły,
– częściowo zamkniętej – półścisły,
– otwartej.
Ze względu na uziarnienie można wyróżnić beton asfaltowy:
– drobnoziarnisty, który stosuje się do warstwy ścieralnej nawierzchni,
– średnioziamisty, który stosuje się na warstwy wiążące, ścieralne i wyrównawcze nawierzchni,
– gruboziarnisty, który stosuje się do warstw dolnych nawierzchni, w uzasadnionych wypadkach na pochyleniach podłużnych większych niż 4% na mostach, parkingach, dojazdach do przystanków.
Masę betonu asfaltowego należy układać mechanicznie lub ręcznie przy wykorzystaniu specjalnych stalowych szufli, wideł, grabi oraz szablonu. Tak rozłożoną warstwę należy zagęścić walcami lub innymi urządzeniami. Następnie należy skropić ją asfaltem i posypać piaskiem gruboziarnistym lub grysem.
Z betonu asfaltowego układa się nawierzchnię jedno-, dwu- i trzywarstwową. Jednocześnie grubość warstw powinna mieścić się między 2 a 6 cm.
Wszystkie składniki są dobrane w odpowiednich proporcjach. Masę układa się i zagęszcza na gorąco lub zimno. Wszystko zależy od rodzaju wykorzystanego lepiszcza i technologii produkcji.
Nawierzchnie ulepszone z betonu cementowego
Nawierzchnie ulepszone z betonu cementowego wykorzystuje się powszechnie. Sprostają one wymaganiom nowoczesnego ruchu samochodowego. Nie trzeba w jej przypadku stosować podbudowy. Układa się ją na podsypce piaskowej bądź bezpośrednio na gruncie, który jest łatwo przepuszczalny.
Do zalet stosowania nawierzchni betonowej zalicza się:
– szybkość i ekonomiczność wykonania wobec możliwości maksymalnego zmechanizowania robót,
– użycie materiałów wyłącznie krajowych i często znajdujących się w pobliżu miejsca robót (piasek, pospółka, żwir),
– równość nawierzchni umożliwiająca rozwijanie dużych szybkości,
– dostateczna szorstkość, przy gładkości, która pozwala na używanie tej nawierzchni w naszym klimacie.
Wadami nawierzchni betonowej są:
– pękanie na skutek właściwości termicznych i niewłaściwego podłoża,
– konieczność wykonywania szczelin rozszerzania poprzecznych i podłużnych, które są najsłabszym miejscem nawierzchni,
– trudność w utrzymaniu nawierzchni,
– trudności w dostaniu się pod nawierzchnię, żeby naprawić np. przewody instalacyjne,
– stosowanie jej w gruntach, które zawierają składniki źle działające na beton.
Płyty kamienno-betonowe
Płyty kamienno-betonowe są nawierzchnią betonową, która powstaje z elementów prefabrykowanych różnych kształtów i wymiarów (egzamin ustny na uprawnienia architektoniczne). Najpopularniejsza w Polsce jest nawierzchnia z sześciokątnych kostek o grubości 15 cm. Jest to tzw. trylinka.
Trylinka zbudowana jest z dwóch warstw:
– górnej, która jest zrobiona z tłucznia kamiennego i zaprawy cementowej i jest najbardziej narażona na ścieranie,
– dolnej, która jest z betonu.
Jest to nawierzchnia, która jest odpowiednia dla średniego ruchu.
Nawierzchnie z kostek kamiennych
Ze względu na kształt kostek, wyróżnia się jej trzy rodzaje: regularną, rzędową i nieregularną. Z kolei ze względu na wymiar zasadniczy mówi się o kostce:
– regularnej i rzędowej o wysokości 12, 14, 16 i 18 cm,
– nieregularnej o wysokości 5, 6, 8 i 10 cm.
Kostka regularna powinna być sześcianem. Z kolei kostka rzędowa i nieregularna powinna być w kształcie, który jest zbliżony do prostopadłościanu o równoległej powierzchni górnej i dolnej.
Nawierzchnia z kostek jest idealna dla ruchu ciężkiego. Jej zaletami są:
