Studnie rozdzielcze stosuje się na trasie kanalizacji teletechnicznej rozdzielczej (egzamin ustny uprawnienia architektoniczne – pytania). W przypadku studzienek rozdzielczych małych, które są właściwe na trasie kanalizacji jednootworowej, układa się je na normalnej głębokości, czyli ok. 50 cm. Odległość pomiędzy studzienkami nie powinna być większa niż 50 m. Taka studnia może służyć jako studnia:
– przelotowa,
– rozgałęźna,
– końcowa (przed budynkiem lub przy słupie).
Studnie najczęściej wykonuje się z betonu żwirowego marki 200. W przypadku gruntów przepuszczalnych w dnie studni należy wykonać specjalny otwór ściekowy, który posiada wymiary 10×10 cm.
Studnie rozdzielcze
Pokrywy do studzienek i studni
Zadaniem pokryw do studzienek i studni jest przykrycie włazów do studzienek i studni. Pokrywa zbudowana jest z:
– ramy, która jest obramowaniem włazu studni kablowej,
– oprawy, która tworzy szkielet pokrywy studni kablowej, która jest wypełniona asfaltem, kostką kamienną, nawierzchnią betonową lub betonem.
Wyróżnia się dwa typy ram i pokryw, które znajdują zastosowanie na kolei:
– w oprawach lekkich po jednym trzpieniu w narożach przeciwległych,
– w oprawach ciężkich po jednym trzpieniu na każdym narożu.
Ściany oporowe
Głównym zadaniem ścian oporowych jest przenoszenie parcia poziomego gruntu. W wielu sytuacjach konieczne okazuje się budowanie ścian oporowych w budownictwie komunikacyjnym kolejowym i drogowym. Jest to niezbędne np. dla:
– podtrzymania skarpy nasypu w sytuacji, kiedy brakuje miejsca na ziemną skarpę, co może być spowodowane gęstą zabudową czy przebiegająca w pobliżu droga, ulica lub linia kolejowa, albo ciek wodny,
– podtrzymania skarpy wykopu przy konieczności jej skrócenia.
Ściany oporowe najczęściej są masywnymi budowlami betonowymi oraz lekkimi konstrukcjami żelbetowymi. Coraz częściej ściany oporowe buduje się poprzez wprowadzenie uprzemysłowionych metod wykonawstwa oraz zastosowanie prefabrykatów żelbetowych.
Betonowe ściany oporowe
Betonowe ściany oporowe charakteryzują się tym, że są nieekonomiczne. Głównym tego powodem jest to, że konieczne jest wykorzystanie betonu o dużej objętości. Jednak należy pamiętać o tym, że są one łatwiejsze w wykonawstwie w porównaniu ze ścianami żelbetowymi. Ich wykorzystanie jest uzasadnione wtedy, kiedy budowa ma miejsce na terenach, na których znajdują się duże ilości materiału miejscowego. Fundament najczęściej wykonuje się z betonu marki 110, a część oporową – z betonu marki 140. Ścianka ma kształt trapezu z pochyloną powierzchnią zewnętrzną (jak wygląda egzamin na uprawnienia architektoniczne).
Deskowanie jest łatwiejsze do wykonania ze względu na płaskie powierzchnie ściany. Pozwalają one również na to, żeby zastosować deskowanie inwentaryzowane. Przy większych wysokościach zarys ściany od strony gruntu jest schodkowy. Aby móc zmniejszyć objętości betonu można zastosować wsporniki odciążające betonowe bądź żelbetowe.
Żelbetowe ściany oporowe i zmienna grubość płyty
Żelbetowe ściany oporowe najczęściej wykonuje się w formie konstrukcji płytowo-żebrowych. Ich cechą charakterystyczną jest to, że są one sztywne.
Zawartość parcia gruntu rośnie wraz z wysokością nasypu bądź głębokością wykopu. W zależności od tego płyta pionowa ścianki może:
– posiadać stałą grubość przy zmiennej ilości zbrojenia,
– być wykonana o zmiennej grubości przy stałej lub nieznacznie różniącej się ilości zbrojenia.
Zmiana grubości płyty pionowej może być ciągła lub przebiegać uskokami.
Zmienna grubość płyty może w jakimś stopniu wywołać utrudnienia w układaniu zbrojenia. Jednocześnie wymaga się tam mniej betonów. Jednak z uwagi na aspekty praktyczne coraz bardziej popularne stają się rozwiązania, które uwzględniają:
– stałą grubość płyty pionowej,
– względy estetyczne, które są istotne szczególnie w przypadku dużych gładkich powierzchni zewnętrznych ścian.
