W sytuacji, kiedy padnie decyzja na stabilizację gruntu cementem w przypadku wykonania podbudowy pod nawierzchnię betonową przy równoczesnym dowożeniu gruntu, to należy uwzględnić schemat budowy nawierzchni. Najkorzystniej jest, kiedy wydłuży się go o jedną działkę (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Pomocne w tym okazują się prowadnice. W takim przypadku na przygotowane podłoże gruntowe należy rozścielać za pomocą dodatkowej rozścielarki mieszankę gruntocementową. Dowozi się ją najczęściej z wytwórni, która znajduje się np. w piaskowni.
Tak rozścieloną warstwę powinno się zagęszczać przy wykorzystaniu wykańczarki wibracyjnej. Należy również ułożyć warstwę izolacyjną, która może być wykonana z:
– papy,
– papieru,
– warstwy bitumu.
Na takiej warstwie można od razu układać nawierzchnię betonową.
Stabilizacja gruntu cementem
Szkło wodne
Szkło wodne stosuje się jako środek uszczelniający w połączeniu z:
– olejami,
– żywicami,
– tłuszczami.
Spowodowane to jest tym, że szkło wodne z powodu swojej reakcji alkalicznej jest idealnym emulgatorem powyższych związków. Dodatkowo szkło wodne samodzielnie wchodzi w reakcję wymiany ze składnikami cementu. W nich wiąże się część wolnego wapna (program na uprawnienia budowlane). Dodatkowo zakłada się też to, że szkło wodne tworzy krzemową galaretę w porach betonu. Jednak wątpliwości budzi fakt, co do trwałości takich związków. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, kiedy działa woda pod ciśnieniem. Może ona doprowadzić do wypłukania związków, które powstały w porach.
W zakładzie Żelbetnictwa Politechniki Gdańskiej przeprowadzono badania sprawdzające. Zrobiono to na zaprawach z cementem portlandzkim 250 o składzie normowym (1:1:2:0,6) oraz schudzonych (1:1,5:3:0,75). Jednocześnie zachowano stałą konsystencje zapraw porównawczych i z dodatkiem. Uzyskano takie wyniki zapraw.
Szkło wodne potrafi obniżyć wytrzymałość zaprawy. Wyjątkiem jest termin jednodniowy. Powodem jest to, że działa on częściowo i osuszająco na świeżą masę. W efekcie doszło do konieczności znacznego zwiększenia ilości wody zarobowej. Szkło wodne ma działanie uszczelniające na poziomie umiarkowanym. Redukcja przecieku nie jest większa niż 1=25% w najbardziej korzystnym przypadku dozowania.
Krzemionka bezpostaciowa ma działanie uszczelniające. Potrafi wiązać w tym samym momencie wolne wapno z cementu (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Dodatkowo na uszczelniającym działaniu krzemionki opiera się głównie celowość stosowania cementów specjalnych (trasowych lub pucolanowych) do budownictwa wodnego. Taka krzemionka bezpostaciowa może być również wykorzystana w sposób bezpośredni do betonu. Powinna mieć wówczas postać mączki. W efekcie uzyskuje się jego umiarkowane uszczelnienie przy nieznacznym spadku wytrzymałości.
Wodorotlenek glinowy
Wodorotlenek glinowy nie reaguje z cementem. Pełni funkcję wypełniacza porów betonu. W sytuacji, kiedy wodorotlenek glinowy zetknie się z wodą, dochodzi do jego mocnego spęcznienia. W efekcie pory ulegają zablokowaniu i niemożliwy jest dalszy napływ wody. Z racji tego, że wodorotlenek glinowy jest ciałem koloidalnym o niskiej twardości, jego spęcznienie nie wpływa negatywnie na strukturze tworzywa. W momencie, kiedy napór wody ustąpi, wodorotlenek wysycha i wraca do poprzedniej objętości. Jednocześnie należy pamiętać o tym, że jest to proces, który może być wielokrotnie powtarzany.
Wodorotlenek glinowy przede wszystkim uszczelnia beton. Dodatkowo może on także przyspieszyć wiązanie w momencie, kiedy doda się go w ilości 3% ciężaru wody. Roztwory, które są 2,5-5% najczęściej korzystnie wpływają i na szczelność betonu, i na jego wytrzymałość. Czasami można zastosować także ałun, który należy zmienić na sucho z gliną. W efekcie można uzyskać polepszenie wodoszczelności betonu.
