Oprzyrządowanie naciągowe powinno być umieszczone w szerokości przerw technicznych (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Szerokość przerwy technologicznej R między płytami kablobetonowymi powinna być równa podwójnej długości naciągarki. Kiedy prace sprężające będą zakończone, a zbrojenie zostanie zabetonowane w przerwach technologicznych, konieczne jest ułożenie nawierzchni betonowej.
Płyty na drogach startowych
Grubości płyt
Płyty strunobetonowe monolityczne powinny mieć grubość zgodną z obliczeniami. Jednocześnie nie może być ona mniejsza niż 14 cm. Z kolei płyty kablobetonowe powinny mieć minimalną grubość na poziomie 16 cm. W sytuacji, kiedy w grę wchodzi sprężanie dwukierunkowe, grubość takich płyt powinna wynosić co najmniej 18 cm. Grubość betonowej warstwy ochronnej powinna wynosić:
– 4 cm dla płyt, które mają grubość 20 cm,
– 5 cm dla grubszych płyt.
Podłużne zbrojenie strunowe najczęściej układa się w jednej bądź dwóch warstwach. Należy je pogrupować po 2, 3 bądź 4. Powinny znajdować się one od siebie co 5 mm. Z kolei minimalna odległość grup od siebie to 8 cm. W przypadku kabli dwukierunkowych podłużne powinno umieścić się powyżej osi, a poprzeczne – poniżej tej osi. W przypadku strunowego zbrojenia podłużnego kablowego poprzecznego struny daje się w jednej warstwie w osi płyty, a kable poniżej.
Zgodnie z normami i instrukcjami należy wykonywać wszystkie prace przy sprężaniu stali, formowaniu i zapełnianiu kanałów kablowych oraz prowadzenie innych robót, które są związane z wymienionymi czynnościami.
Drogi startowe z płyt sprężonych prefabrykowanych
W przypadku nawierzchni dróg startowych, które składają się z płyt sprężonych prefabrykowanych, należy założyć stosowanie płyt typowych. W sytuacji, kiedy konieczne okaże się wykorzystanie płyt nietypowych, to należy pamiętać o tym, żeby nie były one mniejsze niż 2×4 m bądź 3×3 m.
Należy użyć beton marki co najmniej 400. Przekazywanie sił sprężających na beton powinno mieć miejsce dopiero wtedy, kiedy osiągnie on wytrzymałość na poziomie 280 kg/cm2. Odstęp strun lub par strun nie powinien być mniejszy niż 15 mm.
Płyty należy ułożyć dłuższym bokiem wzdłuż osi drogi startowej. Aby zabezpieczyć położenie płyt w nawierzchni dróg startowych konieczne jest połączenie ich ze sobą poprzez zespawanie marek stalowych.
Nośność podłoża należy dopasować do zróżnicowanych warunków oraz obciążeń. Dzięki temu można będzie zastosować płyty prefabrykowane jednego typu, czyli o jednej grubości.
Wzmacnianie nawierzchni betonowych
Wzmacnianie nawierzchni powinno być uzasadnione ekonomicznie (uprawnienia architektoniczne). Wzmocnienie jest konieczne wtedy, kiedy:
– wprowadza się do ruchu nowe cięższe obliczeniowo samoloty,
– doszło do uszkodzenia i osłabienie nawierzchni przez jej eksploatację i wpływy klimatyczne.
Pierwszy sposób na wzmacnianie to nic innego jak pogrubienie starej nawierzchni. Należy zadbać o to, żeby szczeliny w nowej części pokrywały się dokładnie ze szczelinami w starej części. Jednocześnie mogą być one różne.
Kolejnym sposobem jest położenie na istniejącej nawierzchni dywanika bitumicznego. Następnym krokiem jest położenie sztywnej nawierzchni wzmacniającej. Naroża górnych płyt należy umieścić nad środkami starych. Najnowszą warstwę można zrobić z betonu zbrojonego bądź niezbrojonego.
Minimalna grubość płyt wzmacniających, które wykonuje się z betonu sprężonego powinna wynosić 14 cm. Z kolei w przypadku żelbetu oraz betonu grubość ta powinna być na poziomie 26 cm. Wytrzymałość betonu w warstwie nakładanej powinna być na takim poziomie, który odpowiada średniej wytrzymałości warstwy starej, lecz nie mniejszej niż 300 kg/cm2. Należy pamiętać o tym, że brzegi płyt warstwy wzmacniającej, które są łączone z płytą wzmacnianą należy uzbroić. Z kolei warstwy, które układa się na płycie wzmacnianej przy wykorzystaniu dywanika bitumicznego powinny być zbrojone bądź dyblowane (pytania na egzamin ustny do uprawnień).
