Grunty stabilizowane cementem powinny być wytrzymałe na rozciąganie przy zginaniu (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Aby możliwy był szybki spływ wody opadowej, należy zadbać o to, żeby zewnętrzna powierzchnia płyt betonowych była równa. Dodatkowo powinna ona być odpowiednio szorstka. Pozwoli to na zapewnienie bezpieczeństwa ruchu samolotów w przypadku zawilgocenia betonu. Dopuszcza się nierówności na poziomie 5 mm, które mierzy się pomiędzy sztywną łatą o długości 5 m a powierzchnią płyt.
Nawierzchnie dróg startowych
Nawierzchnie żelbetowe dróg startowych
Nawierzchnie żelbetowe należy zastosować w sytuacji:
– nagłych zmian nośności podłoża,
– znacznej niejednorodności podłoża,
– kiedy grubość płyt jest ograniczona warunkami specjalnymi,
– gdy ciśnienie w pneumatykach wynosi co najmniej 14 kg/cm2.
W sposób obliczeniowy należ ustalić grubość płyt oraz zbrojenie. Wskaźnik zbrojenia powinien mieścić się w przedziale od 0,25 do 0,4%.
Pręty, które mają średnicę 12-16 mm powinno się umieszczać co 10-30 cm w kierunku podłużnym i poprzecznym na górze i dole płyty. Opłacalne jest montowanie gotowych szkieletów przy wykorzystaniu zgrzewania. Warstwa betonu ochraniająca zbrojenie powinna mieć grubość co najmniej 3 cm.
Nawierzchnie z betonu sprężonego
Nawierzchnie z betonu sprężonego należy stosować w sytuacji, kiedy zapewnia się materiały oraz wykonawstwo i jest to odpowiednie pod względem ekonomicznym. Dzięki zdecydowaniu się na sprężenie betonu, można uzyskać:
– zwiększenie odporności betonu na powstawanie rys,
– polepszenie jakości dróg startowych dla ruchu,
– znaczne zmniejszenie liczby szczelin międzypłytowych,
Płyta jest poprzecznie sprężona kablami po stwardnieniu betonu. Istnieje również szansa na to, żeby nie sprężać płyty poprzecznie, ale uzbroić ją w zwykły sposób, który będzie zgodny z obliczeniami bądź konstrukcją. Sprężenie podłużne należy wykonać strunami w odcinkach co 500-700 m. Struny powinno się układać mechaniczne i sprężać naciągarkami w oparciu o płyty kotwiące.
Długość płyt nawierzchni pomiędzy szczelinami dylatacyjnym powinna wynosić 50-100 m. Z kolei ich szerokość powinna wynosić tyle samo, co szerokość maszyny, której zadaniem jest rozścielanie betonu. Struny w szczelinach dylatacyjnych należy rozciąć po naciągu, zabetonowaniu i stwardnieniu betonu. Wówczas wytrzymałość betonu powinna wynosić minimum 0,65 wytrzymałości założonej (uprawnienia architektoniczne).
Zgodnie z obliczeniami należy przyjąć wysokość żeber oraz zbrojenie płyt kotwiących. Płyty należy wykonać na całą sprężaną szerokość dróg startowych. Częścią nawierzchni pozostaje płyta kotwiąca.
Sprężanie podłużne płyty kablami stosuje się na odcinkach do 250 m długości. W sytuacji, kiedy konieczne jest sprężenie poprzeczne, na całą grubość płyty należy wykonać podłużne szczeliny pomiędzy płytami. Kiedy płyta nie jest sprężana poprzecznie, to szczeliny podłużne wykonuje się z wpustem. Szerokość płyt powinna odpowiadać maszynie rozścielającej beton.
Grubość płyty progowej powinna wynosić 15 cm w przypadku nawierzchni, która ma grubość 20 cm. Czoła płyt przy szczelinach dylatacyjnych należy podeprzeć progami.
W sytuacji, kiedy płytę podłużnie sprężoną nie spręża się poprzecznie kablami, to jej czoła przy szczelinie powinno się uzbroić górą i dołem wkładkami, których średnica jest taka sama jak w przypadku wkładek, które stosuje się w środkowym odcinku. Rozmieszcza się je co 15 cm (pytania na egzamin ustny do uprawnień).
