Montaż konstrukcji prefabrykowanych hal przemysłowych

Najbardziej pracochłonną i odpowiedzialną czynnością w procesie technologicznym montażu
konstrukcji budowlanych jest wykonywanie połączeń i styków montażowych. Jednym z
najważniejszych czynników w działaniu nad usprawnieniem procesu montażowego jest dążenie do
minimum poprzez uproszczenia i ograniczenia czynności połączeniowych. W konstrukcjach
montowanych poprawne rozwiązanie złącz i styków montażowych jest sprawą decydującą ze
względów konstrukcyjnych i wykonawczych. Konstrukcje powinny być tak zaprojektowane, żeby
stateczność w czasie montażu i po ich wykonaniu była zapewniona przez odpowiednie wzajemne
połączenia poszczególnych elementów.

Z punktu widzenia wymagań realizacji

Z uwagi na warunki produkcji i montażu konstrukcji, rozwiązanie konstrukcyjne wszelkiego rodzaju
złącz i styków montażowych powinno uwzględnić:

• możliwość dokładnego i łatwego wykonania części stykowych oraz łączników,
• możliwość rektyfikacji połączenia przy występowaniu pewnych nieuniknionych odchyłek
  w wymiarach,
• łatwość wprowadzenia łączonych elementów na miejsce styku,
• ograniczony zakres stosowania bądź całkowitą eliminację specjalnych dodatkowych
  urządzeń podtrzymujących elementy w czasie ich łączenia rusztowań, szablonów, prowadnic,
• łatwość i szybkość wykonania połączenia, możliwość szybkiego wykonania złącza
  prowizorycznego,
• możliwość wykonywania złącza w okresie zimowym,

Konstrukcja złącza

Podstawowym warunkiem szybkiego i prawidłowego montażu jest to, aby konstrukcja złącza
umożliwiała wykonanie połączenia prowizorycznego w łatwy i prosty sposób, w celu jak najszybszego
zwolnienia maszyny montażowej po podniesieniu i ustawieniu elementu na podporach. Hale
przemysłowe wznoszone z elementów prefabrykowanych, montuje się na ogół z pojedynczych
elementów, produkowanych w całości w zakładach prefabrykacji lub na budowie. Cechą
charakterystyczną większości konstrukcji żelbetowych hal przemysłowych jest różnica między
ciężarami słupów, belek i podciągów a ciężarami elementów konstrukcyjnych stropodachu, jak
wiązary, tężniki płatwie czy płyty. Zmusza to do stosowania dwóch typów żurawi przy montażu tych
konstrukcji, a mianowicie ciężkich żurawi samojezdnych na gąsienicach lub na podwoziu kolejowym
do montażu słupów, belek i podciągów oraz lekkich żurawi samojezdnych na kołach, bądź żurawi
wieżowych do montażu lekkich konstrukcji dachowych.

Metody konstrukcji

Ze względu na kolejność montażu poszczególnych elementów żelbetowych konstrukcji hal
przemysłowych stosować można dwie metody:

• montaż rozdzielczy, elementami jednego typu,
• montaż kompleksowy częściami budowli,

Metoda montażu rozdzielczego

Polega na montowaniu kolejno elementów jednego typu, np. najpierw wszystkie słupy, następnie
belki pod suwnicowe, później wiązary itd. Jest to metoda dogodna z punktu widzenia
technologicznego ze względu na:

• łatwość doboru odpowiednich żurawi,
• rytmiczność ich pracy, łatwość kontroli prawidłowości ustawienia elementów,
  W celu ograniczenia zbyt licznych przejazdów urządzeń montażowych wzdłuż całego obiektu stosuje
  się łączny montaż poszczególnych elementów, np. za pierwszym przejściem urządzenia
  montażowego montuje się słupy i belki podsuwnicowe albo podciągi, a za drugim wiązary dachowe i
  elementy pokrycia dachowego.

Metoda montażu kompleksowego

Polega na całkowitym zmontowaniu wszystkich elementów konstrukcji wykonywanego obiektu w
obrębie całego przekroju poprzecznego. Montowane są przy tym zasadnicze elementy konstrukcyjne
w danym przekroju, np. słupy, stężenie słupów, belki podsuwnicowe, wiązary, mniejsze elementy
konstrukcji nośnej, mające charakter pomocniczy czy uzupełniający. Głównym celem tej metody jest
przeprowadzenie montażu konstrukcji nośnej obiektu, aby urządzenia montażowe przechodziły tylko
raz wzdłuż realizowanego obiektu i po ich przejściu konstrukcja była całkowicie zmontowana, zaś
obiekt w tej części przygotowany był do przeprowadzenia dalszych robót.