Prefabrykowane konstrukcje łukowe hal przemysłowych składają się z łukowych rygli dwuczęściowych łączonych przegubowo w środku łuku oraz płyt dachowych i ram świetlikowych. Stosuje się je w halach o dużych rozpiętościach.

Produkcja rygli łukowych

Produkcję organizuje się bezpośrednio przy miejscu montażu, żeby nie zachodziła konieczność ich
przewożenia. Montaż rygli najkorzystniejszy jest za pomocą masztów montażowych w kształcie litery A lub innego rodzaju, montaż pozostałych elementów korzystny jest za pomocą żurawia samojezdnego lub w przypadku hali o dużej wysokości za pomocą, żurawia wieżowego. Rygle łukowe ułożone są początkowo w pozycji „na płask” przy miejscu ich ustawienia w konstrukcji, a następnie przestawione do pozycji pionowej i oparte na rusztowaniach. Po podniesieniu i ustawieniu na fundamentach górne końce łączonych rygli opiera się na prowizorycznych rusztowaniach, najlepiej na rusztowaniach przesuwnych, na których spoczywają one do momentu wykonania stałego złącza, w przypadku złącza sztywnego.

Przy podwieszeniu rygli w czasie montażu należy zwracać uwagę, żeby punkty zaczepienia zawiesia montażowego powodowały najmniejsze momenty zginające w podnoszonym elemencie. W każdym przypadku punkty podwieszenia powinny znaleźć się powyżej poziomu położonego środka ciężkości podnoszonego elementu.

Największe momenty zginające występują w początkowej fazie podnoszenia.

Montaż konstrukcji wielkoblokowych

Konstrukcje wielkoblokowe stosowane w budynkach mieszkalnych wielokondygnacjowych stanowią pierwotną formę konstrukcji z elementów wielkowymiarowych. Montaż ich odbywa się w ramach
poszczególnych kondygnacji z podziałem na działki robocze z takim wyliczeniem, żeby w ciągu jednej zmiany roboczej na jednej działce mógł być całkowicie zakończony montaż wszystkich elementów konstrukcji nośnej danej kondygnacji, czyli elementów ścian nośnych i stropu.

Elementy dostarczone do miejsca montażu zwykłymi samochodami ciężarowymi,
składowane są zwykle wzdłuż budowanego obiektu tak, żeby znalazły się w
zasięgu działania żurawia montażowego, czyli wzdłuż jego torowiska.

Przy zastosowaniu żurawia samojezdnego na kołach lub gąsienicach do montażu
różnego rodzaju konstrukcji, np. montaż elementów podziemia, przyziemia, a nawet
wyższych kondygnacji, place składowe umieszcza się po obydwu stronach budynku, wzdłuż trasy przejazdu żurawia w taki sposób, żeby elementy znalazły się naprzeciw miejsca, w którym będą ustawione w budynku.

Przy zastosowaniu do montażu wyższych kondygnacji żurawia wieżowego, place składowe umieszcza się z jednej strony budynku po obu stronach drogi dojazdowej w strefie bezpośrednio przylegającej do torów żurawia. Place składowe w tym przypadku obliczone są z reguły na umieszczenie wszystkich elementów jednej
kondygnacji, na placach oznacza się dokładne miejsce ułożenia każdego elementu.

W przypadku możliwości zorganizowania tzw. montażu „z kół”, gdy w pobliżu budowy znajduje się wytwórnia elementów wielkowymiarowych, pozostawia się przy budowanym obiekcie wolne miejsce dla postoju przyczep i manewrowania ciągnika i ewentualnie na niewielkie rezerwowe place składowe.

Elementy ścienne

Na placu składowym usztywniane są za pomocą kozłów oporowych z rozparciem klinami. Kozły oporowe pionowe mają charakter stały, czyli są one zagłębione w podłoże w celu zapewnienia ich większej stateczności.

Bloki konstrukcyjne ustawia się bezpośrednio na podłożu w pozycji pionowej i łączy z kozłami za pomocą drutu stalowego i rozporek.

Montaż bloków ściennych

Rozpoczyna się od wyznaczenia położenia ścian zewnętrznych i wewnętrznych oraz położenia w tych ścianach poszczególnych bloków, za pomocą trwałych kresek na stropie lub belkach nadproża czy wieńca.
Następnie ustawia się bloki kierunkowe. Bloki umieszcza się w czterech narożach budynku, a poza tym w licu ścian zewnętrznych tak, żeby odległość między nimi nie przekraczała 15-20 m, czyli bloki kierunkowe pośrednie.