Izolacja wodnoochronna – zasady stosowania

Izolacje wodochronne stosuje się w budynkach wszędzie tam, gdzie zachodzi konieczność ochrony pomieszczeń lub materiałów budowlanych przed szkodliwym wpływem zawilgocenia.

Budynki mogą być narażone na działanie wody z zewnątrz – poprzez opady atmosferyczne (deszcz lub śnieg) i wilgoć przenikającą z gruntu.

Wilgoć w przegrodach budowlanych może pochodzić także z wnętrza budynku – jako efekt sposobu użytkowania pomieszczeń (np.: pralnie, łazienki), technologii wykonania elementów budynku lub miejscowej kondensacji pary wodnej przepływającej z wnętrza budynku na zewnątrz.

W zależności od spełnianej funkcji ochronnej izolacje można podzielić na:

• parochronne – stosowane w celu ochrony przegród budowlanych przed działaniem pary wodnej, np. w stropodachach, ocieplanych połaciach dachowych, tarasach
• przeciwwilgociowe – stosowane w celu ochrony przed działaniem wody nie wywierającej ciśnienia hydrostatycznego, np. wody z opadów atmosferycznych, wody błonkowej (stanowiącej otoczkę ziaren gruntu), wody podciąganej kapilarnie; tego rodzaju izolacje stosuje się do ochrony fundamentów i piwnic położonych powyżej poziomu wody gruntowej, ścian i stropów pomieszczeń mokrych (np. łazienek) oraz tarasów i balkonów
• przeciwwodne – stosowane w celu ochrony przed działaniem wody wywierającej ciśnienie hydrostatyczne (tzw. woda naporowa); tego rodzaju izolacje stosuje się do ochrony fundamentów i piwnic położonych poniżej poziomu wody gruntowej oraz w zbiornikach wypełnianych wodą (baseny, osadniki itp.).

 

Materiały do wykonywania izolacji wodochronnych

Materiały stosowane do wykonywania izolacji muszą być nienasiąkliwe i nieprzepuszczające wody. Można je podzielić na trzy grupy:

• materiały bitumiczne powłokowe płynne i plastyczne

  – są to asfalty z dodatkami rozpuszczalników, wypełniaczy, plastyfikatorów, itp. tworzące emulsje, masy izolacyjne, lepiki. Stosuje się je do gruntowania powierzchni przed ułożeniem dalszych warstw izolacji, do klejenia izolacji z materiałów rolowych, do wykonywania izolacji przy mało intensywnym działaniu wilgoci oraz do konserwacji pokryć

 

• materiały bitumiczne rolowe

Są to przede wszystkim papy, złożone z osnowy (z tektury, welonu szklanego, tkaniny technicznej, tkaniny szklanej, itd.) nasyconej bitumem (smołą lub asfaltem). W zależności od przeznaczenia rozróżnia się papy izolacyjne, podkładowe i wierzchniego krycia. Dwie ostatnie z dodatkową warstwą posypki mineralnej, zabezpieczającą przed sklejaniem się papy w rolkach oraz chroniącą przed szkodliwym działaniem promieni słonecznych.

Papę   izolacyjną    (na    tekturze)    stosuje    się    do    wykonywania    izolacji    parochronnych i przeciwwilgociowych wewnętrznych. Nie należy jej używać do wykonywania pokryć dachowych, układów izolacji zewnętrznych oraz izolacji zabezpieczających przed wodą pod ciśnieniem.

Papę podkładową stosuje się do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych i wodoszczelnych oraz jako spodnią warstwę pokryć dachowych.

Papę   wierzchniego   krycia   stosuje   się    do    wykonywania   izolacji   przeciwwilgociowych  i wodoszczelnych oraz jako wierzchnią warstwę pokryć dachowych.

 

• materiały z tworzyw sztucznych

Folie z polichlorku winylu (PCW), polietylenu o małej gęstości (LDPE) lub o dużej gęstości (HDPE) – z charakterystycznymi wytłoczeniami oraz membrany EPDM produkowane z kauczuku

Folie o grubości co najmniej 0,2 mm mogą być stosowane jako paroizolacje, układane na  sucho tylko z klejeniem zakładów.  Grubsze folie (0,3 ÷ 2 mm) stosuje się jako izolacje przeciwwilgociowe, klejone do podłoża pastą emulsyjną asfaltową i o zgrzewanych lub klejonych zakładach. Folie tłoczone z tworzyw sztucznych mogą być traktowane jako izolacje jedynie w przypadku uszczelnienia zakładów folii oraz połączeń z izolacją poziomą. W przeciwnym razie stanowią one jedynie warstwę drenażową i ochronną dla właściwej izolacji.

Membrany EPDM wykorzystywane są jako izolacje przeciwwilgociowe (1 mm) i przeciwwodne.

– cienkowarstwowe mineralne zaprawy uszczelniające (mikrozaprawy, szlamy). W skład polimerowo – cementowych zapraw wchodzi cement, kruszywo mineralne o drobnym uziarnieniu, włókna i specyficzne dodatki (modyfikowane żywice, związki hydrofobowe itp.). Skład ten gwarantuje skuteczne działanie uszczelniające nawet przy niewielkich grubościach warstwy. Już kilkumilimetrowa warstwa mikrozaprawy może stanowić izolacje typu ciężkiego i chronić obiekt przed wodą pod ciśnieniem. Można je nakładać na wilgotne podłoże. Mikrozaprawy stanowią izolację poziomą i pionową. Ze względu na małą grubość powłoki te są narażone na liczne uszkodzenia. Uszkodzenia te mogą wystąpić np. podczas zasypywania wykopu, dlatego należy je zabezpieczać styropianem ekstrudowanym, folią PCV lub membrana kubełkową.