Jedną z najważniejszych cech jakiej oczekujemy od zapraw i betonów jest ich wodoszczelność. W celu jej badania próbkę danego składnika konstrukcyjnego umieszcza się w specjalnym urządzeniu. Ważne jest, aby badana próbka miała okrągły kształt. Pierwszym etapem jest zamocowanie jej w uchwytach. Górny z nich ma kształt klosza i łączy się z pompą tłoczącą zimną wodę. Dolny natomiast posiada okrągły otwór przez który przecieka woda. Należy pamiętać o podstawieniu naczynia pod dolny otwór w celu zbierania wyciekającej wody. Między uchwytami a próbką znajdują się gumowe krążki, które służą uszczelnieniu. To badanie możemy przeprowadzać zarówno dla próbek zawierającymi środki wodochronne jak i bez nich. Tym sposobem możliwe jest porównanie skuteczności tych środków przy różnych wartościach ciśnienia.
Badanie wodoszczelności
Badanie z środkami wodochronnymi
W sytuacji, gdy mamy do czynienia z próbką zawierającą środki wodochronne przeprowadza się doraźną próbę w celu zbadania skuteczności tych środków. Polega ona na wykonaniu z różnego rodzaju zapraw, czystych lub zapraw z dodatkiem domieszek, płaskich miseczek. Miseczki te powinny mieć jednakową grubość i po ich stwardnieniu obserwuje się porównawczo przenikanie wody. Przykładowo po dodaniu wapna gaszonego do zaprawy w ilości 10-15% w stosunku do ciężaru całego cementu zwiększa się jej wodoszczelność.
Zaprawy z dodatkiem wywaru poalkoholowego z ługów siarczynowych
Jednym z rodzajów zapraw są te z dodatkiem wywaru poalkoholowego z ługów siarczanowych. Ługi wykorzystywane w tej zaprawie są uciążliwym odpadem przy produkcji celulozy metodą siarczanową. Po procesie fermentowania cukru na alkohol znajdującego się w danym ługu zagęszcza się pozostały wywar. Wywar ten powinien zawierać 50% suchej substancji złożonej głównie z kwasów ligninosulfonowych i pochodnych od nich soli. Taki produkt dodaje się w odpowiednich ilościach. Ilość ta ma odpowiadać 0,3% suchej substancji w stosunku wagowym do cementu. Dzięki takiemu dodatkowi zaprawa zwiększa swoją plastyczność. Wzrost tej właściwości pozwala obniżyć ilość wody zarobowej i podwyższyć szczelność danej zaprawy.
Na rynku dostępne jest wiele rodzajów środków służących do uszczelniania zapraw. Najwcześniej poznane swój skład opierają na zawartości mydła sodowego (zwykłego), mydła potasowego (szarego) lub mydła wapniowego, glinowego i magnezowego. Środki oparte na mydle sodowym są obecnie rzadko stosowane. Jest to spowodowane ich małą skutecznością.
Środki uszczelniające stosowane w Polsce
Jednym z częściej stosowanych środków uszczelniających w Polsce jest „Plastibest PiS”. Preparat ten skład ma oparty na solach kwasów ligninosulfonowych, które pochodzą z przeróbek wcześniej opisanych ługów siarczanowych. Innym środkiem również często wykorzystywanym jest „Plastibet S”. Ma on postać proszku zawierającego krzemionkę oraz inne wypełniacze. Takie dodatki wpływają na jednoczesne uplastycznienie i uszczelnienie danej zaprawy. „Plastibet” jest kolejnym środkiem stosowanym w Polsce. Tak jak poprzedni ma formę proszku w kolorze szarobrązowym. Zwiększa on plastyczność zaprawy, co powoduje obniżenie się ilości wody zarobowej, co z kolei ma wpływ na zmniejszenie ilości porów. Innymi preparatami są te, które dodaje się do wody zarobowej.
Środki uszczelniające dodawane do wody zarobowej
Innymi preparatami są te, które dodaje się do wody zarobowej. Najpopularniejszymi są „Murosan” i „Hermes”. Pierwszy z nich ma postać białego proszku zawierającego fluorki i krzemiany glinu i sodu. Stosuje się go w ilości 1,6kg na 100kg cementu. Miesza się je ze sobą na sucho. Drugi preparat, „Hermes”, ma skład oparty na związkach glinu łączonych z chlorkiem wapnia i środkami wypełniającymi. Ma postać bezwonnej, szarej pasty. Środek ten należy najpierw rozrobić z dodatkiem wody zarobowej następnie dodawać do zaprawy starannie mieszając. Jego ilość powinna wynosić 10% w stosunku do zawartości cementu.
