W każdym z krajów można zauważyć różnice w normach dotyczących tego samego elementu. Przykładowo ma to miejsce w normie angielskiej. Są w niej zawarte specyficzne wymagania dotyczące pumeksu hutniczego. Po pierwsze występują w niej ograniczenia dotyczące strat prażenia. Oprócz tego w tym pumeksie występuje bardzo niska dopuszczalna zawartość SO₃. Pumeksy hutnicze muszą być obowiązkowo badane na możliwość występowania rozpadu żelazawego. Ostatnim z wymagań w tej normie zawartym jest bardzo niska wartość dopuszczalna dla ciężaru nasypowego. Co do norm ciekawym jest, że w amerykańskiej normie ASTM nie ma żadnych osobnych wymagań dla pumeksu hutniczego.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Pumeks hutniczy z Huty im. Lenina

W Hucie im. Lenina produkowany jest pumeks hutniczy. Makroskopowo ma on bardzo mocno porowatą teksturę. Poszczególne ziarna charakteryzują się zróżnicowaniem w wielkości oraz rozkładzie porów. Okruchy, które mają ciemnoszary kolor mają drobniejsze pory. Średnia ich wielkość wynosi około 1,2×0,5 milimetra. Na podstawie badań mikroskopowych szlifów wykazano, że posiadają one dobrze wykształcone kryształy. W pumeksie, który jest produkowany przez hutę im. Lenina udział poszczególnych frakcji wynosi średnio 50% dla 0-4 milimetrów, 15% dla 4-10 milimetrów, 19% dla 10-20 milimetrów i 16 % dla 20-40 milimetrów.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Własności fizyczne pumeksów

Własności fizyczne, jakie posiada dany pumeks uzależnione są od rodzaju spienianego żużla, metody spieniania i temperatury. Mogą w nich występować duże różnice. W Polsce wahają się one w konkretnych granicach. Ciężar nasypowy pumeksów polskich wynoszą od 600 do 1000 kg/m³. Wartość ta dotyczy ciągłej krzywej przesiewu. Ciężar objętościowy ziarn waha się od 1,1 do 1,7 g/cm3. Ciężar właściwy natomiast od 2,84 do 3,1 g/cm³. Porowatość polskich pumeksów wynosi od 30 do 70%. Nasiąkliwość natomiast może maksymalnie osiągać 60%. Ze względu na normę PN-64/B-23012 możemy wyróżnić dwie klasy pumeksów. Są one uzależnione od ciężaru nasypowego.[segregator uprawnienia budowlane]

Zapobieganie rozpadowi krzemianowemu

Głównym sposobem na zapobieganie rozpadowi krzemianowemu jest ograniczanie poszczególnych składników chemicznych. Również można do tego stosować stabilizatory. Najprostszym jednak sposobem jest szybkie chłodzenie płynnego żużla. W tej metodzie dochodzi do zamrożenia stanu równowagi, gwałtownego zeszkliwienia oraz niedopuszczenia do przemian. W praktyce jest to możliwe podczas procesu granulacji żużla wielkopiecowego metodą na mokro.[uprawnienia budowlane]

Badania

Według Keila stosowanie procesu spieniania w wystarczającym stopniu zapobiega przed rozpadem. Badania wykonywane w Polsce nie potwierdziły jednak tej tezy w związku z żużlami krajowymi. Mikroskopowe badania udowodniły, że oprócz szkliwa w pumeksie występują również dobrze wykształcone kryształy. Na podstawie badań T.[akty uprawnienia budowlane] Rogozińskiego wykazana została obecność kryształków melilitu i ortokrzemianu wapnia w żużlu pumeksowym. Ortokrzemiany wapnia nie wykazały jednak podczas badania charakterystycznych reakcji, które mają miejsce podczas wytrawiania roztworem NH₄C lub MgSO₄. W praktyce przemysłowej można spotkać się z przypadkami, gdzie rozpad krzemianowy występuje w wysokozasadowych pumeksach hutniczych. Badaniami nad pumeksami hutniczymi zajmował się Szmit. Zajmował się on głównie pumeksami, które powstają metodą poletkową. Jeżeli ich zawartość CaO jest większa od 44% może do chodzić do rozpadu krzemianowego. W Polsce w pumeksach nie stwierdza się występowania rozpadu żelazawego.[uprawnienia budowlane testy]