Do wykonania większości zapór oszczędnościowych stosuje się beton niezbrojony. Beton powinien być wyższej jakości, niż ten stosowany do zapór ciężkich. Podczas konstrukcji zapory oszczędnościowej wykonuje się strefowanie betonu. Większą ilość cementu dozuje się na zewnętrznych ścianach, szczególnie ścianie odwodnej. Koszty związane z betonem w zaporach oszczędnościowych są o od 1,4 do 1,8 raza większe niż w zaporach ciężkich. Jest to spowodowane bardziej skomplikowaną konstrukcją deskować oraz ich większej powierzchni. W celu zmniejszenia wykorzystania betonu można stosować prefabrykowane okładziny, które jednocześnie służą jako deskowania lub wykonywać deskowania jako ślizgowe.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Zalety zapór oszczędnościowych

Zapory oszczędnościowe posiadają wiele zalet. Pierwszą z nich jest zmniejszenie wartości wyporu i ciśnień filtracyjnych występujących wewnątrz zapory. Kolejną z zalet są dobre warunki drenażu. Są one spowodowane wolnymi przestrzeniami występującymi między poszczególnymi sekcjami. Zapory oszczędnościowe charakteryzują się dobrym odprowadzaniem ciepła wiązania w porównaniu do zapór masywnych.[akty uprawnienia budowlane] W zaporach oszczędnościowych występują również mniejsze różnice temperatur podczas wiązania betonu. Dzięki temu naprężenia termiczne są mniejsze. Kolejną z zalet zapór oszczędnościowych jest zmniejszenie kubatury betonu. Uzależnione jest ono od rodzaju zapory oszczędnościowej oraz stopnia nachylenia ściany odwodnej od zapory. Dla większych nachyleń występują większe oszczędności w betonie. Oprócz wyżej wymienionych zalet zapory oszczędnościowe lepiej wykorzystują własności wytrzymałościowe betonu oraz umożliwiają łatwy dostęp do konkretnych elementów zapory podczas przeglądów i remontów.[uprawnienia budowlane testy]

Wady zapór oszczędnościowych

Oprócz licznych zalet zapór oszczędnościowych posiadają one pewne wady. Pierwsza z nich ukazuje się podczas budowy danego rodzaju zapory. Występują wtedy utrudnienia w procesie przepuszczania wody oraz lodu. Sposobem eliminacji tego problemu jest wykonywanie sztolni obiegowych. Ta wada najbardziej uwydatnia się dla rzek, które prowadzą bardzo duże ilości wody oraz dla surowych warunków klimatycznych. Kolejną z wad jest możliwość wystąpienia utrudnień podczas wykonywania deskowania. Ostatnią z wad są trudności podczas zabezpieczania konstrukcji przed nadmiernym chłodzeniem powierzchni filarów podczas surowych zim. Należy mieć również na uwadze, że budowanie zapór oszczędnościowych opłacalne jest dla wysokości większych od 20-30 metrów.[segregator uprawnienia budowlane]

Zapory łukowe – historia

Zapory łukowe zaczęły powstawać w XVI wieku w Hiszpanii oraz w XVII we Włoszech. W drugim z tych państw nadal możemy spotkać się z teraz już zabytkową zaporą łukową Pontalto. Pierwowzorem dla konstruktorów zapór łukowych były mosty łukowe budowane z kamienia.

Konstrukcja zapór łukowych

Duże siły, które przekazywane są z łuków na zbocza mogą być przyjmowane jedyne przez podłoże charakteryzujące się dużą wytrzymałością mechaniczną. Powinno również zadbać o jak najmniejsze odkształcenia i aby zawierały się one w obszarze deformacji sprężystych. Opisane sytuacje sprawiają, że zapory łukowe buduje się wyłącznie na podłożu skalnym.[uprawnienia budowlane] W dzisiejszych czasach można spotkać się również z zaporami łukowymi budowanymi na słabszej jakości podłożu, ale wykonywane jest to po jego uprzednim dokładnym przygotowaniu i umocnieniu poprzez zabieg cementacji. Co do rodzaju skał najczęściej stosuje się skały magmowe takie jak granity, dioryty czy bazalty. Kształty zapór łukowych uzależnione są od topografii doliny rzecznej na której jest ona konstruowana. Dla szerokich dolin z dłuższym łukiem jego udział staje się mniejszy podczas przekazywania obciążeń, a rośnie stopień wpływu zamocowania zapory w danym podłożu.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]