Studnia

Studnię wykonuje się z poziomu dna studni. Jej średnia wewnętrzna to 1,85 m, a głębokość – 40 m. Obiekt ten znajduje się na terenie górniczym, gdzie grunt nie należy do jednorodnych. Dzięki wykonanej próbie pompowania okazało się, że napływa niewiele wody gruntowej. Pozwoliło to na prowadzenie prac „na sucho” przy jednoczesnym pompowaniu wody ze studni. Zastosowane dylatacje na ścianach i połączenie obu drągów startowych z dnem studni było wymuszone przez występujące warunki geologiczno-górnicze.

W nowoprojektowanej hali stalowni umieszczono urządzenie ośmiożyłowe. Przekroje kęsów w niej odlewanych wynoszą 165 x 165 mm. Zdolność produkcyjna wynosi 280 000 T/rok. W hali ciągłego odlewania na poziomie +17 m znajduje się jezdnia podsuwnicowa suwnicy lejniczej. Krystalizatory zalewa się płynną stalą i odbywa się to na poziomie +7,75 m. W taki oto sposób niektóre części urządzenia są nad poziomem podłogi tej hali, a co za tym idzie – studnia obudowy podziemnej jest płytsza. Jej głębokość wynosi ok. 21 m, a średnica wewnętrzna to 24 m (uprawnienia budowlane – egzamin).

Budowa studni

Studnia składa się z pięciu kondygnacji. Stropy znajdują oparcie na płaszczu studni oraz na dwóch słupach, które oparte są na jej dnie. Ze stali zrobiono konstrukcje nadziemnej obudowy urządzeń, a także stropy studni i konstrukcji je podpierające (słupy). Z płyty żelbetowej na belkach stalowych są wykonane stropy na poziomie +7,75 m oraz na poziomie podłogi hali.

Z poziomu dna studni wyprowadzono w głąb dwie studnie pomocnicze drągów startowych. Wykonano to na głębokość ok. 40 m, a średnice wewnętrzne wynoszą 1,8 m. Od poziomu -4 m pojawia się woda gruntowa i występuje ona w piaskach, które zalegają na warstwach nieprzepuszczalnych ołów (uprawnienia architektoniczne).

Różnice, które występują w konstrukcjach studni, wynikają z różnic w rozwiązaniach technologicznych, a także z różnych warunków gruntowych. Część wspólna dla obu urządzeń to ogólna koncepcja rozwiązania żelbetowej studni oraz sposób jej wykonania.

Jednym z obiektów, który wchodzi w skład całego procesu technologicznego jest urządzenie do ciągłego odlewania stali wraz z obudową. Z tego też powodu do studni podłącza się kanały na różnego typu instalacje. Prowadzi się je pod poziomem podłogi hali. Przecinają one płaszcz studni w różnych punktach na obwodzie, ale na podobną głębokość. Ze względu na to płaszcz tej części studni nie pełni funkcji zamkniętego pierścienia, który mógłby ze skutkiem przenieść parcie ziemi (programy do uprawnień architektonicznych).

Z wyżej wymienionego powodu przyjęto dla górnej części studni inny schemat statyczny niż dla reszty. W górnej części dwa pierścienie, na których opiera się płaszcz, są elementami nośnymi. Pierścienie usztywnia się żebrami pionowymi. Są one jednocześnie żebrami płaszcza studni. Dzięki temu odcinki płaszcza pełnią funkcję powłoki, która ma powierzchnie walcowe i jest podparta na czterech bokach. Płaszcz cylindryczny wykonuje się od poziomu dolnego pierścienia w dół ściany studni.

Fazy wykonania studni

Prace odbywają się w następujący sposób: w wykopie szerokoprzestrzennym wykonuje się górną część studni do poziomu dolnego pierścienia. Ten wykop jest jednocześnie formą dla zewnętrznej pobocznicy pierścienia. Niższą część płaszcza robi się stopniowo, segmentami. Najpierw podkopuje się grunt, a następnie betonuje poszczególne segmenty o wysokości 2-3 m i o długości w obwodzie ok. 10 m. Na tym poziomie wykonuje się segmenty naprzeciwległe (uprawnienia architektoniczne – egzamin).

W momencie, kiedy cały pierścień, który będzie miał wysokość jednego segmentu, będzie wykonany w całości, to można skupić się na zrobieniu pierścienia niższego poziomu. Żeby móc połączyć je ze sobą, to z każdego wystają wkładki zbrojenia pionowego, które pozwalają właśnie na łączenie. Wkładki te, po wcześniejszym zagięci do wnętrza studni, zasypuje się warstwą piasku. W chwili, kiedy pierścień niższego poziomu będzie gotowy, to wkładki trzeba odgiąć do pozycji pionowej i zabetonować razem z pierścieniem.