Roboty związane z montażem i wykończeniem przestrzennych elementów

Roboty dotyczące montażu oraz wykończenia polegają na wykonaniu połączeń sąsiadujących ze sobą elementów. W dalszym etapie wypełnia się spoiny oraz uszczelnia się je. Z punktu widzenia wielkości oraz przeznaczenia przestrzenne elementy możemy podzielić na przestrzenne elementy sanitarne, izbowe, mieszkaniowe oraz schodowe klatki (uprawnienia budowlane). Elementy przestrzenne sanitarne nazywane są także sanitarnymi kabinami. Elementy izbowe przestrzenne obejmują zazwyczaj jedną izbę albo dwie. W przypadku przestrzennych mieszkaniowych elementach, obejmują one całe mieszkanie. Podział przestrzennych elementów na odpowiednie grupy sprawia, że prace na budowie są uszeregowane i można wykonywać je w odpowiedniej kolejności.

Przestrzenne prefabrykaty

Przestrzenne prefabrykaty są oparte o szkieletowe rygle. Słupy szkieletowe mogą mieć wysokość jednej, trzech, a nawet czterech kondygnacji. Mieszane układy patrząc pod względem wykorzystania montażowego sprzętu są dużo mniej ekonomiczne. Mają różnice w ciężarze przestrzennych elementów składowych oraz płyt. To powoduje duży procent niewykorzystanych mocy sprzętowych. Taki rodzaj układu wymaga więcej prac wykończeniowych na placu budowy. Dotyczy to szczególnie pomieszczeń, które są przykrywane płytami. W układach jednolitych prac wykończeniowych jest zdecydowanie mniej ale występuje tu konieczność zastosowania podwójnych działowych ścian, wytwarzanych poprzez stykanie się przestrzennych elementów (testy uprawnienia budowlane). Jest to ujemna cecha jednolitych układów, która przysparza na budowie dodatkowych prac.

Rodzaje przestrzennych elementów konstrukcji

Możemy wyróżnić przestrzenne elementy konstrukcji nośne albo samonośne. Elementy samonośne wsparte są na konstrukcji szkieletowej nośnej. Patrząc na przestrzenne prefabrykaty pod kątem konstrukcyjno – technologicznym mogą mieć one monolityczną budowę bądź składać się z płaskich prefabrykatów. Najmniejsze przestrzenne prefabrykaty wykonuje się w ZSRR. Powierzchnia elementów sanitarnych w rzucie wynosi 3,2-h7,0 m². Izbowe elementy oraz klatek schodowych mają powierzchnię 9,0-f-18 m². Mieszkaniowe elementy, których długość jest równa szerokości danego budynku, wykonuje się o powierzchni w rzucie 25-f-30 m² (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).

Najlepsze konstrukcyjne rozwiązania stosowane w ZSRR

Radzieccy budowlańcy uważają za najlepsze konstrukcyjne rozwiązanie zastosowanie przestrzennych elementów nośnych i rozmieszczenie ich w rzędowych układach w pionie. Jest także możliwość zastosowania mijankowych układów. W celu uzyskania miejsca dla technicznych i sanitarnych szybów, izbowe elementy stosuje się także w rozsuniętych układach. Samonośne elementy mają zastosowanie w przypadku wysokich budynków, jeżeli na ściany oraz stropy używa się lekkich materiałów. Elementy wielkościami przypominającymi wielkość pokoju, wyglądają następująco: ich długość wynosi l=5,3 m, wysokość h=2,65-1–f-2,80 m, a szerokość b wynosi 3,5 m (uprawnienia budowlane – egzamin). Takie wymiary elementów są optymalne.