Historia konstrukcji betonowych

Historia betonu, konstrukcji betonowych i technologii ich wykonywania jest ciekawa i bogata (nauka do uprawnień budowlanych). Materiały wiążące stosuje się od bardzo, bardzo dawna. Najdawniejszym znanym betonem jest posadzka, którą odkryto w Yiftah El w południowej Galilei. Pochodzi ona z ok. 7000 roku p.n.e. Był to beton dobrze zagęszczony o twardej, gładkiej powierzchni. Powstał on z wapna i kamienia, a ułożono go na podkładzie z piaszczystej gliny.  W przypadku Babilończyków oraz Asyryjczyków beton robiono z mieszaniny gliny, wapna oraz wody. Z kolei Fenicjanie oraz Egipcjanie mieszali zmielone cegły oraz wapno.

Jednak to Rzymianie dokonali największego postępu w rozwoju i stosowaniu betonu. Zastosowali oni wodoodporny beton, który twardniał. Żeby spajać elementy tam, gdzie konstrukcje były narażone na działanie wody, Rzymianie używali wapna, który rozcierany był z popiołem wulkanicznym. Nazwali to pulvis puteolanus. Nazwa pochodziła od miejscowości Puteoi. Aktualnie na te popioły mówi się pucolany ze względu na to, że miasto zmieniło nazwę – z Puteoi na Puzzuoli.

Beton w Rzymie

Na początku beton w Rzymie wykorzystywano jednak w sposób ostrożny (program na uprawnienia budowlane). Traktowano go jako idealną zaprawę. Jednak w momencie, kiedy w końcu poznano jego właściwości, beton zaczął wypierać dotychczasowe materiały budowlane, którymi były kamienie oraz cegły. Zaczęto układać warstwę betonu w deskowaniu drewnianym czy między wymurowanymi wcześniej licówkami z kamienia lub cegły. Warto pamiętać o tym, że beton powstawał zupełnie inaczej niż aktualnie. Najpierw robiono zaprawę z wapna i piasku. Następnie dodawano pucolany, które nadawały betonowi odpowiednią konsystencję. W dzisiejszych czasach ta konsystencja nosi nazwę konsystencji gęstoplastycznej. Powstałą zaprawę układano w deskowaniu warstwami. Kolejnym krokiem było wciskanie w nią wypełnienia, które było zrobione przede wszystkim z takich surowców jak:

– żwiru,

– kamieni,

– połamanych cegieł,

– dachówek.

Wszystkie te warstwy ubijano. Należy pamiętać o tym, że mur z takiego betonu w niczym nie ustępował murowi, który powstał z kamienia. Jednak ludność rzymska bardziej ufała murowi, który wykonany był z kamieni. W związku z tym budowniczowie zaczęli w końcu pokrywać mury z betonu licówką z naturalnego kamienia. Licówka ta traktowana była jako „deskowanie tracone”. Rzymianie również budowali z betonu:

– drogi,

– akwedukty,

– kanalizacje.

Bloki kamienne spajano zaprawami (program do egzaminu na uprawnienia na komputer). Widać to przede wszystkim w niektórych budowlach rzymskich, zwłaszcza w:

– Koloseum w Rzymie,

– słynnym akwedukcie Pont du Gard w pobliżu Limes.

Przykład rzymskiej budowli – Panteon

Do najbardziej popularnych konstrukcji, które powstały w tym okresie czasu, należy przede wszystkim Panteon w Rzymie. Wybudowano go w 125 roku n.e. Ma on powierzchnię 1520 nf i kubaturę 4600 m. Należy pamiętać o tym, że przez 2000 lat była to największa zamknięta przestrzeń. Kopuła Panteonu ma 43,3 m i uznaje się ją za arcydzieło rzymskiej sztuki budowlanej. Zbudowano ją w ten sposób, że wraz ze wzrostem wysokości, staje się ona coraz lżejsza i cieńsza. Dzieje się tak na skutek wykorzystania odpowiedniego kruszywa. Gruz użyty do betonu zmienia się z wapiennego tufu u podstawy, poprzez ceglany w dolnej części, aż do pumeksu u wierzchołka (program na uprawnienia budowlane w wersji android). W Panteonie występują kasetonowe, ślepe „niby-okna”, które zwężają się ku górze. Dodatkowo pozwalają one na obniżenie i rozłożenie ciężaru kopuły. Jedynym źródłem światła jest otwór, który ma średnicę 9,1 m i znajduje się w szczycie kopuły.