Istnieje taka rezerwa w czasie, która wynika z konieczności uwzględnienia dopłaty typizacyjnej (informacje na temat egzamin na uprawnienia budowlane). Ze względu na długoseryjność produktów możliwe jest utrzymanie tej rezerwy. Pozwala ona z kolei na to, żeby założyć niższą podstawę kosztową, na przykład w porównaniu z podstawą kosztową w przypadku I, II lub III. Na podstawie analizy można przede wszystkim stwierdzić, że typizacji sprzyja masowości, czyli powtarzalności w długich seriach produkcji tego samego produktu. W związku z tym można stwierdzić, że okres typizacji można wydłużać tym bardziej, im bardziej produkt jest produkowany masowo. Odwrotny wniosek z powyższego stwierdzenia może być następujący: nie opłaca się typizacja takich wyrobów, które produkuje się przede wszystkim osobno lub w małych partiach.
Rezerwa budowy w czasie
Dlatego teza potwierdzona jest tym, że typizacja przede wszystkim nie powinna być dokonywana dla samej czynności typizacji, ale powinna być spójna z produkcją produktu. Nie wolno inwestować w żadnym wypadku w produkcję krótkoseryjną.
W budownictwie wiejskim napotka się również na duże rozproszenie placów budowy w kraju (materiały do egzaminu na uprawnienia budowlane). Zakładając, że cykl produkcyjny elementu jest bardzo długi, należy przeanalizować przede wszystkim lokalizację zakładów, które produkują potrzebne wyroby.
Najczęściej zdarza się jednak tak, że elementów, które powtarzają się w projekcie wielokrotnie jest w rzeczywistości bardzo niewiele na jednym placu budowy. W związku z tym pojawia się przede wszystkim dwa pytania. Pierwszym z nich jest to, czy produkty te powinny być wytwarzane w dużych fabrykach (ze względu na szerokie możliwości produkcji masowej) i transportowane na plac budowy. Drugim jest to, czy też w celu uniknięcia kosztów i niedogodności związanych z transportem produkcja powinna odbywać się w mniejszych, bardziej rozproszonych po Polsce fabrykach.
Możliwość zmechanizowania procesów
Nie ulega wątpliwościom, że do zalet dużych zakładów można bez problemu zaliczyć:
– opcję zmechanizowania procesów produkcji,
– obniżenie kosztów wyrobów,
– kadrę inżynieryjno – robotnicza o wysokich kwalifikacjach,
– szansę na lepszą jakość, którą można dostać dzięki stałej kontroli w laboratoriach zakładowych,
– utrzymanie wysokiego poziomu technologii,
– możliwość szybkiego przejścia na nowe procesy technologiczne o wyższym aktualnym poziomie techniki.
Do głównych wad dużych zakładów można zaliczyć:
– stosunkowo duży koszt inwestycji, który jest skutkiem wysokiego poziomu usprzętowienia, zmechanizowania oraz urządzenia terenu,
– stosunkowo długi cykl realizacji inwestycji (projekt i wykonawstwo), który trwa ok. 5 lat.
Na podstawie informacji wyżej oraz biorąc pod uwagę doświadczenia należy skupić się na tym zagadnieniu przede wszystkim w dwóch płaszczyznach:
– przez tworzenie dużych wytwórni specjalistycznych, które mają możliwość, żeby produkować towary długoseryjnie w oparciu o założenie znacznie niższej bazy wyjściowej kosztów na takich terenach, gdzie przewiduje się duże natężenie budowlane,
– przez tworzenie specjalistycznych oddziałów produkcyjnych przy wytwórniach prefabrykatów, które już istnieją; dzięki temu można efektywnie zmniejszyć koszty inwestycyjne, a także można korzystać z urządzeń, które już na terenie firmy.
Należy też zwrócić uwagę na kryterium analizy dopłaty typizacyjnej podwyższonej (w stosunku do teoretycznie założonej) na skutek okresu trwania budowy. W postaci wykresu można zaprezentować ostatnie typowe rozwiązanie w okresie typowości ((egzamin ustny na uprawnienia architektoniczne). Oznacza to budowę, która powstała zgodnie z projektem, który był aktualny w okresie At przy jednocześnie założonej dopłacie typizacyjnej AK. W praktyce dzieje się jednak tak, że do okresu typowości projektu (At) należy dodać okres realizacji obiektu (Atr). Koniec końców całkowita dopłata typizacyjna AKC, którą się poniesie będzie wyższa od tej założonej teoretycznie (uprawnienia architektoniczne – egzamin).
