– konieczność przekształcenia dotychczasowej struktury zabudowy wiejskiej,
– przewidywaną zmiana struktury zawodowej mieszkańców wsi,
– konieczność zbudowania około 50% (licząc od istniejącego stanu) nowych budynków mieszkalnych o nowoczesnym programie użytkowym w perspektywie do 1980 roku.
urbanizacja zabudowy wiejskiej
Oprócz tego niezbędne było wyposażenie wsi w urządzenia sieciowe i innego rodzaju usługi (program egzamin uprawnienia 2021). Te wszystkie czynniki spowodowały, że należało zacząć myśleć o zabudowie wiejskiej w postaci zabudowy zurbanizowanej. Na działania w zakresie urbanizacji mogła wpłynąć szansa na uzyskanie najbardziej ekonomicznych rozwiązań budowlanych, które jednocześnie charakteryzować się będą wysokim średnim standardem użytkowym.
Urbanizacja wsi to m.in. znormalizowanie budownictwa (głównie mieszkaniowego) w zakresie powierzchni mieszkalnej i kubatury. Jest to o tyle ważne ze względu na to, że wiąże się to z wielkością nakładu środków społecznych, czyli materiałów budowlanych oraz robocizny. Przykładowe średnie wymiary mieszkania w miastach:
– powierzchnia: ok. 50 m2,
– kubatura: ok. 150 m3.
Dla porównania kubatura nowych budynków mieszkalnych indywidualnych na wsi ma kubaturę od 18 do 350, a nawet 500 m2. Warto jednak pamiętać o tym, że urbanizacja wsi nie będzie zjawiskiem masowym w pierwszym okresie jej wprowadzania. Jeżeli jednak udowodni się, że taka forma zabudowy jest znacznie lepsza niż tradycyjna, to w miarę postępu czasu będzie ona zastępowała tradycyjne budownictwo. Zurbanizowana zabudowa ma wiele zalet, przede wszystkim jeżeli chodzi o wygody, zdobycze techniczne czy ekonomię w budowie. To, czy wszystko się przyjmie, zależy również od:
– poprawnych opracowań pierwszych wzorów,
– rzetelnej oraz szybkiej realizacji wzorów.
Jest to możliwe tylko w przypadku budownictwa uprzemysłowionego.
Porównując z rozwiązaniami typowymi, które stosowano do tej pory, udało się uzyskać:
– obniżkę zużycia stali o ok. 40% w stosunku do dotychczasowych rozwiązań,
– zmniejszenie ilości transportu o ok. 50%,
– obniżkę kosztu 1 m2 powierzchni użytkowej o ok. 27-35%,
– obniżkę pracochłonności o 26%,
– całkowitą eliminację drewna,
– zmniejszenie ciężaru konstrukcji, przeciętnie o ok. 60%.
Istnieje szansa, że uda się osiągnąć więcej korzystnych wyników. Będzie to możliwe przy:
– pełnych możliwościach rozwojowych,
– uzyskaniu niezbędnego doświadczenia w zakresie specjalizacji produkcji budowlanej tego typu (testy 2021 uprawnienia).
Uznaje się, że są to rewelacyjne wyniki przy ówczesnych warunkach budownictwa wiejskiego, które potwierdzono realizacjami.
Badania prowadzone na przestrzeni całokształtu realizacji prototypowych wykazały, że niezbędne się okazuje skupienie uwagi i położenia głównego nacisku na wytwórnie prefabrykatów w zakresie bezwzględnego przestrzegania:
– projektowanego reżimu technologicznego,
– jakości produkcji elementów,
– dokładności produkcji elementów.
Oprócz tego ważne w warunkach rozproszonego budownictwa wiejskiego jest sprawność montażu konstrukcji za pomocą lekkich urządzeń mechanicznych (a nawet i ręcznie). Konieczne jest wykonywanie elementów łącznikowych w zakładzie prefabrykacji (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Istotne jest także dostarczenia ich na budowę razem z elementami konstrukcyjnymi. Elementy łącznikowe powinno się odpowiednio zabezpieczyć wstępnie przed korozją, a po wykonaniu montażu konstrukcji ponownie pomalować środkami antykorozyjnymi. Trzeba przestrzegać również dokładnego montażu. Do tego celu należy wcześniej wytrasować osie konstrukcyjne na placu budowy oraz zapewnić fachowy nadzór inżynierski. Montaż może być wykonywany przez niefachowych, ale przyuczonych robotników pod nadzorem. Szybki montaż jest możliwy poprzez powtarzalność czynności i typizację węzłów konstrukcyjnych. Dzięki temu można zastosować potokową realizację budynków.
