Pozostałymi budynkami, oprócz produkcyjnych oraz mieszkalnych, są budynki:
– socjalne,
– kulturalne,
– usługowe.
inne budynki
Były one w mniejszości w inwestycyjnych planach perspektywicznych (uprawnienia budowlane). Zgodnie z przeprowadzonymi badaniami można było je rozwiązać:
– w sposób indywidualny zgodnie z miejscowymi wymaganiami,
– przy wykorzystaniu typowych elementów, które pojawiały się w innych dziedzinach budownictwa, np. w budownictwie przemysłowym czy miejskim,
– przy wykorzystaniu elementów, które można było spotkać w pozostałych grupach budownictwach wiejskiego.
Na podstawie badań i doświadczeń w zakresie typizacji budownictwa wiejskiego można wyróżnić dwa wnioski. Jednym z nich jest to, żeby nie brać pod uwagę nadrzędności jednego zagadnienia typizacyjnego z wielu i nie podporządkowywać mu pozostałych, należy uwzględnić je wszystkie. Tylko suma wszystkich sprzyjających czynników może podporządkować pozostałe zagadnienia jednemu z nich. Inaczej może być tak, że typizacja nie przyniesie spodziewanych efektów techniczno-ekonomicznych.
Kolejny wniosek mówi o tym, że wykorzystanie koordynacji modułowej w samym projekcie nie gwarantuje zachowania niezbędnych zasad konstrukcyjnych, które polegają na typizacji elementów konstrukcyjnych. Żeby zachować całkowitą dyscyplinę budowlaną niezbędne jest przestrzeganie zasad powiązania zagadnień projektowych z:
– produkcją materiałów i elementów konstrukcyjno-budowlanych,
– metodami technologicznymi wykonawstwa.
Tylko dzięki takiemu zabiegowi można uzyskać efekty z zakresu typizacji oraz ekonomii. Dzięki tym wnioskom można było zmienić kierunek rozwiązań konstrukcyjnych (testy uprawnienia budowlane).
Typizacja elementów konstrukcyjnych
Na obecnym poziomie technologii budowy, w porównaniu z konstrukcją monolityczną, konstrukcja szkieletowa daje większe możliwości wykorzystania prefabrykatów. Ponadto zaletą konstrukcji szkieletowe jest łatwe dostosowanie się do nowych wymagań użytkowych, gdy zmienia się sposób użytkowania budynku (ma to zwykle miejsce w budynkach produkcyjnych).
Typizacja elementów konstrukcyjnych może wystąpić na dwóch płaszczyznach. Może ona dotyczyć tylko i wyłącznie jedna grupę tematyczną budynków, które mają podobne programy technologiczno-funkcjonalne. Mowa tu m.in. o budynkach dla bydła – obory, cielętniki, jałowniki, bukaciarnie, paszarnie, porodówki. Druga płaszczyzna dotyczy z kolei równocześnie i równolegle kilku grup tematycznych budynku.
W przypadku rozpoczęcia produkcji elementów konstrukcyjnych, które będą przydatne tylko dla określonej grupy tematycznej, konieczne jest jednoczesne wyprodukowanie innych elementów dla pozostałych grup tematycznych. Mają na to wpływ potrzeby całego budownictwa wiejskiego (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane). W rzeczywistości trzeba wyprodukować od kilkudziesięciu do kilkuset typów różnych elementów. Mimo założenia, że wykorzysta się dużą ilość elementów jako elementy wspólne dla kilku grup, to niewykorzystana zostanie reszta typów, które będą utrudnieniem dla prefabrykacji.
Dzięki temu, że zaakceptowano tezę kompleksowej typizacji, można było zacząć wprowadzać nowe rozwiązania konstrukcyjne.
W wiejskich budynkach produkcyjnych występują układy konstrukcyjne, które dzielą się na układy:
– jednotraktowe,
– dwutraktowe,
– trzytraktowe.
Można też sporadycznie spotkać układy wielotraktowe (czyli obory czterorzędowe, stodoły czy magazyny). Zastosowanie każdego z tych systemów zależy od funkcji użytkowej i technologii produkcji rolniczej (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia budowlane). Systemy te są usystematyzowane w postaci sekcji rozwiązań funkcjonalnych. W zależności od technologii produkcji rolniczej w układzie podłużnym budynku można zastosować dowolną liczbę zestawów sekcji.
W kontekście rozwiązań funkcjonalnych i technicznych istnieją rozwiązania konstrukcyjne, które są skoordynowane i ujednolicone pod względem wymiarów z wielkością zwierząt czy maszyn rolniczych.
