Elementy oraz konstrukcje z kablowego betonu

Elementy oraz konstrukcje z kablowego betonu wykonuje się jako monolityczne albo prefabrykowane. Jest to przeciwieństwo do konstrukcji oraz elementów ze strunowego betonu, które wykonuje się tylko jako prefabrykowane. Kablobetonowe elementy wytwarza się o dowolnych długościach, a strunobetonowe prefabrykaty pod tym względem posiadają ograniczenia. Długość strunobetonowych elementów wynosi nie mniej niż 5 m. Ma to związek z niepełnymi sprężeniami w przypodporowych strefach. Dlatego trzeba zachować tu pewne długości na dwóch końcach, aby umożliwić przeniesienie sprężających naprężeń na beton ze strun. Z drugiej strony elementy strunobetonowe nie mogą wynosić więcej niż 30 m, ponieważ transport takich elementów byłby trudny (uprawnienia budowlane).

Stosowane technologie

Podczas produkcji strunobetonowych prefabrykatów korzysta się z różnych technologii, gdzie każda z nich zalicza się do jednej z grup wymienionych metod. Pierwsza to metoda długich naciągowych torów. Kolejna to metoda oporowych form. Trzecią metodą jest metoda obrotowych stołów. Ostatnią z metod stanowi metoda elektrotermiczna. Powszechne stosuje się metodę długich naciągowych torów oraz oporowych form. Patrząc na miejscowe warunki, rozwój sprężonych konstrukcji w danych krajach, typy sprężonych prefabrykatów i zapotrzebowanie ilościowe, korzysta się z dwóch wymienionych wyżej metod. Jedna z nich może okazać się bardziej korzystna oraz efektywna (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).

Metoda oporowych form

Metoda oporowych form to metoda wyspecjalizowana, która posiada wysoki stopień związany z mechanizacją (egzamin ustny na uprawnienia budowlane). Jest przeznaczona do produkcji wielkoseryjnej jednego albo kilku typów danych prefabrykatów. Jej głównymi zaletami są łatwość w zmianach przekroju i długości oraz w typach prefabrykatów. Mamy tu proste oraz tanie formy przy produkowaniu prefabrykatów oraz możliwość sprężenia wszystkich elementów na roboczym torze w jednym czasie. Wpływa to na zmniejszenie liczby oddzielnych naciągowych procesów, które są niezbędne w oporowej metodzie form.

Wady i zalety oporowych form

Najważniejsze z wad oporowych form to duże inwestycyjne nakłady podczas budowy wytwórni (uprawnienia budowlane – egzamin). Nakłady wiążą się z dużym wymiarem produkcyjnej hali. Wadą jest także bardzo długi okres związany z cyklem inwestycyjnym oraz wielka liczba niektórych czynności produkcyjnych procesów oraz trudność podczas ich mechanizacji. Do wad zalicza się też długi oraz utrudniony cykl termicznej obróbki. Wpływa on na wydłużenie się czasu cyklu produkcyjnego.

Do podstawowych zalet metod oporowych form o wielu ich odmianach są niskie inwestycyjne nakłady związane z budową wytwórni, krótszy czas cyklu budowy, krótszy produkcyjny cykl oraz większa możliwość wprowadzenia mechanizacji w czynnościach podczas produkcyjnego procesu.