Stal do zbrojenia

Zanim wypełnimy fundamenty betonem, należy porozkładać  w szalunkach powiązane ze sobą pręty zbrojenia konstrukcyjnego.
Stal zbrojeniowa musi mieć zachowane właściwości, określone w udokumentowanym planie budowy.
Poza narzuconą klasą stali, trzeba pamiętać, że pręty powinny mieć należytą odległość między sobą, średnicę, ważna jest też ich ilość.
Otulina, stanowiąca ochronę przed korozją stali, musi być odpowiednio gruba, a zakłady i zakotwienie prętów powinny posiadać odpowiednią długość.

Istotne jest, aby belki zbrojeniowe łatwo przymocowywały się do betonu. Trzeba zadbać zatem, żeby stal była wolna od korozji, tłuszczu i zabrudzeń. Stal żebrowana AIII lub AIIIN stosowana jest do konstruowania zbrojenia głównego. Do tworzenia strzemion należy użyć zbrojenia montażowego, z użyciem stali AI.

Wykonanie zbrojenia

Stalowe pręty umieszcza się na ławie zbrojarskiej i wiąże w belki zbrojeniowe. Wykonuje się wiązania montażowe (strzemion) i konstrukcyjne (podłużne).
Tak przygotowane belki układa się w wykopie.

Następnym elementem zbrojenia fundamentów jest dozbrajanie miejsc połączenia ław, aby zachować ich ciągłość.
W tym celu dozbraja się ławy w miejscach ich połączeń pod ścianami wewnętrznymi i zewnętrznymi oraz w narożnikach. Używane do tego zagięte pręty umiejscawia się na górze i na dole ław.

Często ławy fundamentowe składają się z kilku długich belek.
Najlepiej jednak jest, gdy elementy zbrojenia pełnią swoje funkcje tak, jakby były utworzone z jednego pręta. W związku z tym, gdy średnica prętów głównych wynosi 12 mm, pręty podłużne należy układać w taki sposób, aby zachodziły na siebie co najmniej 70 cm.

Zdarza się, że konieczne jest wykonanie dodatkowego zbrojenia, zwanego starterem. W tym celu należy zakotwić to zbrojenie we wcześniej wykonanej ławie fundamentowej (lub innym żelbetowym elemencie) pamiętając, aby zachować właściwą długość zakładów prętów, przymocowywanych następnie do elementów wyższej kondygnacji. Już podczas tworzenia fundamentów warto pamiętać o dopasowaniu części instalacji elektrycznej, zwanej uziomem fundamentowym. Celem takiego działania jest uziemienie pręta stalowego lub taśmy w betonie fundamentu.

Właściwa otulina

Ochroną przed korozją stali jest otulina. Określeniem tym określa się warstwę betonu, znajdującego się pomiędzy krawędziami detalu żelbetowego i prętami.
Otulina musi być odpowiednio gruba i równocześnie nie może wynosić mniej niż 50 mm. Zbyt duża jej grubość również nie jest wskazana, gdyż w miejscu, w którym element żelbetowy się rozciąga, tam musi być zbrojenie. Rozmiar otuliny należy uzależniać od klasy ekspozycji, na jaką narażone zostaną poszczególne elementy.
Aby ustalić tę klasę bierze się pod uwagę to, jak na beton oddziaływać będzie otaczające fundamenty środowisko. Istotnymi kwestiami jest agresywność i stopień zawilgocenia gruntu oraz występowanie agresywnej wody – kwaśnej i miękkiej.