Bryły budynków wielokondygnacjowych może mieć różna formę. Wszystko zależy od:
– potrzeb technologicznych,
– charakteru zabudowy.
Na charakter układu konstrukcyjnego wpływają:
– wymagania technologiczne produkcji,
– wymagania funkcjonalne produkcji.
Wielokondygnacjowe budynki
Układy konstrukcyjne budynków wielokondygnacjowych mogą być różne. Jednak należy pamiętać o tym, żeby w każdym układzie zachować stałe moduły w rzucie poziomym. Spowodowane to jest coraz bardziej rozwijającą się typizacją i uprzemysłowieniem. Wiąże się z tym również wykorzystywanie prefabrykatów oraz wieloblokowych elementów budowlanych.
Wysokości kondygnacji
W Polsce stosuje się układy konstrukcyjne:
– wielokondygnacjowych budynków przemysłowych,
– parterowych budynków przemysłowych.
Wpływa to w bezpośredni sposób na prefabrykację elementów konstrukcji oraz przekryć poziomych (program na uprawnienia budowlane). Jak ustalić wysokość kondygnacji w budynkach przemysłowych? Powinno to być zgodne z ich przeznaczeniem oraz gabarytami urządzeń produkcyjnych. Wysokość minimalna (jeżeli nie przewiduje się przebywania w tych pomieszczeniach ludzi) powinna wynosić:
– 3 m w świetle dla pomieszczeń produkcyjnych,
– 2,2 m dla poddaszy i piwnic.
Mniejsze wysokości można stosować wyłącznie wtedy, kiedy istnieje specjalnie uzasadnienie względami technologicznymi.
W Polsce nie istnieje jednorodny moduł, który dotyczy wysokości kondygnacji w budynkach przemysłowych. W Rosji przeprowadzono próby, które dotyczyły pełnego opracowania modułów i typizacji sekcji budynków wielokondygnacjowych dla przemysłu.
Rozwiązania konstrukcyjne budynków przemysłowych
Istnieje wiele rozwiązań konstrukcyjnych budynków przemysłowych. Na początek warto wspomnieć o układzie wspornikowym (materiały do egzaminu na uprawnienia budowlane). Jest to układ, który nie wymaga dużej powierzchni zabudowy. Oprócz tego można zwiększyć w nim powierzchnię oświetlenia bocznego. Dodatkowo prowadzi do zmniejszenia momentów statycznych w belkach międzysłupowych z powodu obciążenia wsporników zewnętrznych.
Z kolei w Nottingham w Anglii, a właściwie w jednym z zakładów przemysłowych, wykorzystano rozwiązanie konstrukcyjne budynków przemysłowych, które polega na podwieszeniu ścian zewnętrznych do podciągu, który opiera się na słupach nośnych. Dzięki temu rozwiązaniu wyraźnie udało się zmniejszyć powierzchnię zabudowy. Doprowadziło to do łatwiejszego wykorzystanie placów fabrycznych dla celów komunikacji. W przypadku stosowania rampy przy budynku, konstrukcja ta jest jej naturalnym przykryciem. Należy jednak pamiętać o tym, że w przypadku tej konstrukcji są potrzebne bardzo dokładne obliczenia statyczne oraz należy dobrze wykonać budowę.
Kolejnym rozwiązaniem budynków przemysłowych jest połączenie zabudowy wielokondygnacjowej z halową. Jest to układ halowo-piętrowy. Charakteryzuje się on tym, że:
– można zastosować naturalne oświetlenie górne,
– można zainstalować suwnicę centralną,
– łatwo nadzoruje się produkcję.
W przypadku zabudowy wielopiętrowej można stosować cofnięcia ścian zewnętrznych na coraz wyższych kondygnacjach. Dzięki temu powstają tarasy, które są idealne dla biur i kreślarni, które mają być umieszczone na wyższych piętrach. Rozwiązanie to pozwala na łatwiejszy dostęp światła do przeciwległych budynków. Tarasy z kolei mogą służyć w celach rekreacyjnych lub jako rezerwowe przejścia ewakuacyjne (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia budowlane). Czasami w wielopiętrowych budynkach buduje się mijające się poziomy pięter. Dzięki temu pochylnia staje się drogą komunikacyjną pomiędzy piętrami. Dodatkowo powstają o wiele lepsze warunki oświetlenia naturalnego przy dwustronnym oświetleniu bocznym.
Z tego względu na to, że może wystąpić duża elastyczność w przystosowaniu budynków produkcyjnych do różnych sposobów ustawienia maszyn i urządzeń produkcyjnych, najbardziej odpowiednia jest konstrukcja szkieletowa, która ma szeroki rozstaw słupów nośnych w danym budynku. Warunkiem jest tylko to, żeby nie przekroczyć wskaźników ekonomicznych, które są ustalone dla budownictwa tego typu.
