Nawierzchniami klinkierowymi są nawierzchnie, które są zrobione z jednakowych cegieł, których wymiary są sztucznie przygotowane (program jednolite akty prawne na egzamin uprawnienia). Wypala się je z gliny. Cegły noszą nazwę klinkieru drogowego. Nie można mieszać klinkieru drogowego z klinkierem budowlanym. Klinkier drogowy musi charakteryzować się:
– dużą wytrzymałością na uderzenie, ścieranie i ściskanie,
– odpornością na wpływy atmosferyczne.
Klinkier, który ma wymiar 220x100x80 mm należy układać ręcznie:
– bezpośrednio na piasku przy średnim typie nawierzchni,
– na podbudowie tłuczniowej lub betonowej przy ciężkim typie nawierzchni.
Nawierzchnie klinkierowe
Klinkier z reguły układa się „na rąb”. W wyjątkowych sytuacjach, zwłaszcza dla ruchu lekkiego, można układać klinkier na płask.
Układanie klinkieru polega na tym, żeby ściśle ustawiać cegły, jedna obok drugiej. Nie należy ich zagłębiać w piasku. Kiedy będzie już ułożony na pewnej powierzchni, powinno się go zwałować lekkim walcem. Spoiny nawierzchni powinno się zamulić piaskiem albo zalać bitumiczną masą zalewową. Coraz rzadziej wykorzystuje się zalewę piaskowo-cementową.
Nawierzchnie klinkierowe najczęściej stosuje się w miastach do budowy:
– wjazdów bramowych,
– ścieków,
– miejsc postojowych samochodów.
Sieci przewodów
Sieci przewodów dzielą się na:
a) podziemne:
– kanalizacyjne,
– wodociągowe,
– gazowe,
– elektroenergetyczne,
– telekomunikacyjne,
– inne, które znajdują się poniżej poziomu ulic i placów,
Rozmieszczając sieci podziemne, trzeba wziąć pod uwagę takie czynniki jak:
– szerokość ulicy w liniach rozgraniczających,
– szerokość poszczególnych elementów przekroju poprzecznego, np. pasów jezdni, chodników i zieleńców,
– wzajemne usytuowanie sieci przewodów i urządzeń naziemnych w planie i pionie,
– szerokość pasa, który jest niezbędny dla urządzeń naziemnych i podziemnych,
– sposób eksploatacji i konserwacji danego przewodu w celu zapewnienia ciągłego ruchu ulicznego.
Układając sieć przewodów podziemnych należy pamiętać o tym, żeby:
– układać je w pasie chodników i zieleni – wyjątek: przewody kanalizacyjne i cieplne, które można układać w pasach jezdni,
– układać je w liniach prostych,
– były ułożone w miarę równolegle do osi ulicy.
Rozmieszczając przewody podziemne trzeba pamiętać o zasadzie, że im większe jest zagłębienie przewodu podziemnego, tym większa powinna być jego odległość od linii zabudowy. Przewody podziemne nie mogą się znajdować w pasach, które są przeznaczone dla drzew.
Objazdy drogowe
Objazdy drogowe można podzielić ze względu na ich przeznaczenie. Wyróżnia się objazdy:
a) stałe:
– drogi awaryjne, które znajdują się przy wiaduktach drogowych, nad drogami i torami kolejowymi,
– drogi, które są przeznaczone dla ruchu specjalnego,
b) tymczasowe:
– objazdy, które są budowane, żeby przepuszczać określony ruch w określonym czasie, np. drogi prowizoryczne, które powstają dla potrzeb budowy obiektów budowlanych.
b) okresu użytkowania objazdów z uwzględnieniem takich wytycznych:
– objazdy krótsze od 100 m powinny być jednopasowe,
– objazdy dłuższe od 100 m powinny być dwupasowe,
– przy nieznacznym ruchu w objazdach dłuższych od 100m można stosować objazdy jednopasowe pod warunkiem wykonania mijanek.
W przypadku objazdów stałych powinno się stosować nawierzchnię z brukowca. Z kolei w przypadku objazdów i dróg tymczasowych powinno stosować się nawierzchnię, którą można łatwo rozebrać. Można ją wykonać z:
– płyt kamienno-betonowych sześciokątnych,
– płyt wielootworowych żelbetowych o znacznych wymiarach (100x175x15 cm).
Płyty prefabrykowane żelbetowe układa się mechanicznie na wyrównanym podłożu i wykorzystuje się do tego dźwig. Płyty można stosować w:
– układzie pasowym – pasy jezdni tylko pod kołami pojazdów,
– układzie płatowym – jezdnia ze szczelnie ułożonych płyt prefabrykowanych.
Układając płyty należy pamiętać o wykonaniu opaski z gruntu miejscowego przy skrajnych krawędziach jezdni. Dodatkowo należy zamulić gruntem miejscowym styki i otwory w płytach ażurowych (egzamin na uprawnienia architektoniczne).
