Do budowy galerii podwodnej w Warszawie wykorzystano metodę opuszczania gotowych odcinków tuneli (uprawnienia budowlane). Galeria ta miała za zadanie połączenia studni nowego ujęcia wody z zakładem uzdatniania wody.
Studnię tę umieszczono w korycie Wisły. Galeria, która miała przebiegać pod dnem rzeki musiała być zbudowana, żeby ujęta woda była dostarczana do miasta. W takiej galerii musiały znajdować się 2 rury wodociągowe, które miały średnicę 1250 mm każda. Z kolei studnia ta ma średnicę 110 m, a jej głębokość to ok. 25 m.
Galeria podwodna w Warszawie
Wodę pobiera się spod dna rzeki. Wykorzystuje się do tego rury, które mają średnicę 300 mm i długość ok. 100 m. Znajdują się one wokół studni i są one rozmieszczone promieniście. Biorąc pod uwagę usytuowanie studni, plan galerii oraz przekrój podłużny galerii, można zauważyć, że:
– część galerii umieszczona jest pod dnem rzeki,
– część galerii przebiega pod brzegiem rzeki oraz pod wałem ochronnym.
Cała galeria ma długość 311,5 m. Podłoże gruntowe całej budowli wykonano z piasku z aluwiów rzecznych, które są z reguły średnio- oraz gruboziarniste. Występują tam niewielkie przekładki pyłów oraz namułów w części brzegowej (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Część brzegowa galerii była wykonana za pomocą opuszczania skrzyń żelbetowych przy zastosowaniu sprężonego powietrza.
Wykorzystane skrzynie żelbetowe charakteryzowały się takimi danymi:
– szerokość w świetle: 5 m,
– wysokość: zmienna ze względu na to, że galerię wykonano w spadku; waha się pomiędzy 5,5 a 6 m,
– długość: 30 m.
Skrzynie te opuszczano w podobny sposób jak kesony fundamentów mostowych. Zastosowano również śluzy kesonowe pionowe.
Pojawiające się trudności nie wiązały się z opuszczaniem kesonów. Utrudnienia pojawiły się przy skrzyżowaniu z wałem ochronnym. Na wale tym znajduje się droga o sporym ruchu. Betonowe dno skrzyni zabezpieczono izolacją z folii z polichlorku winylu.
Część podwodna galerii
Część podwodną galerii wykonano przez zatopienie elementów w wybagrowanym w dnie rzeki rowie. Konstrukcję tę wykonano ze stalowej rury. Jej średnica wynosi 4,6 mm. Rurę tę wykonano z blachy o grubości 4 mm. Powstała ona w stoczni rzecznej w Sandomierzu. Stamtąd spławiano je do Warszawy (materiały do nauki na egzamin do uprawnień budowlanych).
Kiedy rurę wyciągnięto na brzeg, to w jej wnętrzu zabetonowano żelbetową koszulkę o grubości 0,30 mm. Każda z rur miała długość 40 m. W przypadku rur, w których zabetonowano koszulkę, łączono je po dwie w odcinki osiemdziesięciometrowe po opuszczeniu do wody. Połączenie wykonywano na śruby przez otwory w specjalnych kołnierzach, które przyspawano do rur. Przed zatapianiem rur, w tych miejscach, gdzie miały wypadać ich końce, zapuszczono w dno rzeki podpory w kształcie siodeł.
Warto pamiętać o tym, że te konstrukcje nie są pełnoprawnymi podporami. Ich rura znajduje się na piaszczystym dnie rzeki. Spoczywa ona tam całą swoją długością. Dodatkowo występuje minimalne obciążenie gruntu podłoża ze względu na dużą wyporność rury. Ciężar objętościowy całej konstrukcji wraz z wyekwipowaniem wewnętrznym wynosił ok. 1,1 t/m3. Zadaniem kesonów siodła było pełnienie funkcji miejsca połączeń osiemdziesięciometrowego odcinka rur. Końce tych rur były obetonowane pod wodą dopiero po ich ustawieniu.
Wykonując połączenie tego typu, pojawiły się pewne problemy. Wynikały one z tego, że wcześniej przygotowany otwór w studni nie miał odpowiedniego kształtu, który byłby zgodny z kształtem przekroju poprzecznego galerii. Dodatkowo studnia posiadała w swojej górnej części odsadzkę w kształcie kołnierza. Na niej zbudowano pomieszczenie pompowni. Dodatkowo połączenie tego typu wykonano za pomocą zabetonowania złączy pod wodą pod ochroną skrzyni stalowej. Skrzynię tę dopasowano kształtem do przekroju poprzecznego rury.
Z tego względu, że przewody wodociągowe, których średnica wynosi 1200 mm, miały być ułożone dopiero wtedy, kiedy byłyby zakończone wszystkie roboty wewnątrz studni, to obciążono ją dodatkowo kamieniami. Oprócz tego zabezpieczono także materacami faszynowymi.
